Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Την προηγούμενη Κυριακή, έγιναν οι αρχαιρεσίες, για ανάδειξη γενικού συμβουλίου στην Ομοσπονδία νοσοκομειακών γιατρών (ΟΕΝΓΕ). Τις εκλογές κέρδισε η προσκείμενη στο ΚΚΕ παράταξη. Για πρώτη φορά, η ΔΗΠΑΚ ανήλθε πρώτη, λαμβάνοντας 7 έδρες και 53 ψήφους σε σύνολο 200 έγκυρων ψηφοδελτίων (ψήφισαν 201).
Ακολούθησε η παράταξη ΕΚΑ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) με 52 ψήφους και 7 έδρες, το “Μέτωπο” (ΣΥΡΙΖΑ) με 49 ψήφους και 7 έδρες, η ΔΗΚΝΙ (ΝΔ) με 33 ψήφους και 4 έδρες και η “Συμπαράταξη” (ΠΑΣΟΚ) με 13 ψήφους και 2 έδρες. Για εκπροσώπους στην ΑΔΕΔΥ ψήφισαν 200 και βρέθηκαν 198 έγκυρα ψηφοδέλτια. Από αυτά, τα 60 λαμβάνει η ΔΗΠΑΚ (7 αντιπροσώπους), 49 η ΕΚΑ (6), 44 το “Μέτωπο” (5), 33 η ΔΗΚΝΙ (4) και 13 η “Συμπαράταξη” (1).
Aυτή είναι η είδηση που μετέδιδαν όλα τα μέσα μέχρι και χθες. Εννοείται πως τα ποσοστά και τα στοιχεία είναι απολύτως αληθή. Εννοείται επίσης πως η παράταξη που πρόσκειται στο ΚΚΕ, είναι η πιο δυναμική από τις υπόλοιπες. Και φυσικά, η κλίμακα της αντιπροσωπευτικότητας απηχεί απολύτως την συμμετοχή των συνδικαλιζόμενων γιατρών στις αρχαιρεσίες.
Το ζήτημα όμως βρίσκεται κάπου αλλού: για ποιο λόγο δεν μας προκαλεί εντύπωση η αναντιστοιχία των ποσοστών των παρατάξεων με τα ποσοστά των κομμάτων στο πολιτικό σύστημα; Επίσης, γιατί η είδηση δεν συνοδεύεται και από κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά που να δείχνουν πόσοι είναι οι νοσοκομειακοί γιατροί, πόσοι συνδικαλίζονται και τελικά, πόσοι πήγαν να ψηφίσουν στις εκλογές;
Στην Ελλάδα, λοιπόν, οι γιατροί που εργάζονται ως ειδικευόμενοι και ειδικευμένοι, είναι περίπου 20.000. Αυτοί είναι που υπηρετούν στο ΕΣΥ της χώρας μας και, από αυτούς, περίπου το 10% συμμετέχει συνδικαλιστικά στις διαδικασίες, δηλαδή περίπου 2.000 γιατροί του ΕΣΥ πανελλαδικά! Πόσο φυσικό, δημοκρατικό, λογικό και συμβατό είναι με την αντιπροσωπευτικότητα, να συγκροτούν το συνδικαλιστικό όργανο των νοσοκομειακών γιατρών, εκπρόσωποι από το 10% των μελών ενός κλάδου;
Η περίπτωση των γιατρών δεν είναι προφανώς η μόνη. Σχεδόν σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, ισχύει περίπου το ίδιο: ισχνές δυναμικές μειοψηφίες εκμεταλλεύονται τον αναχρονισμό των θεσμών και επιβάλλονται ολοκληρωτικά, με τον μανδύα της δημοκρατικότητας.
Εν τω μεταξύ, η ανήθικη αυτή, πολιτικά, διαδικασία δεν φαίνεται να προβληματίζει ούτε την πολιτεία αλλά ούτε και τους υπόλοιπους γιατρούς που δεν συμμετείχαν. Δεν τους απασχολεί αν η ακτιβιστική πολιτική των μελών του ΚΚΕ, δημιουργήσει στο μέλλον ζήτημα , με τα συμφέροντα του κλάδου. Αν για παράδειγμα εκφυλίσουν το δικαίωμα της απεργίας ή τυχόν, χρησιμοποιούν την συνδικαλιστική ιδιότητα για να «ανατρέπουν» πολιτικές της «πλουτοκρατίας», όπως συνηθίζουν ως «θρήσκοι πιστοί» της ιδεολογίας τους.
Αλλά δεν είναι μόνο οι γιατροί. Πολλοί δικηγόροι έχουν αγανακτήσει από την παρατεταμένη αποχή που έχει επιβάλει το συνδικαλιστικό τους όργανο. Και πολλοί άλλοι: οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, φαρμακοποιοί, οι φοιτητές στα πανεπιστήμια. Όλοι αυτοί απέχουν, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, επιτρέποντας σε μικρές συντεχνιακές ομάδες κρούσης να καταλαμβάνουν την ηγεσία των οργάνων τους και να ασκούν «εθνική πολιτική» εις βάρος των ίδιων και της κοινωνίας.
Κάτι δεν πρέπει να γίνει; Είναι αδιάφορο για την δημοκρατία και για την αντιπροσώπευση των συμφερόντων των πολιτών να διοικούν τα συνδικάτα τους, μικρές «δικτατορίες»; Μειοψηφίες που νομιμοποιούνται από την ανεπάρκεια των νόμων και των θεσμών;
Χρειάζεται αλλαγή της νομοθεσίας και πρόβλεψη. Χρειάζεται προστασία των διαδικασιών που εκφυλίζονται καθημερινά, από την αδυναμία του συστήματος να υπερασπιστεί το κύρος των θεσμών και τα δικαιώματα των πολιτών. Ένα καλό ιστορικό δείγμα είναι η «αρχή της δεδηλωμένης», ως ιδέα του Τρικούπη το 1875. Και τότε, δεν είχε προβλεφθεί από το Σύνταγμα αλλά έσπευσαν να το διορθώσουν!
Εκτός κι αν όλοι οι γιατροί είναι κατά βάθος, «κομμουνιστές» αλλά ντρέπονται να το πουν από φόβο, μην τους εκθέσει η αστική τους συνείδηση…
