Του Λέανδρου Ρακιντζή*
Ο άνθρωπος συλλαμβάνει τον κόσμο της πραγματικότητας με έννοιες τις οποίες εκφράζει με λέξεις από το λεξιλόγιο της γλώσσας του η και άλλων γλωσσών, μετατρέποντας τη νόηση σε γλώσσα για να μιλήσει μέσω αυτής για τον κόσμο. Κάθε λέξη μόνη της η σε συνδυασμό με άλλες εκφράζει μια έννοια η περισσότερες της μιάς, γιατί υπάρχουν λέξεις με περισσότερες έννοιες η διφορούμενες. Οι λέξεις γεννιούνται και εξελίσσονται και καμιά φορά ένας νεολογισμός γίνεται αποδεκτός ανάλογα με το πρόσωπο, που τον εκφέρει, γι' αυτό πιστεύω, ότι η λέξη άχαστος, που είπε ο κ. Τσίπρας, είμαι άχαστος από τον Μητσοτάκη, που ομολογώ, ότι πρώτη φορά την ακούω και δεν την βρήκα σε κανένα λεξικό, θα καθιερωθεί σε όλες τις παραλλαγές της.
Ο Lewis Carrol στο βιβλίο του «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» γράφει, ότι δεν έχει σημασία η έννοια μιάς λέξεως, αλλά ποιος έχει τη δύναμη να επιβάλλει την έννοια αυτή. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, που τη βλέπομε στο καθημερινό βίο ιδίως στο πολιτικό που η ίδια η λέξη χρησιμοποιείται από πολιτικά πρόσωπα αλλά κυρίως από τη κυβέρνηση με διαφορετική έννοια κάθε φορά ανάλογα με τους πολιτικούς σχεδιασμού της π.χ, μόλις αποχώρησαν δύο βουλευτές από την ΑΝ.ΕΛ. το Μαξίμου με non paper μίλησε για αποστασία και προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης, ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος ο κ. πρωθυπουργός είπε, ότι έχει πάγκο εννοώντας, ότι είναι βέβαιο, ότι κάποιοι βουλευτές κάποιων μικρών κεντροαριστερών κομμάτων, που δεν κατονόμασε, αλλά είναι γνωστοί από τη στάση τους και τις δηλώσεις αν θα χρειασθεί θα προσχωρήσουν στο κόμμα του η θα στηρίξουν τη κυβέρνηση.
Φυσικά αυτό η κυβέρνηση θα το παρουσιάσει όχι σαν αποστασία, αλλά μια δημοκρατικά επιτρεπτή πολιτική πράξη, κάτι σαν μια απλή μετεγγραφή ενός βουλευτή για να ενισχύσει την ομάδα της που δεν πάει καλά, χωρίς να δημοσιοποιούνται με ποία ανταλλάγματα γίνεται με υπόσχεση για θέση υπουργού η σίγουρης επανεκλογής, γιατί τίποτα ιδίως στη πολιτική δεν γίνεται τζάμπα και δεν θα γίνει καν μνεία να παραδώσει την έδρα του, όπως ζητείται από τους βουλευτές των ΑΝ.ΕΛ. που αποχώρησαν. Η κυβέρνηση και τα φιλικά προς αυτή Μ.Μ.Ε., ήδη ελέγχει αρκετά, κάθε προσχώρηση σ 'αυτή βουλευτών θα την παρουσιάσουν σαν επιτρεπτή πολιτική πράξη, παρά τις όσες κατηγορίες είχαν εκτοξεύσει στο παρελθόν για τους αποστάτες και την αποστασία, που τους παρουσίαζαν σαν προδότες της δημοκρατίας, ακόμα εκμεταλλεύονται πολιτικά την αποστασία του 1965, και έτσι θα τους δικαιώσουν αναδρομικά. Φαίνεται όμως, ότι κατόπιν της δημοσίας κατακραυγής οι ύποπτοι μηδισμού βουλευτές άλλων κομμάτων άρχισαν να κρατούν αποστάσεις.
