Του Στέφανου Νικολαΐδη*
Ελλάδα 2017. Η χώρα που γέννησε την Παιδεία και την έννοια της Εκπαίδευσης. Η χώρα στην οποία βασίστηκαν τα πιο φωτεινά μυαλά του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα κι έσωσαν την Ευρώπη από το σκοταδισμό της Ιεράς Εξέτασης και των Καρδιναλίων. Η χώρα που τη σήμερον ημέρα είναι η μόνη στην Ευρωζώνη βυθισμένη στην ύφεση, ενώ όλες οι υπόλοιπες βρίσκονται ήδη εδώ και μία διετία στο δρόμο της ανάπτυξης. Μια χώρα που δεν της έχει απομείνει τίποτα να ισοπεδώσει παρά μονάχα στον ήδη πολύπαθο χώρο της Παιδείας και του Δημοσίου Πανεπιστημίου. Οι συστάσεις είναι περιττές, όλοι έχουμε καταλάβει ότι το νέο Νομοσχέδιο για τα Πανεπιστήμια αποτελεί το πιο σκοτεινό κυβερνητικό μέσο ρεβανσισμού και εκδίκησης μίας ακραίας και λαϊκίστικης Κυβέρνησης.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: πώς θα πεισθούν οι νέοι άνθρωποι, οι νέοι φοιτητές κι εν δυνάμει επιστήμονες να μείνουν στη χώρα μας και να σπουδάσουν στα Ελληνικά Πανεπιστήμια; Αυτό είναι και το μεγάλο μας θέμα. Έχουμε μία απίστευτη διαρροή του πιο σημαντικού δυναμικού της ελληνικής κοινωνίας, των νέων έμψυχων φορέων γνώσης. 300.000 παιδιά έχουν φύγει στο εξωτερικό, γεγονός συγκλονιστικό. Κάποιος ηθοποιός βέβαια τους χαρακτήρισε προδότες πριν λίγο καιρό. Έτσι κι αλλιώς, εύκολο δεν είναι να πεισθούν οι 20άρηδες να μείνουν σ' αυτή τη χώρα εν έτει 2017, τώρα κατά πόσο αυτό αποτελεί προδοσία δεν είναι της παρούσης. Σε κάθε περίπτωση, για την εξάλειψη τέτοιων θλιβερών γεγονότων είναι ζωτικό το κράτος να στρέψει το βλέμμα του προς την Έρευνα, προς την Καινοτομία, προς την Παιδεία.
Πώς όμως το ανήσυχο νεανικό πνεύμα θα εμπιστευθεί την Ελληνική Τριτοβάθμια Εκπαίδευση; Όταν έρχεται από το πουθενά ένας Υπουργός να ανοίξει το χρονοντούλαπο της Ιστορίας και να ρίξει πυρηνική βόμβα στα θεμέλια του οικοδομήματος της ελληνικής κοινωνίας, που είναι το Δημόσιο Πανεπιστήμιο; Όταν κλείνουν τα ερευνητικά ινστιτούτα; Όταν διαλύουμε τους πανεπιστημιακούς χώρους, λες και υπάρχει κάποιο μένος στους ανθρώπους της Γνώσης. Μάλιστα, βλέπω με μεγάλη λύπη να τους διαπομπεύουν και κάποιοι κυβερνητικοί εντεταλμένοι, κάποια κατευθυνόμενα Μέσα Ενημέρωσης τα οποία επιτίθενται σε Πρυτάνεις και σε Καθηγητές που διεκδικούν να κρατηθούν όρθια τα Πανεπιστήμια, μέσα σε πολύ δύσκολες στιγμές. Στιγμές αμηχανίας, στιγμές μισαλλοδοξίας, στιγμές ανάξιες για τον βασικό πυρήνα του Πολιτισμού μας.
Διότι το Ελληνικό Πανεπιστήμιο άντεξε, μεγαλούργησε, ακόμη και σε πολύ σκοτεινές και δύσβατες περιόδους για την Πατρίδα. Όταν η χώρα βρισκόταν υπό Ναζιστική Κατοχή, όταν είχαμε Δικτατορία, όταν ξεκίνησε η Μεταπολιτευτική Παλινόρθωση τα Πανεπιστήμια κράτησαν, ήταν ζωντανά, παρέμειναν όρθια ανάμεσα σε ερείπια. Και τότε ήρθε εκείνη η πράσινη -μαύρη στην πραγματικότητα- δεκαετία του 1980. Τότε άρχισε να αποκτά αρνητική φήμη το Πανεπιστήμιο. Τότε άρχισε η πολιτισμική Γενοκτονία στην Ελλάδα. Τότε άρχισαν να οπλίζονται τα χέρια των τρομοκρατών και των ενδοπανεπιστημιακών τραμπούκων. Τότε άρχισαν τα ξυλώματα και οι απολύσεις των μόνιμων εκπαιδευτικών αξιωματούχων μαζί με την πασοκική αναξιοκρατία των διορισμών από την πίσω πόρτα. Ύπουλα και ύποπτα μέσα. Για δες που όντως ζούμε ιστορικές στιγμές. Καμία εντύπωση δεν προκαλείται όμως.
Άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε ότι το ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από το καταφύγιο των αναρχικών και των ακροδεξιών, αποτελεί την κατ' εξοχήν κρυψώνα του παλιού ΠΑΣΟΚ, του ορθόδοξου, της δεκαετίας του '80. Για αυτό και το Νομοσχέδιο Γαβρόγλου γυρνά το χρόνο πίσω στις μαύρες σελίδες του εκπαιδευτικού συστήματος του 1982. Ενός συστήματος που τάχα παρείχε άσυλο και αλληλεγγύη στους φοιτητές, στην πραγματικότητα όμως καθιστούσε το Πανεπιστήμιο από δεξαμενή γνώσης σε ένα ιδεολογικό κάτεργο της Άκρας Αριστεράς. Ένα τσιφλίκι των άκριτων φοιτητικών παρατάξεων και του κομματικού αλισβερισιού. Ένα μέρος όπου κουμάντο δεν κάνουν οι συνεπείς παρόντες, αλλά οι αργόσχολοι και μόνιμοι απόντες. Ένα μέρος που αποφασίζουν και διατάζουν οι «αιώνιοι φοιτητές». Ποιοι δηλαδή; Αυτοί οι οποίοι μισούν τις Επιστήμες και τα Γράμματα. Αυτοί που κηρύττουν φασιστικούς ταξικούς πολέμους και με τη βία καταπατούν το δίκιο. Αυτοί που υπό την τυραννία της κουκούλας έρχονται ως νέες ομάδες Χ και κατασπαράζουν τους υγιώς σκεπτόμενους συμφοιτητές τους. Δίχως να τους ενδιαφέρει αν κάποιος συμφοιτητής τους έρχεται από κάποιο μακρινό χωριό της επαρχίας. Αν ταλαιπωρείται από κάποιο πρόβλημα υγείας ή αν η οικογένειά του είναι οικονομικά στριμωγμένη και δεν μπορεί να του παρέχει περισσότερη οικονομική βοήθεια, ούτε μπορεί να περιμένει να τελειώσουν οι καταλήψεις.
Θα ρωτήσει κάποιος, και εύλογα, «μα είναι αγράμματοι οι αιώνιοι φοιτητές και δεν παίρνουν πτυχίο; Ή μήπως ζημιώνουν με την παρουσία τους το Δημόσιο Πανεπιστήμιο;» Το πρόβλημα δεν είναι ότι αποτελούν οικονομικό βάρος, όντως δεν αποτελούν. Το πρόβλημα είναι ότι μεροληπτούν. Μεροληπτούν σε βάρος των άλλων που ονειρεύονται να ανοίξουν τα φτερά τους και να σπουδάσουν. Μεροληπτούν, γιατί αδιαφορούν για την φοιτητική πλειοψηφία και λογίζουν το Πανεπιστήμιο ως τσιφλίκι των ολίγων. Θα έμπαινα στον κόπο να τους το εξηγήσω παραπάνω, μα έχω την εντύπωση πως δεν παίρνουν από γράμματα. Όχι γιατί είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, αλλά γιατί φοράνε τις δικές τους ιδεολογικές και γραμματειακές παρωπίδες. Παρωπίδες απέναντι στον Ορθολογισμό και τη Δημοκρατία. Παρωπίδες που τους περιθωριοποιούν και τους απομονώνουν από την οργανωμένη κοινωνία.
Καταλαβαίνει λοιπόν ο οποιοσδήποτε ότι το ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει ούτε το διάλογο, ούτε την ασφάλεια στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Θέλει τους κουκουλοφόρους και τα ακροαριστερά βαποράκια, ούτε λίγο ούτε πολύ το ακροατήριό του δηλαδή.. Κρούσματα όχι πρωτόγνωρα. Νωπές ακόμα οι μνήμες των τραμπουκισμών σε βάρος Πρυτάνεων. Της ρίψης σκουπιδιών στα γραφεία Αντιπρυτάνεων. Του χτισίματος γραφείο καθηγητών με τούβλα. Κάτι ρωμανικούς εκβιασμούς. Κάτι μέλη Διοικητικών Συλλόγων μέσα στην Πρυτανεία, η συμπεριφορά των οποίων κι η αντιμετώπισή τους απέναντι στους καθηγητές και στους συμφοιτητές δεν θύμιζαν και πολύ Διοικητικούς Συλλόγους. Θύμιζαν τάγματα εφόδου τρομοκρατών του παλιού καιρού που έσπαζαν κι έκαιγαν ό,τι βρισκόταν στο διάβα τους, άψυχο κι έμψυχο.
Δεν έχεις λοιπόν εσύ κύριε Υπουργέ κανένα ηθικό δικαίωμα να οργανώνεις ένα τέτοιο πραξικόπημα απέναντι στην ελεύθερη και δημόσια εκπαίδευση. Στις δημοκρατίες δεν μπαίνουν οι ακροαριστεροί φοιτητές ως ταύροι εν υαλοπωλείο μέσα σε χώρους που βρίσκονται παιδιά, που βρίσκονται ανεξάρτητοι φοιτητικοί σύλλογοι με αιτήματα, που είναι οικοδομημένη μία ολόκληρη πανεπιστημιακή κοινότητα. Θυμάμαι τους προγόνους των φασιστικών αυτών παρατάξεων της δεκαετίας του '80, οι οποίοι είτε έμπαιναν μέσα στα αμφιθέατρα και συζητούσαν επ' αορίστου για 10-15 ώρες δίχως αποτέλεσμα, είτε έμπαιναν για 1 λεπτό, έσπαγαν κεφάλια φοιτητών που διαφωνούσαν μαζί τους και καθάριζαν. Έτσι χωρίς επιχειρηματολογία.
Πάρτε το χαμπάρι κύριε Υπουργέ, μόνο με ασφάλεια και διάλογο επιλύονται τα προβλήματα, όχι με τραμπουκισμούς και εισβολές. Αυτό το παλαιολιθικό μαγαζάκι που πάτε να στήσετε δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ. Άπατο θα πάει. Ζούμε σε νέους κόσμους και νέες εποχές… Κάτω τα χέρια από την Παιδεία!!
* Ο κ. Στέφανος Νικολαΐδης είναι υπεύθυνος για θέματα Παιδείας στον τομέα Μορφωτικών Υποθέσεων της ΟΝΝΕΔ.
