Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Η «στενοψυχία» προς το ευγενέστερον ή ολίγον προς το κυνικότερον, «σκατοψυχία» είναι ένα από τα πολλά εγγενή χαρακτηριστικά των Ελλήνων; Κι όμως, εκεί μέσα στα ηρωικά, στα σπουδαία και στα μεγαλειώδη, υπάρχει και αυτό! Έτσι για να σπάει κάπως η ένδοξη μονοτονία του «περιούσιου» έθνους…
Η περίπτωση του ΥΠΠΟΛ να ενημερώσει φορείς, κυβέρνηση και υπηρεσίες για τις προθέσεις του να ανακηρύξει το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού αρχαιολογικό χώρο, είναι πολιτικά «ιδεώδης»! Θυμίζει περισσότερο κάτι παππάδες στην εποχή της Χούντας, που όταν έβλεπαν να χτίζεται κάτι, σε κάποιο χωριό, έσπευδαν να αναζητήσουν τον υπεύθυνο: «Και γιατί δεν ερωτήθη η Εκκλησία;»
Όμως, το θέμα δεν είναι εκεί. Ούτε και οι κινήσεις των «επαναστατών» του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτοφανείς για τα ελληνικά χρονικά. Αποτελεί γενικότερα, «πολιτιστικό στοιχείο» των Ελλήνων η υπονόμευση κάθε ιδέας, δημιουργικής τάσης ή πρακτικής των συμπολιτών τους. Φράσεις όπως, «Δεν γίνονται αυτά τώρα», «Κάτι κρύβεται από πίσω», «Αν τους αφήσουμε να το κάνουν, θα μείνουμε πάντα στην αντιπολίτευση…» δείχνουν ότι ουδεμία διάθεση συλλογικής αποτίμησης των επιτευγμάτων μπορεί να υπάρξει στην ελληνική κοινωνία.
Το άλλο είναι ένας υφέρπων αρρωστημένος ναρκισσισμός που παραπέμπει σε πρωτόγονες ανατολικές κοινωνίες. Ένα εγωκεντρικό ιδεολογικό πρόσχημα που καταδυναστεύει τις συνειδήσεις των μελών μιας ομάδας και δεν τις αφήνει να συμπορευτούν με τις άλλες. Να μερικές περιπτώσεις που πάντα πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι πιο Έλληνες από τους άλλους και διαθέτουν την αποκλειστικότητα του ηθικού και πολιτισμικού πλεονεκτήματος: οι άνθρωποι της Εκκλησίας, οι «πατριώτες» της Δεξιάς, οι «πασόκοι» στην προ ΣΥΡΙΖΑ εποχή, οι αντιπολιτεύσεις στου Δήμους και δυναμικότεροι όλων, οι Αριστεροί!
Οι τελευταίοι μάλιστα, διαθέτουν ένα τεράστιο ατού έναντι των άλλων που μόνο η θρησκεία μπορεί να ανταγωνιστεί. Πιστεύουν στον «άλλο κόσμο»! Ειδικά, ο κ. Μπαλτάς ως οπαδός του Δομικού Μαρξισμού, θεωρεί ότι το άτομο είναι έρμαιο της τυχαιότητας της Ιστορίας και επομένως δεν του πέφτει και λόγος για τα πολιτισμικά επιτεύγματα ενός άρρωστου καπιταλισμού. Πέραν του ότι το ΥΠΠΟΛ θα έχει ήδη γεμίσει με συμβούλους που διαπνέονται από οργή για την «παράδοση» της περιουσίας του ελληνικού λαού σε ξένα και ντόπια συμφέροντα…
Γενικότερα, το μοτίβο της ελληνικής «στενοψυχίας» είναι το εξής: «Μόνο στο πλαίσιο του δικού μας κόσμου έχει αξία να παράγουμε πολιτισμό. Αν δεν μας αφήσουν να τον φτιάξουμε, καταστρέφουμε τον υπόλοιπο. Όσο οι άλλοι δεν το κατανοούν, τόσο το χειρότερο για τους άλλους!»
Υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται στην αστική δημοκρατία, στην ανάπτυξη της οικονομίας, στα ανθρώπινα δικαιώματα, σε θεσμούς, σε νομούς, σε οτιδήποτε διαρθρώνεται ή σχεδιάζεται πέρα από το δικό τους όραμα για τον κόσμο. Και μολονότι βλέπουν ότι ολόκληρος ο πλανήτης κάνει ακριβώς το ίδιο, απέναντί τους, αυτοί προσπαθούν να επιβάλλουν ένα πρόταγμα «ιδιάζουσας» λογικής που μόνο στη φαντασίωση μπορεί να σταθεί .
Να γίνει το Ελληνικό μόνο πάρκο. Να μην χτιστούν καθόλου κτίρια. Να μην το πάρει το «κεφάλαιο». Να μην, να μην, να μην… Και αμέσως προκύπτουν τα ερωτήματα: Ποιος θα το φτιάξει το πάρκο; Ποιος θα το συντηρεί; Ποιος θα ταίζει τις πάπιες στις «σοσιαλιστικές» σας λιμνούλες και ποιος θα φροντίζει χιλιάδες στρέμματα γης; Το Πεδίον του Άρεως είναι ένα δείγμα του «αυτοδιαχειριζόμενου» οικολογικού κρατισμού τους...
Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι η επένδυση στο Ελληνικό θα προχωρήσει κανονικά και ότι οι παροξυσμοί «αριστεροσύνης» θα απορροφώνται από το ανάλογο κοινό που απέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ και στις συνιστώσες του.
Το πρόβλημα όμως με την «στενοψυχία» - ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε- των Ελλήνων δεν τελειώνει εδώ. Γιατί αποδεικνύεται ότι το ελληνικό κράτος έχει κτιστεί πάνω σε μία «αχυροιδεολογία» αοριστίας που δεν ενώνει κανέναν, αν δεν εξυπηρετούνται τα συμφέροντά του και οι ναρκισσιστικές του πεποιθήσεις.
Κι όσο για την Αριστερά, δεν είναι τυχαίο που ευδοκίμησε τόσο πολύ στην Ελλάδα. Οι Έλληνες είναι άκρως επιδεκτικοί στα γονίδιά της. Μάλλον η ίδια η φύση έχει φροντίσει γι αυτό…
