Ανάμεσα σε αυτούς που συγκυβέρνησαν αγαστά επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια με τους ακροδεξιούς, αντισημίτες, ομοφοβικούς ΑΝΕΛ και τον καθ.Ν.Αλιβιζάτο, όταν η συζήτηση αφορά τις δημοκρατικές ευαισθησίες, θα μας επιτρέψετε να είμαστε με ό,τι θα πει και λέει ο κ.Αλιβιζάτος.
Για το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις ο λόγος.
Αντίθετα από τον καθηγητή όμως, στην υστερική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ για το νομοθέτημα, εμείς δεν βλέπουμε κάποια ξεπερασμένη από το χρόνο και τις συγκυρίες «καθήλωση» στην παράδοση των αγώνων της αριστεράς με τους οποίους ελάχιστη σχέση έχει το εθνολαϊκιστικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι το δικαίωμα του συνέρχεσθαι που τους απασχολεί. Ο λόγος που φωνάζουν υστερικά είναι ότι όσο οι διαδηλώσεις μένουν αρύθμιστες, διαιωνίζεται και η αντίληψη για το τι είναι μια διαδήλωση και κυρίως πως μπορεί να εξελιχθεί σε βίαιη: «Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση». Το αγαπημένο μότο του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι λάθος να συζητάμε αν οι διαδηλώσεις πρέπει να ρυθμιστούν. Αυτό είναι αυτονόητο. Το μόνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι πως θα γίνει αυτό χωρίς να θιγούν συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και χωρίς το κράτος και η αστυνομία να βρεθούν με περισσότερη εξουσία από αυτή που τους αναλογεί από το πνεύμα του Συντάγματος.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση, πολιτική και πολύ σοβαρή. Με το να αποφασίσει να ρυθμίσει τις διαδηλώσεις η κυβέρνηση έβαλε στο κεφάλι της ένα μεγάλο μπελά γιατί η ταλαιπωρία που υφίστανται οι πολίτες καθημερινά μαζί με τις φθορές στις περιουσίες όσων δραστηριοποιούνται στο Κέντρο είναι τόσο μεγάλη και όλοι είναι πλέον τόσο εξοργισμένοι που δεν θα κάθονται κάθε φορά να εξετάζουν αν και πως εφαρμόστηκε ο νόμος. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να σταματήσει η ταλαιπωρία μας. Έτσι, ας μην φανταστεί κανείς στην κυβέρνηση ότι αν η ταλαιπωρία συνεχιστεί η κοινή γνώμη θα δεχτεί δικαιολογίες στη βάση των υποσημειώσεων του νόμου.
Σε αυτό το ζήτημα οι πολίτες δεν θα δεχτούν αποτυχίες. Η κατάσταση που υπάρχει σήμερα πρέπει, απλώς, να σταματήσει να υφίσταται.
Έτσι λοιπόν, η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να φτιάξει ένα νομοθέτημα δημοκρατικό (σε αυτό έχουμε εμπιστοσύνη) αλλά πάνω απ’όλα εύκολα εφαρμόσιμο. Αλλιώς, μπορούμε να φανταστούμε από τώρα τα σχόλια στα social media από την πρώτη κιόλας φορά που οι πολίτες θα ταλαιπωρηθούν ενώ ο νόμος είναι σε ισχύ.
Την ίδια στιγμή, παρακολουθούμε με μεγάλο ενδιαφέρον το τρόπο που το ΚΙΝΑΛ τοποθετείται στο νομοσχέδιο αυτό και ποια ρητορική υιοθετεί. Δεν είμαστε σίγουροι ότι έχει καταλάβει ότι με αυτό ακριβώς το νομοθέτημα περνάει ένα τεστ από τον Κεντρώο χώρο.
Σε ποιους θέλει να γίνει το ΚΙΝΑΛ αρεστό; Στο ΣΥΡΙΖΑ ή στους Κεντρώους;
Είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες που πρέπει το ΚΙΝΑΛ να κρατήσει. Κριτική ναι, αυτό οφείλει να κάνει η αντιπολίτευση άλλωστε. Όμως κριτική κοιτώντας προς ποια κατεύθυνση; Ποια είναι η στρατηγική του ΚΙΝΑΛ σε αυτό το νομοσχέδιο, τι θέλει να κερδίσει; Την επιδοκιμασία των φίλων των μπάχαλων ή του κεντρώου κόσμο, των μεταναστών στη ΝΔ που ζουν με το όνειρο της επιστροφής στην πολιτική πατρίδα; Στο ΚΙΝΑΛ έχουν να σκεφτούν πολλά. Αυτό όμως, άμεσα.
