Του Αντώνη Πανούτσου
Στο στοίχημα δεν θα έδινε πάνω από 1.20. Ετσι όποιος είχε παίξει ότι το tovima.gr, το in.gr και τα parapolitika κάτι ώρες μετά την ανακοίνωση της δίωξης κατά του Μαρινάκη θα το σκεφτόντουσαν ακόμα πριν το ανεβάσουν στις σελίδες τους και η Zougla, η EfSyn και η avgi θα το ανέβαζαν σε ταχύτητες Γιουσέιν Μπολτ αν έπαιζε δεκάρικο ίσα που θα είχε βγάλει τα λεφτά για τον καφέ. Το θέμα όμως στην δίωξη κατά του Μαρινάκη δεν ήταν οι αντιδράσεις του φιλικού και εχθρικού Τύπου, που ήταν οι προβλεπόμενες. Ηταν οι εκτιμήσεις για το timing της δίωξης. Εγινε για να ηρεμήσει τους παοκτζήδες πριν την απόφαση για το ντου του Ιβάν στην Τούμπα; Εγινε σε συνδυασμό της Επιτροπής Ανταγωνισμού να μην επιτρέψει την αγορά του ΔΟΛ από τον Μαρινάκη; Παντού υπήρχε κάποια εξήγηση. Εκτός αυτής από την οποία έπρεπε να εξηγούνται όλα. Ότι η ανακρίτρια ολοκλήρωσε το έργο της. Και για την καταβαράθρωση της υπόληψης της δικαιοσύνης στην συνείδηση των πολιτών υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Από τις επιθέσεις του Πολάκη στους δικαστές, μέχρι την πορεία της Θάνου από τον Αρειο Πάγο στο Μαξίμου και τον τρόπο που πήγε στην εξεταστική στην Βουλή η Novartis η κυβέρνηση έχει ασχοληθεί με την δικαιοσύνη όσο καμία άλλη. Φυσικά με τον λάθος τρόπο. Αφού για την κυβέρνηση η δικαιοσύνη είναι κομμάτι της εξουσίας. Αυτή που πρέπει να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ όπως είχε πει η Μπέτυ Μπαζιάνα και να απονείμει το δίκαιο ταξικά. Καταδικάζοντας τους εχθρούς της. Οι οποίοι εφ' όσον είναι κυβέρνηση του λαού είναι και εχθροί του λαού.
Όπως και στο ποδόσφαιρο με την διαιτησία και στην πολιτική με την δικαιοσύνη κάθε ανάμιξη της κυβέρνησης έχει τραγικά αποτελέσματα. Στην Βουλή δύο πρώην πρωθυπουργοί και οκτώ υπουργοί είναι βέβαιοι ότι έπεσαν θύματα πλεκτάνης. Σε ορισμένες περιπτώσεις όπως του Λοβέρδου μόνο το σκαμνί στο οποίο σκοπεύει να κάτσει αυτούς που τον έστειλαν θα κατευνάσει την οργή. Οι καθυστερήσεις στην δίκη της Χρυσής Αυγής χρεώνονται σαν κινήσεις τακτικής ώστε να μην διαλυθεί το κόμμα και να κόψει ψήφους από την δεξιά στις επόμενες εκλογές. Στην περίπτωση του Βαγγέλη Μαρινάκη η δίωξη του είναι αδύνατον να μην συνδυαστεί με το πρωτοσέλιδο της Αυγής που τον έδειχνε δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και έγραφε «Η παράγκα της Πειραιώς».
Η πολιτική επηρέαζε πάντα την δικαιοσύνη. Παράδειγμα ο Χρήστος Σαρτζετάκης, ο οποίος πέρασε στην ιστορία καταδικάζοντας τους ενόχους της δολοφονίας του Λαμπράκη. Γεγονός που δείχνει ότι και η τότε κοινωνία περίμενε τις ευθύνες να κουκουλωθούν και θεώρησε την στάση του Σαρτζετάκη μοναδική. Μόνο που ακόμα και στην δεκαετία του '60, με τον εμφύλιο πίσω 15 χρόνια η κυβέρνηση κράταγε τα προσχήματα. Δεν προανήγγειλε συγκλονιστικές διώξεις με υπουργούς της, δεν ανακοίνωνε ότι οι κατηγορούμενοι θα πρέπει να αποδείξουν την αθωότητα τους, δεν εμφάνιζε κουκουλοφόρους μάρτυρες για να στηρίξει τις κατηγορίες.
Μεταπολιτευτικά κάθε κυβέρνηση προσπάθησε να δείξει ότι δεν επεμβαίνει στο έργο της δικαιοσύνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ την αντιλαμβάνεται σαν ένα κομμάτι της εξουσίας με το οποίο θα πρέπει να τρομοκρατήσει τον ταξικό του εχθρό.
Όπως έχει πει ο Αντλάι Στίβενσον δημοκρατία είναι το πολίτευμα που μπορεί κάποιος να νοιώθει ασφαλής ακόμα και όταν δεν είναι δημοφιλής. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα πρέπει να δικαστεί και να καταδικαστεί αν είναι ένοχος για την υπόθεση του Noor1. Όχι όμως επειδή δεν είναι δημοφιλής στους ποδοσφαιρικούς του αντιπάλους ή ακόμα χειρότερα πολιτικός αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ.
