Του Σάκη Μουμτζή
Ως γνωστόν ο πρωθυπουργός διαβάζει βουλωμένο γράμμα. Έτσι μιαν ημέρα πριν τα επεισόδια τα είχε προαναγγείλει κιόλας στην κομματική εφημερίδα. Πάντα ο σκηνοθέτης γνωρίζει την κατάληξη του έργου.
Ο στόχος ήταν σαφής. Να διαλυθεί η συγκέντρωση. Το αφήγημα βρέθηκε. Θα γινόταν εισβολή στην βουλή, όπως δήλωσε ο πρόεδρος της. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε υπερασπιστής της νομιμότητας.
Τελικά τι έγινε;
Μια δράκα από ακροδεξιούς πήγαν να κάψουν την βουλή; Αστειότητες. Γιατί οι ακροδεξιοί να διαλύσουν μια συγκέντρωση στην οποία συμμετέχουν και οι ίδιοι και μάλιστα με προνομιακό αντικείμενο για τον χώρο τους;
Άλλωστε, συμμετείχαν και στις περσινές δύο μεγάλες συγκεντρώσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, χωρίς να παρεκτραπούν. Φέτος γιατί αφηνιάστηκαν; Μήπως τους «αφηνίασαν»; Μήπως στο πλαίσιο αλληλοεξυπηρετήσεων συνέδραμαν στο κυβερνητικό έργο;
Do ut des.
Έτσι παίζεται το βρώμικο πολιτικό παιχνίδι. Και σε αυτό πάντα συμμετέχουν και οι γνωστοί παρακρατικοί μηχανισμοί. Το ερώτημα είναι γιατί επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ την λύση της προβοκάτσιας, αφού είχε εξασφαλίσει και την ψήφο εμπιστοσύνης και την πλειοψηφία για την υπερψήφιση της συμφωνίας;
Για δύο λόγους :
1.Δεν υπάρχει άλλη Novartis. Εξαντλήθηκε και μάλιστα με τρόπο άδοξο για την κυβέρνηση, για να μην πω καταστροφικό. Δεν μπορούσαν την επομένη ημέρα να αλλάξουν την ατζέντα για το συλλαλητήριο. Βρισκόταν σε κατάσταση πανικού.
2.Συνεπώς, μια λύση έμενε. Η διάλυση του συλλαλητηρίου. Έτσι ενεργοποιήθηκε όλος ο παρακρατικός μηχανισμός, γι΄αυτόν τον σκοπό. Το αποτέλεσμα γνωστό, αλλά μάλλον εξίσου αρνητικό για την κυβέρνηση.
Το μέγεθος του συλλαλητηρίου καταγράφηκε πανοραμικά, ώστε δεν μπορεί να υπάρξει καμιά αμφισβήτηση για το τεράστιο μέγεθος του. Βέβαια, ο στόχος επιτεύχθηκε μερικώς, καθώς αποτράπηκε, λόγω των επεισοδίων, η κάθοδος στην Πλατεία Συντάγματος δεκάδων χιλιάδων Αθηναίων που ήταν καθ΄όδόν.
Τι έμεινε για την κυβέρνηση; Κυρίως η λαϊκή οργή και οι εικόνες των παιδιών και των ηλικιωμένων που κρατώντας τις σημαίες τους, προσπαθούν να προστατευθούν από την δράση των πραιτοριανών του καθεστώτος.
Εννοείται πως αυτές οι σκηνές θα ακολουθούν τον πρωθυπουργό και τους συνεργάτες τους σε όλη την προεκλογική περίοδο. Ο Τσίπρας αποδεικνύει καθημερινά πως είναι ο πρωθυπουργός των ΜΑΤ. Και αυτό τσούζει πιο πολύ από τα δακρυγόνα. Και κυρίως τσουρουφλίζει τους «πρόθυμους» και την «ιντελλιγκέντσια» της αυτοαποκαλούμενης ανανεωτικής Αριστεράς, που βιάστηκε να συνταχτεί με την γνωστή συμμορία του Μαξίμου, όπως τους αποκαλεί εύστοχα ο Α.Λοβέρδος.
Όλα δείχνουν πως η συμφωνία θα ψηφιστεί από μια πλειοψηφία-κουρελού. Τι θα απομείνει από όλην αυτή την υπόθεση; Θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μας η εικόνα ενός πρωθυπουργού απομονωμένου από τους πολίτες, που δεν μπορεί να γεμίσει ούτε ένα κλειστό γήπεδο 4.000 θέσεων, που αντλεί την δύναμη του από τις ξένες πρεσβείες και από τα γνωστά ρετάλια της πολιτικής.
Αυτά που έγιναν την Κυριακή στο Σύνταγμα, ας φέρουν πιο κοντά τα δύο κόμματα του δημοκρατικού τόξου πάνω στην βάση της υπεράσπισης των δημοκρατικών θεσμών από μια δράκα αδίστακτων εξουσιολάγνων.
