Στην αρχαιότητα εκείνοι που δεν σεβόντουσαν τους άταφους νεκρούς διέπρατταν ύβρη και αντιμετώπιζαν την οργή των Θεών. Στην Ελλάδα του 2017 ο θάνατος ενός διακεκριμένου συμπολίτη μας είναι η αφορμή για να αποδείξουμε ότι έχουμε αναγάγει την ύβρη σε τρόπο ζωής. Ούτε οι νεκροί δεν βρίσκουν πλέον ησυχία. Ο πόλεμος κατά τις βλακείας τελείωσε, σημείωνε σε ένα σκίτσο του ο Αρκάς και χάσαμε…
Ο πόλεμος κατά του λαϊκισμού δεν μπορεί να κερδηθεί με τον τρόπο που το επιδιώξαμε μέχρι σήμερα. Επειδή ακριβώς ο πόλεμος αυτός έχει χαθεί κατά κράτος. Οι λαϊκιστές έχουν κερδίσει. Ζούμε σε μία εποχή που μπορεί κανείς να ασχημονεί απέναντι στη μνήμη ενός ανθρώπου που μόλις έχει φύγει από την ζωή, να υμνεί δημόσια την τρομοκρατία, να απειλεί ανοικτά τη ζωή κάθε ενός με τον οποίο διαφωνεί πολιτικά, ιδεολογικά, ποδοσφαιρικά και δεν ξέρω εγώ πού αλλού.
Έπρεπε να φτάσουμε μέχρι εδώ για να διαπιστώσουμε αυτό που αρνούμαστε να παραδεχτούμε από την πρώτη στιγμή που οι νεοφασίστες της πλατείας έβγαλαν τις κρεμάλες: Δυστυχώς, χάσαμε!
Δεν είναι μόνο τα social media. Και δεν είναι ένα κίνημα διαμαρτυρίας. Σίγουρα δεν είναι ρεύμα πλειοψηφίας. Αλλά δεν είναι μία θλιβερή μειοψηφία που απλά κάνει αισθητή την παρουσία της, όπως λέγαμε στο παρελθόν, όταν αρνούμασταν να αντιμετωπίσουμε ανάλογα φαινόμενα. Η διαφορά του τότε με το τώρα είναι ότι τότε είχαμε την πολυτέλεια να χώνουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Σήμερα τα σκουπίδια ξεχειλίζουν κι έτσι μας βγαίνουν Καράμεροι και Φιλιππάκηδες.
Μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε με σιωπή και περιφρόνηση; Να τους κοιτάξουμε αφ'' υψηλού και να συνεχίσουμε τον δρόμο μας σαν να μην συμβαίνει κάτι; Αυτό κάναμε μέχρι σήμερα και φτάσαμε στο σημείο να απειλούν ανοικτά τους «εχθρούς τους» με βόμβες.
Βοηθάει σε κάτι η σιωπή; Μέχρι σήμερα δεν έχει βοηθήσει στο παραμικρό! Εντάξει! Δεν θα βγούμε στο δρόμο να τους πετάμε πέτρες. Ούτε θα ευχόμαστε ψόφο και καρκίνο. Δεν είμαστε ίδιοι και δεν πρόκειται να γίνουμε σαν κι αυτούς. Αλλά δεν θα τους επιτρέψουμε, πλέον, να νομίζουν ότι η ευγένειά μας είναι αδυναμία. Η αλητεία θα καταγγέλλεται, θα αναδεικνύεται. Δεν θα περάσει η τρομοκρατία τους. Όσες ανοησίες κι αν γράφουν οι ξεπεσμένοι σταλινίσκοι…
Χάσαμε τον πρώτο πόλεμο! Νομίσαμε ότι όσα συνέβησαν το 2010 θα ήταν κάτι περαστικό. Κάναμε λάθος και χάσαμε. Όμως, δεν θα χάσουμε τους επόμενους! Αν θέλουμε να ελπίζουμε ότι η χώρα αυτή έχει πιθανότητες να βρει κάποια στιγμή τον δρόμο της και να μην χαθεί, πρέπει να κλείσουμε το δρόμο στις ορδές του λαϊκισμού. Να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να σταματήσουμε αυτό τον καρκίνο να εξαπλώνεται και να μολύνει και τα τελευταία υγιή κύτταρα της κοινωνίας μας. Να δηλώσουμε έμπρακτα την πίστη μας στην ελληνική Παιδεία, να αναδείξουμε τα διαμάντια του ελληνικού πολιτισμού, να θυμίσουμε με κάθε τρόπο στους Έλληνες την υψηλή τους καταγωγή και τις μεγάλες τους υποχρεώσεις έναντι του κόσμου.
Και μην υιοθετήσουμε τον εύκολο δρόμο ότι οι λαϊκιστές είναι οι «άλλοι» κι ότι οι δικοί μας τα έχουν όλα καλά καμωμένα. Όποιοι κι αν είναι οι «δικοί μας» ή οι «άλλοι». Μπορεί το φαινόμενο Πολάκης να είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά, αλλά να δείτε και πόσα ανάλογα φυντάνια βρίσκονται και σε άλλα κόμματα.
Δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα με δαύτους. Επειδή είναι πολλοί, επειδή κρύβονται παντού. Θα μάθουμε, όμως, αν θα έχουμε πετύχει κάτι όταν χάσουμε τον επόμενο μεγάλο Έλληνα. Αν οι Έλληνες σεβαστούν τον επόμενο νεκρό τους, θα έχουν αρχίσει και πάλι να σέβονται τις ρίζες τους και την καταγωγή τους. Θα έχουν απομακρυνθεί από την εποχή της ύβρεως και θα έχουν πια κάθε δικαίωμα να προσδοκούν από τους Θεούς ένα καλύτερο μέλλον…
Θανάσης Μαυρίδης
