Και ενώ το ΠΑΣΟΚ, φτάνει στη στιγμή που θα πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, οι υποψήφιοι για την προεδρία, εξακολουθούν να προβάλουν θέσεις αντίθεσης, αντίδρασης, αντιπαράθεσης και διαφοροποίησης από την κυβέρνηση, αντί να προβάλουν τη δική τους θέση για το μέλλον του κόμματός τους, αλλά και των πολιτών αυτής της χώρας.
Αν μάλιστα κανείς αποπειραθεί να διαβάσει ακόμα και άρθρα ή απόψεις των πιο μετριοπαθών στελεχών του, θα βρει μέσα σε αυτά εκφράσεις όπως «πολλά λεφτά, σε λίγα χέρια, για έργα που θα αφήσουν μικρό αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία», ή «η πλειονότητα των χρημάτων θα μοιραστεί σε ευρωπαϊκές πολυεθνικές, τα κέρδη σε Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες και οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι λίγες και ευκαιριακές», αλλά και άλλες όπως «η πατριωτική οικονομία», «η αποσυγκέντρωση του κεφαλαίου», «η ανάγκη για οικονομία από κάτω προς τα πάνω». Εκφράσεις «μαργαριτάρια», που θα μπορούσαν με μεγάλη ευκολία να συμπεριλαμβάνονται σε κείμενα του Σύριζα, του κόμματος Βαρουφάκη ή ακόμα και αυτού του ίδιου του ΚΚΕ.
Η αλήθεια είναι ότι ο μηχανισμός και τα στελέχη, που έχουν μείνει γύρω από τον brand name «ΠΑΣΟΚ», τα τελευταία χρόνια δέχονται καθημερινά πιέσεις τόσο από τα δεξιά τους, όσο και από τα αριστερά τους. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατάφερε να προσεταιριστεί τη μεγαλύτερη ομάδα των ανοικτόμυαλων πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Αυτό το μπόλιασμα δείχνει να είναι επιτυχές και δεν έχει άδικο ο πρωθυπουργός, όταν σημειώνει ότι η κυβέρνηση σήμερα, εκφράζει όλο το πολιτικό φάσμα, από τα Δεξιά μέχρι το Κέντρο και την Κεντροαριστερά.
Από την άλλη πλευρά, μια σειρά από στελέχη όχι μόνο του βαθέως ΠΑΣΟΚ, αλλά του ελαφρού «ΓΑΠικού» ΠΑΣΟΚ, είδαν φως για την πολιτική τους επιβίωση στον Σύριζα. Και αρκετοί από αυτούς, κατέχουν καρέκλες και αξιώματα, παρ’ όλο που δεν είναι αρεστοί στον κομματικό μηχανισμό του παλαιού Σύριζα του 3%.
Παράλληλα το ΠΑΣΟΚ, αναγκάστηκε να αλλάξει διαδοχικά ονόματα σε μια προσπάθεια να αποτινάξει το «ένοχο» παρελθόν και να εμφανίσει τάσεις ενσωμάτωσης νέων δυνάμεων. Το πείραμα αποδείχθηκε ατυχές και η βάση του κόμματος συσπειρώνεται και πάλι γύρω από τη σημαία και τον πράσινο ήλιο.
Αρκετά όμως με όσα έχουν συμβεί. Σήμερα τι γίνεται;
Το ΠΑΣΟΚ πλαγιοκοπείται τόσο από τα δεξιά του, όσο και από τα αριστερά του. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο επειδή έφυγαν πολλά στελέχη του, αλλά κυρίως διότι το ίδιο περνάει περίοδο «αφωνίας» και παρουσιάζει έλλειψη αφηγήματος θετικής προοπτικής. Σηκώνει τείχη απέναντι στην κυβέρνηση, για να κρατήσει τους ψηφοφόρους του, που ενώ βλέπουν ότι στη χώρα «γίνονται πράγματα», διακατέχονται από κάποια ελάχιστα εναπομείναντα σημάδια από το κλασικό πασοκικό αντιδεξιό σύνδρομο.
Ταυτόχρονα το ΠΑΣΟΚ στρέφεται προς τους πρώην ψηφοφόρους του, που μετανάστευσαν στον Σύριζα, αφού ως γνωστόν δικοί του ήταν οι ψηφοφόροι που έφεραν τον Σύριζα στην κυβέρνηση το 2015. Όμως αντί να τους καλέσει πίσω, εστιάζοντας στο αποτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης των Τσίπρα – Καμμένου, ενστερνίζεται πλήρως τον αρνητισμό και τον αντισυστημισμό που αποπνέει ο Σύριζα.
Τα δείγματα γραφής της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ από τις εκλογές του 2019 μέχρι σήμερα, καταδεικνύουν την πλήρη υιοθέτηση καταγγελτικού λόγου και την αποστροφή προς τη συναίνεση και την εξεύρεση κοινού τόπου. Είναι φανερό ότι το ΠΑΣΟΚ, έχει ρίξει λευκή πετσέτα στη διεκδίκηση των ψήφων του Κεντρώου, του Κεντροαριστερού, αλλά και του χώρου της εγχώριας Σοσιαλδημοκρατίας.
Μοναδικός στόχος του ΠΑΣΟΚ, είναι η επανάκαμψη των ψήφων από τον Σύριζα. Εξ ου και η ταύτιση των μεθόδων και των προσεγγίσεων με αυτές που χρησιμοποιεί ο Σύριζα. Όμως όταν οι ψηφοφόροι έχουν μπροστά τους τον original και αυθεντικό Σύριζα, για ποιο λόγο να δοκιμάσουν μια πιο light έκδοση του;