Υπάρχουν φυσικά οι συζητήσεις στη Βουλή, οι αλλεπάλληλες και αντικρουόμενες δηλώσεις του κ. Καμμένου, οι δηλώσεις του πρωθυπουργού και των υπουργών, τα non paper του Μαξίμου, οι διαψεύσεις και οι διορθώσεις δηλώσεων, οι ανακοινώσεις κομμάτων, οι συχνότατες δηλώσεις ξένων παραγόντων και περισπούδαστα άρθρα, όπου οι ίδιες λέξεις χρησιμοποιούνται με διαφορετική έννοια κάθε φορά, οπότε δικαιώνεται για ακόμα φορά ο Lewis Carrol. Η κυβέρνηση επειδή νομίζει, ότι με την εξουσία που έχει πάνω στα ελεγχόμενα αμέσως η εμμέσως από αυτή Μ.Μ.Ε. μπορεί να εμφανίζει για πολλοστή φορά τις ατυχείς [επιεικώς] για τη χώρα καταστάσεις ως επιτυχίες και έχει την αυταπάτη, ότι ο ελληνικός λαός δεν αντιλαμβάνεται ότι με τους ατυχείς χειρισμούς της κυβέρνησης, που οφείλονται στις ιδεοληψίες και απειρίες των μελών της, δεν πιστεύω τις κατηγορίες για σκόπιμες ενέργειες η θεωρίες συνωμοσίας, γιατί δεν υπάρχουν αποδείξεις, η χώρα έχει οδηγηθεί στο πλήρες πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο χωρίς καμιά προοπτική ανάπτυξης, αλλά μόνο εθνικών παραχωρήσεων για την παράταση παραμονής της στην εξουσία με τη βοήθεια ξένων, που προωθούν ίδια συμφέροντα, παραγόντων, όπως φαίνεται από τις αλλεπάλληλες δηλώσεις στηρίξεως της κυβέρνησης για την έξοδο από τα μνημόνια με αόριστες για ελάφρυνση του χρέους υποσχέσεις για την επόμενη ημέρα, μη κόψιμο συντάξεων και μια δημιουργική ασάφεια για τη τήρηση των συμφωνηθέντων και όλα αυτά με τη διφορούμενη χρήση της έννοιας των λέξεων.
Ήδη όμως περάσαμε από τη σκληρή πραγματικότητα στην εικονική πραγματικότητα με τη χρήση των λέξεων και μάλιστα στην αγγλική και με τίτλους παρμένους από κινηματογραφικές ταινίες και με κατηγορίες του τύπου, όποιος δεν συμφωνεί με τις πράξεις της κυβέρνησης και τολμά να εκφράσει τη διαφωνία του είναι επιεικώς ακροδεξιός και φασίστας και σε λίγο θα περάσομε και στο εχθρός του λαού. Φυσικά οι φωνές αυτές, όπως και οι πηχυαίοι τίτλοι των κυβερνητικών εφημερίδων για σκάνδαλα των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης, σενάρια αποστασίας, προαναγγελίες για δικαστικές διώξεις και έπαινοι του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, που αποβλέπουν μόνο στα μανταλάκια στα περίπτερα, δεν πείθουν πιά κανένα ακόμα και αυτούς, που λόγω της ιδιάζουσας σχέσης εξάρτησης, που έχουν με τη κυβέρνηση π.χ. δημόσιοι υπάλληλοι που αποβλέπουν σε προαγωγή, αλλά δεν τολμούν να εκφραστούν ανοικτά και τηρούν αιδήμονα σιωπή. Αυτό το έργο θα έλεγα διγλωσσία το είδαμε πολλές φορές στο παρελθόν με κορυφαία οι βάσεις φεύγουν και το όχι του δημοψηφίσματος που έγινε ναι και άλλα πολλά, που σε κάνουν να πιστεύεις, ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη γλώσσα, που ομιλούν οι πολιτικοί.
Ενα μεγάλο όμως ποσοστό συμπολιτών μας που έχουν ανάγκη από κάπου να πιαστούν, ένα παράθυρο στην ελπίδα, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας δίνουν ακόμα πίστη στις εξαγγελίες της κυβέρνησης, που η δημοτικότητα της συνεχώς μειώνεται, όπως προκύπτει από τις εκάστοτε δημοσκοπήσεις. Από τη στιγμή όμως που η κυβέρνηση παρ' όλη την εξουσία που διαθέτει δεν μπορεί να επιβάλλει στις λέξεις την έννοια, που αυτή θέλει για το πολιτικό σχεδιασμό της, έχασε το επικοινωνιακό παιχνίδι και μαζί με αυτό το πολιτικό. Συνεπώς το μόνο που της απομένει και στο πολιτικό χρόνο, που ακόμα διαθέτει και που τον σπαταλά κάνοντας αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, είναι να ασκήσει πραγματική πολιτική με προοπτική και συνέπεια, που θα φέρει όχι μόνο την οικονομική ανάπτυξη με παραγωγικές επενδύσεις, αλλά και τη δημόσια ασφάλεια, την αποτελεσματική δημόσια διοίκηση και δικαιοσύνη και το κράτος δικαίου και όλα αυτά με έργα και όχι με λόγια, γιατί όπως έλεγε η γιαγιά μου με λόγια κτίζω ανώγεια και κατώγεια και έτσι υπάρχει πιθανότητα να ανακτήσει μέρος της χαμένης αξιοπιστίας της και σε κάθε περίπτωση θα έχει αφήσει πίσω της κάποιο θετικό έργο.
* Ο κ. Λέανδρος Τ. Ρακιντζης είναι Αρεοπαγίτης ε.τ.
