Του Λυκούργου Λιαρόπουλου
Η εξοργιστική εμμονή των παλαιολιθικών του ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε, για τελευταία φορά, να καταδικάσει την Κοινωνία σε οπισθοδρόμηση. Η καταψήφιση του Α-16 Σ είναι το «κύκνειο άσμα» μίας εποχής που τελείωσε, αλλά ακόμη ενοχλεί και βλάπτει. Η Κοινωνία, όμως, δεν μπορεί να περιμένει. Πρέπει να προσπεράσει τα εμπόδια με κάθε πρόσφορο μέσον, με αποφασιστικότητα και κοινωνική συναίνεση. Αν το Α-16 δεν άλλαξε, τύποις, ας δούμε πώς μπορούμε να επιτύχουμε προσομοίωση της Αλλαγής με τα αντίστοιχα θετικά αποτελέσματα.
Ας δούμε ποια είναι τα συστατικά στοιχεία μίας κατάστασης χωρίς «αλλαγή» του Α-16. Θέλουμε Πανεπιστήμια ελεύθερα από κρατικό έλεγχο, ανταγωνιστικά, με αξιολόγηση σύμφωνα με διεθνή πρότυπα και ανοιχτά στον διεθνή ανταγωνισμό. Θέλουμε τα Πανεπιστήμια αυτά να είναι προσβάσιμα από όλους, Έλληνες και ξένους φοιτητές και Καθηγητές, χωρίς οικονομικά εμπόδια ή άλλους φραγμούς. Η Ελληνική κοινωνία αυτό θέλει και το αποδεικνύει, πληρώνοντας αδρά για να εξασφαλίσει τέτοια Ανώτατη Παιδεία στα παιδιά της. Δεν μπορώ να φαντασθώ τί από αυτά δεν μπορεί να επιτευχθεί ακόμη και με το σημερινό Συνταγματικό θεσμικό πλαίσιο.
Θεωρητικά, το κυριότερο «εμπόδιο» είναι η περίφημη «δωρεάν» φοίτηση. Επειδή το «δωρεάν» δεν υπάρχει, ας σκεφθούμε τί κοστίζει η «εισαγωγή» στο Πανεπιστήμιο και αυτά δεν είναι μόνο τα «φροντιστήρια». Η παραπαιδεία, «χαμένη» στη «μαύρη Οικονομία», ίσως κοστίζει περισσότερο. Το κόστος αυτό θα μπορούσε να καλύπτει το κόστος των σπουδών, όχι τη μαύρη Οικονομία της Παραπαιδείας.
Η λειτουργία του Πανεπιστημίου κοστίζει και του «καλού» Πανεπιστημίου κοστίζει πολλά. Σήμερα, υποτίθεται πως το κόστος βαραίνει τον Προϋπολογισμό. Υπόθεση έωλη, αν ρωτήσετε γονείς και φοιτητές.
Πανεπιστημιακές Σπουδές δεν είναι η απλή απόκτηση ενός Πτυχίου. Σπουδές είναι μία διαδικασία μετάβασης σε ένα διαφορετικό, ανώτερο, επίπεδο αυτογνωσίας, τέχνης και συμμετοχής στην κοινωνική διαδικασία και εμπειρία.
Οι Σπουδές είναι ένα όπλο Ζωής, κάτι που σε κάνει καλύτερο, πληρέστερο, ικανότερο για την ίδια τη Ζωή. Είναι ένα Αγαθό που αποκτάς επειδή είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις ένα τίμημα. Κανένα Σύνταγμα δεν σου το προσφέρει τυλιγμένο σε πακέτο. Και καμία Κυβέρνηση δεν μπορεί να σου απαγορεύσει να το διεκδικήσεις, εκεί όπου υπάρχει, με τον τρόπο σου.
Διερωτώμαι, μία μελλοντική Ελληνική Κυβέρνηση που θέλει να προσφέρει μη κρατικά Πανεπιστήμια, σε μία Κοινωνία που επίσης τα θέλει, πόσο δύσκολο θα είναι να επιτύχει το "λειτουργικό ισοδύναμο", αύριο, ακόμη και χωρίς Συνταγματική αλλαγή;;
Με τόσους Συνταγματολόγους, το Κοινοτικό Δίκαιο σε ισχύ και την Κοινωνία σύμφωνη, νομίζω πως οι Τσίπρο-Γαβρόγλοι μπορούν να μπουν, για πάντα, στο... χρονοντούλαπο της Ιστορίας να κλαίνε τη μοίρα τους. Δημιουργική πολιτική ευφυΐα απαιτείται.
