Του Σάκη Μουμτζή
Η αγωνία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του να συγκεντρώσουν τον μαγικό αριθμό των 200 βουλευτών για την ψήφιση του νέου εκλογικού νόμου, είναι εμφανής. Τόσο, που έχουν κατρακυλήσει στο τελευταίο σκαλοπάτι ευτέλειας, αποδεχόμενοι την άθροιση των ψήφων της Χρυσής Αυγής στις ψήφους των λοιπών κομμάτων που συντάσσονται στην ψήφιση του εκλογικού νόμου.
Αυτομάτως τίθεται το ερώτημα, γιατί αυτή η βιασύνη για ένα θέμα που –όπως υποστηρίζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ –έχει χρονικό ορίζοντα το 2019. Και προς τι όλοι αυτοί οι ελιγμοί, τα τεχνάσματα και οι πανουργίες για να εξευρεθούν τώρα οι 200 ψήφοι; Ο εκλογικός νόμος είναι ένα εργαλείο που αποτυπώνει την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της λαϊκής βούλησης. Και προφανώς η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλει να έχει από τώρα στα χέρια της αυτό το εργαλείο για να το χρησιμοποιήσει. Πότε;
Αν μεν επιτύχει την άμεση εφαρμογή του, το δέλεαρ για ταχύτατη προσφυγή στις κάλπες είναι μεγάλο, καθώς η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ είναι, προς το παρόν, σχετικά μικρή και σε συνδυασμό με τον εκλογικό νόμο, αυτός θα έχει μίαν ευπρόσωπη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση περίπου 70 βουλευτών που θα είναι οι ρυθμιστές των εξελίξεων. Κυβέρνηση χωρίς αυτούς πολύ δύσκολα θα σχηματιστεί και ακόμα δυσκολότερα θα επιβιώσει .Συγχρόνως εμπλέκουν και την Νέα Δημοκρατία σε μία φθοροποιό συγκυβέρνηση στην οποία, εκ των πραγμάτων, ελάχιστες θέσεις του προγράμματος της θα μπορεί να εφαρμόσει. Όταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν πως θα αποτρέψουν την «παλινόρθωση» δεν αναφέρονται τόσο σε κόμματα, όσο σε πολιτικές. Μια Νέα Δημοκρατία ιδεολογικοπολιτικά ευνουχισμένη, λόγω της αναγκαστικής συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στην πολιτική απαξίωση της.
Αν βέβαια δεν συγκεντρώσουν τις 200 ψήφους, ένα σενάριο ιδιαίτερα οδυνηρό για τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε είναι υποχρεωμένοι να κυβερνήσουν μέχρι τελικής πτώσεως. Δεν έχουν πλέον επιλογές. Υπάρχει βέβαια η δυνατότητα να προσπαθήσουν να καθιερώσουν την απλή αναλογική μέσω της αναθεώρησης του Συντάγματος, όμως οι αυξημένες πλειοψηφίες που απαιτούνται καθιστούν το εγχείρημα δύσκολο και το κυριότερο, αυτή η επιλογή προϋποθέτει την διενέργεια εκλογών με το υπάρχον σύστημα.
Όμως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει στα χέρια της και την πρόταση για αυξημένες αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και εκλογή του από τον λαό. Γνωρίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ πως η απλή αναλογική μπορεί να τους διατηρήσει στο μπλοκ εξουσίας, όμως θα φέρει ακυβερνησία στην χώρα. Έτσι, είναι λογικό- θα έλεγα πως είναι επιβεβλημένο- να θελήσουν να αλλάξουν την μορφή του Πολιτεύματος μέσα από τις προβλεπόμενες συνταγματικές διαδικασίες, μεταφέροντας αρμοδιότητες από τον πρωθυπουργό στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που θα κυβερνά, θα ρυθμίζει και θα επιδιαιτητεύει ένα πολυκερματισμένο κοινοβούλιο.
Μια τέτοια κίνηση θα δημιουργήσει σημαντικό εσωτερικό πρόβλημα στην Νέα Δημοκρατία, καθώς ένας αριθμός βουλευτών και στελεχών του κόμματος βλέπει πως οι αυξημένες αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και κυρίως η εκλογή του από τον λαό, ταιριάζουν στο πρόσωπο του Κώστα Καραμανλή. Άλλωστε το 2020 είναι μακριά και μπορεί γι΄αυτό το αξίωμα να ενδιαφερθεί και ο Αλέξης. Το αναφέρω, για να μην παίρνουν οι καραμανλικοί τοις μετρητοίς τυχόν υποσχέσεις του Α.Τσίπρα. Υπάρχει και το προηγούμενο του Εθνάρχη το 1985.
Συνεπώς, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αναδιατάξει το πολιτικό τοπίο μέσα από θεσμικές παρεμβάσεις, αλλάζοντας συγχρόνως την ατζέντα από την ενοχλητική πραγματικότητα της οικονομίας, ενώ κύρια επιδίωξη του είναι η αποδυνάμωση της Νέας Δημοκρατίας με την εμβόλιμη πρόκληση εσωκομματικών προβλημάτων. Φαίνεται πως ο οδικός χάρτης του ΣΥΡΙΖΑ είναι, συνέδριο-εκλογές ή συνέδριο-ανασχηματισμός.
Η Νέα Δημοκρατία, αν σύρεται πίσω από τα γεγονότα που θα δημιουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, πιθανόν να υποστεί στρατηγική ήττα. Το ζητούμενο για την ηγεσία της είναι όχι μόνον να ανατρέψει αυτούς τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, αλλά κυρίως να επιβάλλει τα δικά της διλήμματα στην κοινωνία.
