Να με χτυπήσουν ιδεοληπτικοί, να το δεχτώ. Να προσπαθήσουν να μου κάψουν το σπίτι φανατικοί, έστω. Να με πάρουν στο κυνήγι οπαδοί της ένοπλης βίας, να το καταλάβω. Αλλά να μου βάλουν βόμβα αγράμματοι, αστοιχείωτοι και αμόρφωτοι, ε όχι, αυτό δεν το δέχομαι. Αποτελεί προσωπική προσβολή για μένα και για τη βιβλιοθήκη μου. Δεν το ανέχομαι βρε αδερφέ, πώς αλλιώς να το εξηγήσω;
Χθες, ανέλαβε την ευθύνη για τη βόμβα στο σπίτι μου ο «αναρχικός πυρήνας Sandiago Maldonado». Ελπίζω τα μέλη του να χειρίζονται τα γκαζάκια, τις βενζίνες και τα φιτίλια τους, καλύτερα από όσο χειρίζονται την ελληνική γλώσσα. Αλλιώς, είτε θα καούν από μόνοι τους είτε θα κάψουν κανέναν ανυποψίαστο ανθρωπάκο που θα περνά τυχαία γυρίζοντας από τον φούρνο. Διαβάστε μια παράγραφο από την προκήρυξη τους για να καταλάβετε.
«Ο εσωτερικός εχθρός αορατοποιείται, αλλά για να μπορεί να οριστεί ως τέτοιος οφείλει πρώτα να παρατηρηθεί και να καταγραφεί. Μπορούμε διαχρονικά να τον εντοπίσουμε στα σώματα των παντελώς υποτιμημένων, εκτοπισμένων και απαξιωμένων από την εργασιακή συνθήκη, των ανθρώπων που δεν μπορούν ή δεν αντέχουν να αυτο-αναπαραχθούν με τους κυρίαρχους όρους, δίνοντας έτσι οξυγόνο στη φλόγα της ανατροπής, καθώς δεν έχουν τίποτα να χάσουν.»
Εδώ χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, η γραμματική το συντακτικό, το υποκείμενο το ρήμα, ο αορατοποιημένος εχθρός τον απαξιωμένο άνθρωπο και ο αυτό-αναπαραγόμενος εκτοπισμένος τη φλόγα της ανατροπής. Θα μου πείτε τώρα, «τι τους τσιγκλάς, θέλεις να σου κάψουν και το αμάξι σου;». Έλα ντε, αλλά δεν το ανέχομαι να έχω τέτοιους εχθρούς. Με υποτιμά.
Γράφουν για μένα, εξηγώντας τους λόγους που τους οδήγησαν να με χτυπήσουν.
«Ο Καμπουράκης μπορεί να έχει τον τίτλο του “δημοσιογράφου”, όμως η σχέση του με την πραγματική δημοσιογραφία διέπεται από εχθρότητα.» Ρε τους μπαγάσες, έβαλαν τελεία στο «εχθρότητα», πάει να πει ολοκλήρωσαν τη σκέψη τους. Ότι μια πρόταση πρέπει να έχει αρχή-μέση-τέλος και να βγάζει νόημα, δεν τους το είχε πει η κακομοίρα η δασκάλα τους;
Και συνεχίζουν παρακάτω για την αφεντιά μου.
«Ο Καμπουράκης, έχοντας προσωπικούς δεσμούς με την οικογένεια Μητσοτάκη, επιχείρησε να κάνει και ο ίδιος μια τέτοια απόπειρα (να είμαι υποψήφιος βουλευτής εννοούν) πριν τις εκλογές του 2019. Όμως, το αντικειμενικό γεγονός ότι η βλακεία είναι από τις ελάχιστες αρετές του, τον ανάγκασε να παραμείνει στον πάγκο.»
Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ. Το αντικειμενικό γεγονός με ανάγκασε; Η βλακεία μου που είναι αντικειμενικό γεγονός με ανάγκασε; Ή η βλακεία μου που είναι αρετή; (Από τις «ελάχιστες» αρετές μάλιστα, άρα έχω και άλλες.) Εδώ σε θέλω κάβουρα να βγάλεις νόημα, περπατώντας πάνω στα κάρβουνα της αναρχίας.
Βάι, βάι, βάι… Σκούζει το παλιό βιβλιαράκι της «Λογικής» του Παπανούτσου που διδασκόμασταν στη β’ λυκείου και κανένας δεν ακούει τον οδυρμό του. Κρίμας, κρίμας, κρίμας…
