Να και ένα καλό που ξεπροβάλλει μέσα από αυτή τη λυσσαλέα επίθεση της γειτονικής χώρας. Εκεί που λέγαμε, νομίζαμε και σχολιάζαμε σχετικά με την αδιαφορία του λαού, το ωχ αδελφέ του Έλληνα και την σύγχυση στην οποία βρίσκονται οι πολίτες αυτής της χώρας, δεν χρειάσθηκαν παρά λίγα μόλις εικοσιτετράωρα ύπουλης επίθεσης των Τούρκων με την εργαλειοποίηση των δύστυχων αυτών των προσφύγων και μεταναστών.
Μαζί με τους στρατιώτες και τους αστυνομικούς που βρέθηκαν στα σύνορα για να αναχαιτίσουν τα κύματα των μεταναστών, προσέτρεξαν για να βοηθήσουν χιλιάδες κάτοικοι της ακριτικής περιοχής. Ζήτησαν να βάλουν χέρι στην απώθηση των δυστυχισμένων και ταυτόχρονα επιδοθήκαν σε ενέργειες υποστήριξης των ανδρών που κατά χιλιάδες είχαν πέσει με τα μούτρα στο να σφραγίσουν τα χερσαία σύνορα της χώρας. Με νερά, με τρόφιμα, με γλυκά. Ήταν συγκινητικό και πέρα για πέρα πατριωτικό. Αν μάλιστα βλέπαμε και αυτούς τους περίεργους νέους που εμφανίσθηκαν ως νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ να βάζουν και αυτοί χέρι βοηθείας στην κρίση που περνάει η χώρα και όχι να ζητούν οι άσχετοι να ανοίξουν τα σύνορα - και ο Θεός να βάλει το χέρι του - τότε το παζλ της πατριωτικής συνοχής θα ήταν πλήρες και ταυτόχρονα πολύ ενθαρρυντικό.
Αλλά έτσι είναι αυτή η ταλαιπωρημένη χώρα με τους πολίτες της να αλλάζουν τόσο εύκολα και τόσο αυθόρμητα συναισθηματικό επίπεδο, πράγμα πάρα πολύ ενδιαφέρον για να το εξετάσουν ψυχολόγοι από ολόκληρο τον πλανήτη. Προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου αυτή η συναισθηματική μετάλλαξη ενός λαού που ζει μέσα στον απόλυτο μεσογειακό αυθορμητισμό του.
Ήταν ενδεικτική πάντως η εικόνα στο λιμάνι της Λέσβου όπου πλησίασε μία βάρκα γεμάτη με δυστυχείς μετανάστες που διέλαθαν από τα μπλόκα του Λιμενικού Σώματος. Οι μισοί από τους συγκεντρωμένους και δικαιολογημένα θυμωμένους και οργισμένους κατοίκους του νησιού καταφέρονταν κατά των μεταναστών καλώντας τους να αποχωρήσουν. Να γυρίσουν πίσω. Οι άλλοι μισοί προσέφεραν στα παιδιά τους νερό και γλυκίσματα εκφράζοντας λύπη και συμπόνια.
Προσέξτε τώρα. Αυτοί οι κάτοικοι του νησιού είναι οι ίδιοι κάτοικοι που τον πρώτο καιρό της εισβολής των μεταναστών βοήθησαν τόσο πολύ στην υποδοχή και την φιλοξενία αυτών των ανθρώπων μέχρι του σημείου να πέσουν στο τραπέζι σκέψεις επιβράβευσης τους με το διεθνές βραβείο Νομπελ Ειρήνης. Είναι οι ίδιοι κάτοικοι την ψυχή των οποίων κατάφεραν να αντιστρέψουν άφρονες ηγέτες με κινήσεις γεωπολιτικών επιδιώξεων που δεν απέχουν σχεδόν καθόλου από το να χαρακτηρισθούν αυτοί οι ηγέτες εγκληματίες πολέμου. Είναι οι ίδιοι κάτοικοι που αν ηρεμήσουν τα πράγματα στην περιοχή θα ξανάκαναν πάλι τα ίδια. Θα αγκάλιαζαν πάλι ανθρώπους και παιδιά, αρκεί αυτοί οι άνθρωποι να έχουν την ιδιότητα του κατατρεγμένου, και όχι του απαιτητικού και λαθρομετανάστη. Οι Έλληνες είναι πρόθυμοι να προσφέρουν ακόμα και από το υστέρημα τους. Δεν ανέχονται ωστόσο την επιθετική επιβολή καταστάσεων που κάνουν άνω κάτω την ασφάλειά τους και ανατρέπουν προς τα κάτω τη ζωή τους. Τότε γίνονται θηρία και καλά κάνουν.
