Της Φωτεινής Πιπιλή
Η βαρύτερη, από όλες, τις πολλές προσβολές πού δέχεται, σχεδόν καθημερινά η κοινή λογική τού, τουλάχιστον γεωγραφικά και πολιτικά, ενταγμένου στο ευρωπαϊκό σύνολο έλληνα πολίτη, είναι αυτή πού δέχεται πολύ συχνά, από τη συμπεριφορά επώνυμων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Η αυτάρεσκη παραδοχή του Στέλιου Παππά, πατρός του υιού Νίκου Παππά, πώς όχι μόνον ήταν η καλύτερη επιλογή από το Μέγαρο Μαξίμου για να αναλάβει μια νεοπαγή και προσωποπαγή, φυσικά κρατική θέση, αλλά και πως αυτή η, αντικειμενικά κατά τον ίδιο πάντα, επιλογή, δεν ήταν απόδειξη περίτρανη ενός σκανδαλώδους κομματικού νεποτισμού και οικογενειακής φαυλοκρατίας, αλλά ένα μαζικό, κοινωνικό χρεωστούμενο από την ελληνική κοινωνία λόγω του, αγνώστου έως εκείνη τη στιγμή, παππού Νίκου Παππά, δηλαδή του πατρός του πατέρα του υιού Νίκου Παπά.
Σε μία χώρα που ο νεποτισμός και η οικογενειοκρατία, αποτελούσε μια κατακριτέα για πολλούς, αιτία κακοδαιμονίας, η αλαζονική –με πασιφανή χροιά ειρωνείας προς κάθε διαμαρτυρόμενο- επίκληση του Στέλιου Παππά, ότι δεν πήρε αυτή τη θέση επειδή είναι ο υιός του παντοδύναμος «Μαξιστής», αφού ο ίδιος είναι υιός του Νίκου Παππά, άνοιξε έναν ακόμη επικριτικό κύκλο αντιδράσεων, πού, αν το σκεφτούμε με ψυχραιμία, τελικά, πρέπει να παραχωρηθεί αποκλειστικά σε επιθεωρησιογράφους και γελοιογράφους. Για το τι θα γράψει η ιστορία δε λέω, γιατί, ήδη, με τα τόσα πού έχουν γραφτεί, η ιστορία, έχει λαλήσει!
Όπως και το γεγονός ότι ,στο παρελθόν την οικογενειοκρατία την κατακεραύνωνε προσωπικά και ο νυν Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ουδόλως πρέπει μας απασχολεί ,γιατί δεν είναι το μόνο από όλα αυτά τα τερατώδη που έχει πει για να δώσουμε ξεχωριστή σημασία. Άλλωστε έχει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας αναγκαστεί να απολογηθεί με ατάκες του στιλ, πώς «μπορεί να τον λέμε ψεύτη, αλλά κλέφτη –σ.σ. ακόμη- κανείς.
Το πόσο υψηλά ιστάμενος στην «Μαξιστική» επετηρίδα νιώθει πώς βρίσκεται ο κ. Στέλιος Παππάς, αποδεικνύεται από το γεγονός, πώς, ενώ αιφνιδιασμένο το πανελλήνιο, πληροφορήθηκε πώς υπάρχει και τρίτο ιστορικό στέλεχος της οικογένειας, στο όνομα του οποίου, φαίνεται πως χρωστούσαμε ως λαός τη, σημερινή παντοδυναμία της, όμως δεν έδωσε λεπτομερές γενεαλογικό υλικό, σε αντίθεση με την, επίσης κραυγαλέα, αλλά χαμηλής κομματικής βαθμίδας περίπτωση του γραμματέα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ Ιάσονα Σχινά –Παπαδόπουλου, ο οποίος αμέσως μετά την εκλογή του στη θέση, αιτιολογώντας για το πώς, σε λίγες μόλις ημέρες, διορίστηκαν σε επίλεκτες, φυσικά κρατικές, θεσάρες, στο Μέγαρο Μαξίμου ο ένας, στο Υπ. Υγείας η άλλη, ο αδελφός του και η μητέρα του.
Τότε, απαντώντας στο σάλο πού ξέσπασε-γιατί θυμίζω πώς ήταν λίγους μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από την πρώτη φορά αθώα και αμόλυντη Αριστερά, ο εις εκ των υιών της διορισθείσης μητρός, μας είχε πλήρως ενημερώσει για το γενεαλογικό του δένδρο, υπερτονίζοντας με κάθε λεπτομέρεια γιατί, ως Έθνος και κυρίως ως φορολογούμενοι, οφείλαμε –και λίγους διορισμούς απ ότι φάνηκε τελικά κάναμε -να δώσουμε το αίμα τους πίσω. Γιατί, όπως μας είχε ενημερώσει με αναλυτική δημόσια επιστολή, μεταξύ άλλων:η γιαγιά του ήταν περήφανη ΕΠΟΝίτισσα, ο προπάππους του δικαστής του ΕΑΜ και ο παππού του αντάρτης με το Δημοκρατικό Στρατό.
Μετά από όλα αυτά,συνεχίζεται ο ανηλεής πόλεμος για την ιστορία πού ήθελε να διηγηθεί- ανεπιτυχώς όπως απεδείχθη- η Εύα Καϊλή. Εμ!
