Ο πόλεμος στην Ουκρανία για εμάς, που ζούμε μακριά του και λειτουργούμε περισσότερο σαν παρατηρητές του, είναι σαν να έχει περιέλθει σε μια στασιμότητα. Παρ’ όλα αυτά, διαβάζουμε και βλέπουμε τους διαρκείς καταστροφικούς βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών, τις πρωτοφανείς αγριότητες των Ρώσων εισβολέων καθώς και τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττονται στις καταληφθείσες από τους εισβολείς νοτιοανατολικές περιοχές της Ουκρανίας.
Ωστόσο σε μας τους απλούς πολίτες, δεν είναι ορατός ο τρόπος με τον οποίο θα τερματιστεί ο πόλεμος. Η Ρωσία απέτυχε παταγωδώς στην εξαφάνιση των «ναρκομανών, αιρετικών, ομοφυλόφιλων και παρηκμασμένων» Ουκρανών. Έχοντας αρκεστεί στην «απελευθέρωση» των εδαφών των «λαϊκών δημοκρατιών» στα ανατολικά τμήματα της χώρας στις οποίες έχει προκαλέσει έντονη ανθρωπιστική κρίση, συνεχίζει να καταστρέφει τα ζωτικά σημεία της Ουκρανικής οικονομίας, τις βασικές υποδομές και να βομβαρδίζει κατοικημένες περιοχές και άμαχο πληθυσμό.
Έχει νικήσει το Κρεμλίνο; Όχι. Δεν έχει καν προβεί σε προσάρτηση των περιοχών που έχει καταλάβει, για να παρουσιάσει αυτήν την πράξη σαν απόδειξη νίκης. Οι Ρωσικές δυνάμεις δείχνουν να έχουν το πλεονέκτημα, όμως δεν έχουν νικήσει.
Έχει νικήσει η Ουκρανία; Όχι. Οι αμυνόμενες δυνάμεις είτε αντιστέκονται, είτε επιδίδονται σε αντάρτικο, προσπαθώντας να σταματήσουν την εισβολή. Σίγουρα όμως δεν νικούν.
Πότε θα σταματήσει ο πόλεμος; Άγνωστο. Διότι οι μεν εισβολείς του Βλαδίμηρου Πούτιν, δεν έχουν αποσαφηνίσει τους στόχους τους, οι δε Ουκρανοί δηλώνουν ότι νίκη γι’ αυτούς θα είναι η αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από το ουκρανικό έδαφος.
Ο στόχος της Δύσης είναι η ήττα της Ρωσίας, όχι με πολεμική αντιπαράθεση στο πεδίο, που θα οδηγήσει στην έναρξη του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά μέσω του πολέμου φθοράς και των οικονομικών κυρώσεων που έχουν επιβληθεί. Έτσι η Δύση στέκεται στο πλευρό της Ουκρανίας, για όσο χρονικό διάστημα αυτή το επιλέξει. Και αυτός είναι ένας ρεαλιστικός στόχος. Ένας στόχος που για να επιτευχθεί, θα έχει επιφέρει μια σειρά από παρενέργειες στη ζωή των πολιτών της Δύσης και ειδικότερα της Ευρώπης. Διότι καλώς ή κακώς, η Ευρώπη δεν ήταν προετοιμασμένη, για μια οικονομική αναμέτρηση απέναντι στους ενεργειακούς εκβιασμούς του Κρεμλίνου.
Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα πληθαίνουν οι «ρεαλιστικές» φωνές, που θεωρούν ότι η Ευρώπη και η Ελλάδα κινούνται «καθ’ υπόδειξιν» κάποιων (που δεν αναφέρονται και που προφανώς είναι οι Αμερικανοί), που θαυμάζουν το εμπορικό πλεόνασμα της Ρωσικής οικονομίας και που καυτηριάζουν την πτώση του ευρώ έναντι του δολαρίου. Λησμονούν όλες αυτές οι φωνές ότι αν δεν υπήρχε το ΝΑΤΟ και ο Αμερικανικός παράγων, το ρωσικό πολεμικό σενάριο θα εξελισσόταν πιθανότατα σήμερα στη Φινλανδία, στη Σουηδία και τις χώρες της Βαλτικής.
Οι ίδιες δήθεν ρεαλιστικές φωνές, φαίνεται ότι δεν γνωρίζουν ότι το μεγάλο εμπορικό πλεόνασμα που θαυμάζουν, είναι αποτέλεσμα των ισχυρών εξαγωγών ορυκτών καυσίμων και των σχεδόν μηδενικών εισαγωγών, ως αποτέλεσμα των κυρώσεων. Και οι ίδιες δήθεν ορθολογικές φωνές, λησμονούν ότι η άνοδος του δολαρίου έναντι του ευρώ, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, στην αναζήτηση επενδυτικής ασφάλειας στο πιο ισχυρό νόμισμα του κόσμου, στην αναζήτηση υψηλότερων αποδόσεων λόγω των αυξημένων επιτοκίων και στον φόβο για την εμφάνιση ύφεσης στην Ευρώπη.
Η ήττα της Ρωσίας, δεν θα είναι εύκολη. Πρέπει όμως να είναι τελειωτική. Οι Ουκρανοί θα την επιτύχουν θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Οι Ευρωπαίοι που πρέπει να την επιδιώκουν με την ίδια πίστη και συνέπεια, θα την επιτύχουν χάνοντας κομμάτι της ευημερίας τους και θυσιάζοντας τμήμα της ευμάρειας τους. Η ΕΕ βρίσκεται σε πόλεμο. Μάχεται για τα ιδανικά πάνω στα οποία έχει κτισθεί, μέσω μιας μακράς πορείας 70 ετών.
