Η εμμονή του ΔΝΤ να αποφασίσει το ελληνικό Κοινοβούλιο συγκεκριμένα μέτρα για το πρόσθετο πακέτο των 3,6 δισ. ευρώ δημιουργεί απορίες. Οφείλεται μεν στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, αλλά οδηγεί τις διαπραγματεύσεις σε ναυάγιο. Δεν ξέρουμε τι έχουν υποσχεθεί και ποιοι στον κ. Τσίπρα, αλλά το δωμάτιο μυρίζει πλέον μπαρούτι.
Το ΔΝΤ έχει δίκιο σε ένα πράγμα: Το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει δίχως μία ουσιαστική ελάφρυνση στο χρέος. Το πρόβλημα είναι ότι η ελάφρυνση του χρέους έχει κόστος και οι Ευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να το επωμιστούν. Παρόλα αυτά, η πίεση του ΔΝΤ είχε ένα κάποιο αποτέλεσμα! Θα το συζητήσουν. Τουλάχιστον αυτό! Αλλά το ΔΝΤ συνεχίζει να ασκεί πίεση. Αν δεν πρόκειται για ένα διαπραγματευτικό όπλο απέναντι στην Ευρώπη, τότε είμαστε μπροστά σε «άλλου τύπου» εξελίξεις…
Το τι πραγματικά συμβαίνει θα το μάθουμε τη Δευτέρα. Στο μεταξύ εμείς έχουμε κάνει ό,τι περνάει από το χέρι μας για να κάνουμε τη θέση μας όσο πιο δύσκολη γίνεται. Λες και το κάνουν επίτηδες! Τελευταίο κρούσμα ο κ. Παπαχριστόπουλος των ΑΝΕΛ, ο οποίος δήλωσε ότι η κυβέρνηση έβγαλε στη φόρα τη συνομιλία Βελκουλέσκου και Τόμσεν! Όχι ότι αυτή η δήλωση θα καθορίσει τα γεγονότα, αλλά είναι μία ακόμη απόδειξη του πόσα πολλά και μαζεμένα λάθη κάνουμε την κρίσιμη ώρα.
Πολλοί από εμάς κάνουμε διάφορες υπεραπλουστεύσεις. Όπως ότι το ΔΝΤ είναι οι Αμερικανοί και ότι οι Ευρωπαίοι είναι κάτι άλλο. Όσες φορές έχουμε ποντάρει σε αυτήν την πιθανότητα, έχουμε χάσει. Δεν υποστηρίζουμε ότι είναι ακριβώς το ίδιο, αλλά θεωρούμε παράδοξο να χαλάσουν την αρμονία του καπιταλισμού για χάρη της Ελλάδας. Θα μπορούσαν ίσως να το κάνουν με αφορμή την Ελλάδα, αλλά για κάποιον άλλον πραγματικό λόγο. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν βλέπουμε πού μπορεί εμείς να κερδίσουμε, καθώς η χρησιμότητά μας θα εξαντληθεί μόλις οι μεγάλοι παίκτες καθίσουν στο τραπέζι για να συζητήσουν μεταξύ τους. Διότι στο τραπέζι θα καθίσουν. Είναι βέβαιο. Όπως και βέβαιο είναι ότι εμείς δεν θα συμμετέχουμε σε αυτήν τη συζήτηση και εκείνη την ώρα δεν θα υπολογίσει κάποιος τα δικά μας συμφέροντα.
Κάτι ακόμη που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι το πόσο μας επηρεάζουν και πώς ακριβώς τα διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας. Για παράδειγμα η ένταση στο πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας. Να είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι ο αμερικανικός παράγοντας ασχολήθηκε με την Ελλάδα και το Αιγαίο έπειτα από μεγάλο χρονικό διάστημα; Ή ακόμη κι αυτές οι δηλώσεις του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών για τις παραβιάσεις των τουρκικών αεροπλάνων στο Αιγαίο; Έχουν σχέση όλα αυτά με τη στάση του ΔΝΤ; Μπορεί ναι, αλλά μπορεί και όχι! Δεν είναι σωστό να αναζητά κανείς να βρίσκει οπωσδήποτε συνδέσεις σε γεγονότα. Αυτό και μόνο το γεγονός μπορεί να τον οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα και σε λάθος ενέργειες.
Αυτό το οποίο είναι σίγουρο είναι ότι συμβαίνουν γύρω μας πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Τα οποία μπορεί να μην συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, αλλά ως σύνολο μπορεί να ανατρέψει πλήρως τις σημερινές ισορροπίες. Είναι το προσφυγικό, είναι οι πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία, είναι η ανάγκη του ΝΑΤΟ να ελέγξει πλήρως το πέρασμα από τα Δαρδανέλια μέχρι το Νότιο Αιγαίο, είναι οι αμερικανικές εκλογές, είναι η καχυποψία που υπάρχει για τους γερμανικούς χειρισμούς με τη Μόσχα. Και μέσα σε όλα αυτά είναι ένα ΔΝΤ που επιμένει σε έναν σκοπό για την ελληνική υπόθεση. Και κυρίως πιέζει για κάτι που ξέρει ότι δεν μπορεί να γίνει. Όχι γιατί δεν θα το ψήφιζαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αν δεν υπήρχαν κολλήματα σε σχέση με το Σύνταγμα. Αυτοί θα ψήφιζαν τα πάντα για να παραμείνουν στην εξουσία. Αλλά αυτό που ζητάνε από το ΔΝΤ είναι κάτι περισσότερο. Είναι πλήρης παράδοση. Το ερώτημα είναι γιατί επιμένουν οι υπερατλαντικοί φίλοι μας τόσο πολύ και ως πού θα το φτάσουν…
Θανάσης Μαυρίδης
