Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Πολλοί πιστεύουν ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι αυτό που απέμεινε γονιδιακά, από την μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα. Κάτι σαν κάψουλα DNA που φύλαξαν οι επιστήμονες για να ανανεωθεί το είδος σε περίπτωση πυρηνικού ολέθρου ή κατακλυσμού.
Είναι γεγονός ότι ο Αλέξης δεν υπάρχει πια ως είδος που ευδοκιμεί σε βιότοπους της Αριστεράς. Ξόδεψε όλη του την ενέργεια για να εκλεγεί, χρησιμοποίησε τις φορητές μπαταρίες του μέχρι το πρώτο έτος της πρωθυπουργίας του και κατέληξε μοιραία, στον απιονισμό του.
Ό, τι άφησε πίσω του είναι το πρωτόγονο, πρωτογενές και πρωτόλειο δείγμα του αριστερού ίχνους που αισθητοποιείται στην μορφή της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Εν όψει λοιπόν, του 2018, περιμένουμε να δούμε δύο πράγματα: το ένα είναι η επική αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ για επιβίωση και το άλλο, τα αντανακλαστικά του εκλογικού σώματος, στο ενδεχόμενο απώλειας του πελατειασμού. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, άλλο έμβιο είδος δεν υπάρχει για να εμπλακεί με τους παλιούς όρους, εκτός από το αρχαίο εξτρεμιστικό DNA της Αριστεράς το οποίο αντιπροσωπεύει, έχοντας την ψιλή κυριότητα η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Οι περισσότεροι από μας πιστεύουμε ότι η λογική έχει δοκιμαστεί στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ τόσο πολύ που οι ψηφοφόροι δεν έχουν παρά να την αναζητήσουν Έχουμε επίσης την ελπίδα ότι θα επικρατήσει η ωριμότητα στους ψηφοφόρους οι οποίοι θα αναζητήσουν κάποια συναινετικά σχήματα και ευθείες επιλογές για να μπει η χώρα σε τροχιά ανάκαμψης και προόδου.
Πέρα από εκεί όμως, δεν υπολογίζουμε κάποιες αντικειμενικές συνθήκες που ευδοκιμούν ακόμα ως ένστικτα αυτοσυντήρησης στην κοινωνία. Το ένα είναι το μίσος απέναντι στο αστικό καθεστώς που κατά την αντίληψη πολλών στρωμάτων ευθύνεται για την κρίση. Και το άλλο, η τάση χρησιμοθηρίας που διακατέχει πολλούς Έλληνες που θα πουλήσουν ακριβά την ψήφο τους για να προστατεύσουν τα προσωπικά κεκτημένα.
Τι ρόλο μπορεί να παίξει σε όλα αυτά η Κωνσταντοπούλου; Ως πρόσωπο μπορεί να καταφέρει να πετύχει την είσοδό της στη Βουλή, έστω και με μικρό ποσοστό, αν συγκεντρώσει ικανοποιητικό αριθμό αγανακτισμένων που θα επενδύσουν σε ψήφο διαμαρτυρίας. Ως τάση, σύμβολο και έμβλημα εξτρεμισμού υπάρχει περίπτωση να συμβάλει σε κίνημα αντίστασης μπροστά σε έναν σχηματισμό μιας κυβέρνησης που δεν θα έχει τι άλλο να υποσχεθεί εκτός από ανάπτυξη και οργάνωση της κοινωνίας. Δύο προοπτικές που είναι αρκετά μακροπρόθεσμες για να μην συγκινούν με άμεσο τρόπο, πολλούς Έλληνες.
Σε κάθε απευκταία περίπτωση, το σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε καθαρίσει ακόμα ως κοινωνία το βλέμμα μας ώστε να μπορούμε να δούμε ανοιχτά το μέλλον μας. Επομένως, δεν αρκεί να προβλέψουμε την αντιπαράθεση μεταξύ κρατισμού και φιλελευθερισμού. Εκτός από τους γνωστούς κινδύνους, έχουμε να σκεφτούμε και πολλούς άλλους που μπορεί να καταλήξουν σε απρόσμενους ρυθμιστές του πολιτικού σκηνικού.
Όλα αυτά βέβαια, με την προϋπόθεση ότι το 2018 θα είναι χρονιά εκλογών. Οφείλουμε όμως, να είμαστε σε ετοιμότητα και όσο μπορούμε, να ενισχύουμε τις δυνάμεις λογικής που διαθέτουμε. Όπως και το άτομο έτσι και οι δημοκρατίες άλλον τρόπο επιβίωσης δεν έχουν εκτός από την λογική και την ισχύ της ισορροπίας.
Ακόμα κι αν αυτές είναι πάντα μειοψηφικές απέναντι στην πλειοψηφία του παραλόγου. Να θυμίσω μόνο ότι η «επαναστάτρια» Ζωή εκλέχτηκε πρόεδρος της Βουλής με ρεκόρ 235 ψήφων...
