Του Σάκη Μουμτζή
Είναι κοινός τόπος πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σ΄ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ο ένας δρόμος οδηγεί στην ψήφιση των μέτρων και στην εφαρμογή τους και ο άλλος οδηγεί σε προσφυγή σε κάλπη (εκλογές ή δημοψήφισμα).
Η πρώτη επιλογή ενδεχομένως να συνοδευτεί και από έναν ανασχηματισμό, ώστε το κυβερνητικό σχήμα να φανεί πως μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της εφαρμογής των μέτρων. Βέβαια σε αυτήν την περίπτωση οι απομακρυνθέντες υπουργοί πιθανόν να αποσταθεροποιήσουν τη συγκυβέρνηση, κάτι που θα συμβεί μετά βεβαιότητος, αν τα μέτρα θα είναι δυσβάστακτα και πέραν των προβλεπομένων.
Η νέα κυβέρνηση θα προσπαθήσει με την εφαρμογή τους να οδηγήσει τη χώρα στην ανάπτυξη, ώστε σύντομα να φανούν τα αποτελέσματα της στην καθημερινότητα του πολίτη, που με τη σειρά του θα την ανταμείψει, παρέχοντας σε αυτήν αυξημένη πολιτική στήριξη.
Αυτό το καλό σενάριο πάσχει, γιατί η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συγκροτημένο μοντέλο ανάπτυξης, καθώς δεν την ενδιαφέρει η οικονομία. Δεν την ενδιαφέρουν οι οικονομικοί δείκτες, γιατί αυτοί εκφράζουν μεγέθη που οι μαρξιστές περιφρονούν, δεν αναγνωρίζουν την αξία τους και ως εκ τούτου τους είναι αδιάφορη η βελτίωση τους. Ανέκαθεν για τους μαρξιστές τα πάντα ήταν πολιτική. Όλα ρυθμίζονται με πολιτικές αποφάσεις που επιβάλλονται από τα πάνω στην κοινωνία.
Τώρα που οι συγκυρίες τους έφεραν στη διακυβέρνηση του τόπου και πρέπει, εκ των πραγμάτων, να διαχειρισθούν συγκεκριμένα μεγέθη, να ασχοληθούν με αριθμούς και λογαριασμούς, καλούνται να παίξουν όχι μόνον σε ξένο γήπεδο, αλλά κυρίως να παίξουν παιχνίδι που αγνοούν πώς παίζεται.
Έχουν αντιληφθεί –οι περισσότεροι– πως το κρατικό μοντέλο της Σοβιετίας δεν μπορεί να εφαρμοσθεί στην Ελλάδα, αλλά συγχρόνως απεχθάνονται την οικονομική και κοινωνική οργάνωση των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών. Η αλλεργία που τους προκαλούν οι ιδιωτικοποιήσεις χαρακτηρίζει την αντίληψη που έχουν για την ανάπτυξη. Θα ήθελαν το κράτος - γίγας, αλλά δεν έχουν τα χρήματα για να το στηρίξουν. Τα δε επαχθή μέτρα που θα κληθεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός, αν δεν συνοδευτούν από ταχύρρυθμη ανάπτυξη, θα οδηγήσουν σε πολιτικό αφανισμό μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα τη συγκυβέρνηση. Η πρώτη δημοσκόπηση που θα το αποτυπώσει θα σημάνει και το τέλος της.
Και επειδή αυτό το γνωρίζουν οι κυβερνώντες, έχουν τον κρυφό σχεδιασμό που –κατά την γνώμη μου– θα προσπαθήσουν να υλοποιήσουν. Με προσφυγή στην αμεσοδημοκρατική λύση του δημοψηφίσματος –οι εκλογές θα τους οδηγήσουν εκτός εξουσίας– θα προσπαθήσει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να αναστήσει την αντιμνημονιακή συνείδηση του 61,3% και να δημιουργήσει κλίμα ανάλογο του περσινού καλοκαιριού. Τα ρίσκα βέβαια είναι πολλά, καθώς η τύχη που επιφύλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ στο «ΟΧΙ» θα καταστήσει ιδιαίτερα επιφυλακτικούς, αν όχι εχθρικούς, όλους αυτούς που του εμπιστεύθηκαν την ψήφο τους. Επιπλέον η απόπειρα άσκησης πίεσης στους Ευρωπαίους εταίρους μας –με τον συνδυασμό του βρετανικού δημοψηφίσματος με τον ελληνικό– θα διαρρήξει ό,τι έχει απομείνει από τις σχέσεις των δύο πλευρών. Και παραμένει ανοικτό το ερώτημα τι θα γίνει με τη χρηματοδότηση της οικονομίας, καθώς οι υποχρεώσεις του Ιουλίου είναι βαριές.
Με το δημοψήφισμα ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πως συντηρεί το αγωνιστικό του προφίλ και δεν αποκόπτεται από τον βασικό πυρήνα των υποστηρικτών του. Βέβαια η κατάρρευση της οικονομίας, λόγω της μη χρηματοδότησης της, θα παρασύρει τελικά και το κυβερνών κόμμα. Αυτό το σενάριο οδηγεί δε κατάσταση πολιτικής εκτροπής, κάτι που βρίσκεται μέσα στη συγκρουσιακή λογική του.
Όποια επιλογή και να κάνει, η καταστροφή του θα είναι ολοκληρωτική. Ο χρόνος τελείωσε!
