Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Όταν υπογράφεις μια συμφωνία, θα πρέπει και να την τηρείς. Σε κάθε άλλη περίπτωση, υφίστασαι τις συνέπειες ή ανανεώνεις την προηγούμενη με μία επόμενη που θα συμπεριλαμβάνει τις παλιές διατάξεις με νέα χειρότερη μορφή. Το να επικαλείσαι αξιολογικά επιχειρήματα προκειμένου να δικαιολογήσεις την αποτυχία σου, απλά αποδεικνύει ότι δεν έχεις αποκτήσει ποτέ καμία κουλτούρα αμοιβαιότητας στις συναλλαγές.
Το ότι βέβαια, 2,5 εκ Έλληνες πίστεψαν πως, μολονότι δεν έχεις πουλήσει ούτε αναψυκτικά σε καντίνα, είσαι σε θέση να κλείσεις συμφωνίες με ΔΝΤ και ΕΕ, είναι πράγματι αξιοπερίεργο. Δηλώνει μάλιστα την ανυπέρβλητη διάθεση που επιδεικνύει το γένος, στα θαύματα και στις ποιητικές αναζητήσεις από την εποχή του Ομήρου ως σήμερα…
Σε κάθε περίπτωση, είναι πια βέβαιο ότι η κυβέρνηση έχει συνομολογήσει το θάνατο του τρίτου Μνημονίου και οδεύει στο τέταρτο. Είναι μάλλον αργά για να υποστηριχθεί οτιδήποτε έπρεπε να κλείσει από το 2016. Το ζήτημα πλέον είναι η χρηματοδότηση της χώρας και η ανακατανομή των πόρων. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς το ΔΝΤ, το οποίο για να συμμετάσχει θα πρέπει να κλείσει συμφωνία μέχρι το 2021.
Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα του Bloomberg, η Ελλάδα έχει ζητήσει από τους Ευρωπαίους, ένα προσχέδιο «συμπληρωματικού μνημονίου κατανόησης» και από το ΔΝΤ ένα «μνημόνιο οικονομικών και χρηματοοικονομικών πολιτικών». Η συμφωνία προβλέπεται για τον Μάρτιο ή τις αρχές Απριλίου αλλά παραμένουν πάρα πολλές εκκρεμότητες που είναι σχεδόν αδύνατο να διευθετηθούν μέχρι τα τέλη Μαίου.
Με αμοιβαίες υποχωρήσεις και με την ανάγκη για ηρεμία, μπορεί να φτάσουμε ως τις γερμανικές εκλογές, χωρίς μεγάλες αναταράξεις. Από κει και πέρα όμως, το χρηματοδοτικό χάσμα θα είναι τεράστιο και η εφαρμογή του τέταρτου Μνημονίου μπορεί να είναι πια αναπόδραστη εξέλιξη, αν η Ελλάδα συναινέσει σε μία τελευταία ευκαιρία διάσωσης.
Το προσχέδιο των δανειστών θα αφορά στα μέτρα που ζητήθηκαν από τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών, στο Eurogroup του Φεβρουαρίου και η Ελλάδα έχει την υποχρέωση να τρέξει με ιλιγγιώδη ρυθμό μεταρρυθμίσεις που μέχρι τώρα καθυστερούσε, υπονομεύοντας τον ίδιο της τον εαυτό. Ο ρόλος του ΔΝΤ είναι πάντα κυρίαρχος και ουσιαστικά ο πρωθυπουργός έχει συμφωνήσει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για το 2019 στην μείωση του αφορολόγητου και στην αναδιάρθρωση του συνταξιοδοτικού.
Κανείς δεν ξέρει που μπορεί να οδηγήσει αυτή η τρελή πορεία παρελκυστικής πολιτικής της ελληνικής κυβέρνησης. Και επειδή ως τώρα, τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να υπάρξει στοιχειώδης σοβαρότητα, δεν αποκλείεται το τέταρτο Μνημόνιο να φορτωθεί ως καταστροφική «προίκα» στους επόμενους που θα κληθούν να πάρουν τις μεγάλες αποφάσεις.
Αυτό που συμβαίνει μοιάζει στην πραγματικότητα με τον μικρόκοσμο της συριζαίικης τακτικής σε πολλά επίπεδα του δημόσιου βίου. Ας πούμε με την πολιτική της «ρύθμισης» των οφειλών ή την αναβολή διευθέτησης των κόκκινων στεγαστικών που προστατεύονται από τον νόμο Κατσέλη. Οι αναβολές το μόνο που κάνουν είναι να συσσωρεύουν χρέη και προβλήματα, μέχρι που να επέλθει το απόλυτο αδιέξοδο στο μέλλον.
Κάτι ανάλογο πρόκειται να συμβεί και για ολόκληρη τη χώρα. Θα τραβήξουν όσο μπορούν το σχοινί, για να σπάσει στο τέλος στα χέρια του Μητσοτάκη. Το αν θα τα καταφέρουν είναι ζήτημα που περισσότερο αφορά τους δανειστές και γι΄αυτό η ευθύνη τους είναι μεγάλη. Στην πραγματικότητα, αυτό που ενδείκνυται είναι να κατανοήσουν πλήρως τον τυχοδιωκτισμό τους και να μην αφήσουν εκκρεμότητες για αργότερα.
Διαφορετικά, η χώρα έχει ανάγκη από νέα κυβέρνηση μέσα στο καλοκαίρι, προκειμένου να απαλλαγεί από τον βραχνά της ανευθυνότητας και να διαπραγματευτεί με σοβαρότητα την θέση της στην νέα Ευρώπη που ετοιμάζεται από το 2018.
