Του Γιάννη Κουζηνού
Ο κόσμος μας αλλάζει. Και αν από μόνη της αυτή η φράση μοιάζει εξαιρετικά αόριστη αυτό που την μετουσιώνει σε αφόρητη πραγματικότητα είναι το πως αλλάζουμε τον τρόπο που «κουβαλάμε» τον ίδιο μας τον εαυτό στην καθημερινότητά μας. Ο κόσμος μας αλλάζει και αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Πως αποφασίζουμε, πως ζούμε, πως αποδεχόμαστε, πως νοιαζόμαστε και πως αδιαφορούμε. Αφορμή των σκέψεων που μοιράζομαι σήμερα μαζί σας οι ψυχές των ανθρώπων που εγκατέλειψαν βίαια τα σακατεμένα τους κορμιά από μια ακόμα πράξη ανθρώπινης τρέλας πριν από λίγες μέρες στη Γαλλία. Τα γεγονότα με προσπέρασαν προσθέτοντας περισσότερη φρίκη, θάνατο και αβεβαιότητα με το πραξικόπημα στην Τουρκία. Δεν προλαβαίνουμε πια να μετράμε να καταγράφουμε και να παρακολουθούμε ότι μακάβριο συμβαίνει στον πλανήτη μας αλλά ασυνείδητα τα κάνουμε δικά μας, τα αφομοιώνουμε. Στην Τουρκία, στη Συρία, στο Ισραήλ, στην Παλαιστίνη στις Βρυξέλες. Όχι δεν είμαι Γάλλος ή οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα. Σήμερα και περισσότερο από ποτέ είμαι ένας άνθρωπος που νιώθει τον πόνο και τον τρόμο όσων έφυγαν και ίσως ακόμα περισσότερο αυτών που έμειναν πίσω.
Γράφω καθημερινά και μεταφέρω ειδήσεις, γεγονότα και πάνω από όλα προσωπικά βιώματα από την Βενεζουέλα όπου κατοικώ τα τελευταία πέντε χρόνια με την οικογένεια μου. Όσοι έχουν διαβάσει έστω και λίγα από τα προηγούμενα κείμενά μου ίσως να έχουν καταλάβει ότι έχω το θλιβερό προνόμιο να γνωρίζω τι θα πει τρόμος και τρομοκρατία στην καθημερινότητα ενός ολόκληρου λαού αλλά και στην δική μου. Οι ανθρώπινες ζωές που χάνονται δεν είναι αριθμοί και στατιστικές αλλά άνθρωποι που την μια στιγμή γελούσαν, ζούσαν, έτρεχαν ή τεμπέλιαζαν, ονειρεύονταν και ανέπνεαν έως τη στιγμή που κάποιος αποφάσισε το αντίθετο.
Χιλιάδες ζωές χάνονται κάθε χρόνο στη Βενεζουέλα όχι εξαιτίας του Ισλαμικού Κράτους, όχι εξαιτίας οποιοδήποτε στρεβλού πολιτικού ή θρησκευτικού διαβήματος αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων για λίγα χρήματα ή για ένα κινητό. Όλες οι ζωές μετράνε και καμία ζωή δεν είναι απλώς ένα νούμερο. Τα αντανακλαστικά μας όμως δυστυχώς δεν είναι πάντα ίδια. Είμαι σίγουρος ότι το έχετε δει και εσείς στα ατελείωτα σχόλια μίσους και συμψηφισμού των ζωών που χάνονται ανάλογα με την εθνικότητα, των πράξεων των κυβερνήσεων των κρατών των θυμάτων και πάντα μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέπτη της ιδεολογίας στην οποία πιστεύουμε.
Είμαστε εμείς οι ίδιοι που πεθαίνουμε στους δρόμους του Παρισιού, της Νίκαιας, της Κωνσταντινούπολης, των Βρυξελών, του Τελ Αβίβ, της Γάζας και του Καράκας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι που θα παραδοθούμε στον τρόμο και θα παραδώσουμε ακόμα περισσότερες από τις ελευθερίες μας στον βωμό της ψευδαίσθησης της ασφαλείας και της κανονικότητας. Η λύση ποτέ δεν θα είναι η αναζήτηση των διαφορών μας αλλά να επιτρέψουμε στην ανθρωπιά μας να έρθει στην επιφάνεια, να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δακρύσουμε για την άδικη βία από όπου και από όποιον και αν προέρχεται. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό το είδος της ανθρωπιάς θα υπερισχύσει μέσα μας. Δεν θέλω να πιστέψω ότι πια έχουμε μεταμορφωθεί στο είδος εκείνο των ανθρώπων που περιγράφεται με τραγικό τρόπο στο διάλογο της ταινίας «Hotel Rwanda» που περιγράφει γεγονότα από τις ημέρες της γενοκτονίας που περιγράφει γεγονότα από τις ημέρες της γενοκτονίας στην Αφρικανική αυτή χώρα.
Paul Rusesabagina: Χαίρομαι που τράβηξες αυτό το υλικό και όλος ο κόσμος θα το δει. Είναι ο μόνος τρόπος, η μόνη ευκαιρία μας ο κόσμος να παρέμβει και να μας βοηθήσει.
Jack: Αν κανένας δεν βοηθήσει είναι ακόμα καλό που θα προβάλουμε αυτό το υλικό;
Paul Rusesabagina: Πως είναι δυνατόν να μην βοηθήσουν όταν δουν αυτές τις φρικαλεότητες;
Jack: Νομίζω ότι όταν ο κόσμος δει αυτό το υλικό θα πει «Ω Θεέ μου αυτό είναι φρικτό» και μετά θα πάνε να φάνε το βραδινό τους…
Τα κείμενα μου για την κατάσταση στην Βενεζουέλα έχουν σκοπό να ενημερώσουν, ίσως να προειδοποιήσουν αλλά πάνω από όλα είναι έκκληση προς το ενδιαφέρον σας και την συμπαράστασή σας. Ο τρόμος και η αδικία δεν χάνονται με την αλλαγή του καναλιού της τηλεόρασης ούτε μετά από ένα καλό δείπνο. Σήμερα δεν είμαι Γάλλος και δεν έβαλα καμία σημαιούλα στη φωτογραφία μου στο facebook. Σήμερα όπως και χθες και θέλω να πιστεύω και αύριο, θα είμαι ένας άνθρωπος που νοιάζεται, δεν ξέχνα και συνεχίζει να αγωνίζεται. Δεν είμαστε όλοι Γάλλοι. Αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι.
