Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η Ελλάδα, από καταβολής κράτους, δεν διέθετε ποτέ αυτόφωτη εξωτερική πολιτική και ενεργητική διαχείριση των συμφερόντων της. Από τη μία, είναι ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος που εξυπηρετούσε τοπικιστικά συμφέροντα και από την άλλη, η γεωπολιτική θέση που υπαγόρευε την εξάρτηση από τις επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων.
Σε κάθε περίπτωση, ενιαία, αυτόνομη και συμπαγής εθνική πολιτική δεν υπήρξε ποτέ, στους δύο αιώνες ζωής της ελληνικής διοίκησης.
Το νέο ζήτημα που φαίνεται να προκύπτει εν μέσω της διαπραγμάτευσης για τη αξιολόγηση, είναι οι απαιτήσεις του ΔΝΤ για εγγυήσεις από την αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι πιθανόν να ζητήσουν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεσμεύσεις, σχετικά με την εφαρμογή των μέτρων, προκειμένου να προχωρήσουν στο πρόγραμμα.
Μια τέτοια εξέλιξη είναι αποτέλεσμα της πίεσης που ασκείται από την κυβέρνηση επειδή θέλει να μοιραστεί τα βάρη με την αντιπολίτευση. Είτε απαλλάσσοντας τους βουλευτές της από τις «τύψεις» τους είτε προτάσσοντας στην κοινή γνώμη, την συνυπευθυνότητα της ΝΔ για την λήψη πρόσθετων μέτρων.
Το πόσο εξοργιστικός είναι ο λαϊκισμός και η ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πασίγνωστο. Εκείνο που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει,στην ολότητά του, είναι η στάση των δανειστών που δεν ακολούθησαν μία ρεαλιστική πολιτική διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Είτε με την ριζική λύση της αναδιάρθρωσης χρέους είτε με την επιβολή άμεσων μεταρρυθμίσεων του κράτους υπό την απειλή της χρεοκοπίας
Αλλά και τώρα, αδιαφορούν για το ότι παραμένει στην εξουσία ένα κρατικιστικό μόρφωμα που υπογράφει μεν συμφωνίες αλλά ταυτόχρονα υπονομεύει κάθε ανάπτυξη, καταστρέφοντας την πραγματική οικονομία. Πώς λοιπόν, λογαριάζουν ότι θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω οι δανειστές, όταν κάθε μήνας που περνάει μειώνεται δραματικά η δυνατότητα των Ελλήνων να συνεισφέρουν στο δημόσιο χρέος;
Από την αρχή όμως, φάνηκαν οι διαθέσεις του ΔΝΤ, στην ελληνική κρίση. Η έκθεση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης (Independent Evaluation Office-IEO), είναι μία ισχυρότατη απόδειξη πως η χώρα μας οδηγήθηκε στο Μνημόνιο, αντί να ενεργοποιηθούν άλλες διεργασίες. Είναι ξεκάθαρο ότι για την κατάσταση της οικονομίας φέρει βαρύτατες ευθύνες το πολιτικό σύστημα αλλά στο ΔΝΤ, μετά από 7 χρόνια αδιεξόδου, φαίνεται να πελαγοδρομούν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Ούτε το χρέος είναι βιώσιμο ούτε το ελληνικό κράτος, έτσι όπως είναι δομημένο, επιτρέπει μια βιώσιμη οικονομία. Η υπόθεση για την Ελλάδα χάθηκε από τη στιγμή που το ΔΝΤ δέχθηκε να καλύψει τους Ευρωπαίους στο θέμα της αναδιάρθρωσης και ο Παπανδρέου σιώπησε φοβούμενος τους Γερμανούς και τους Γάλλους. Και στην συνέχεια, δεν επιβλήθηκε καμία άμεση απαίτηση αναδιάρθρωσης τουλάχιστον, του κρατικού μηχανισμού για να προχωρήσει το πρόγραμμα.
Έρχονται λοιπόν τώρα, για άλλη μία φορά, να παίξουν ένα άχαρο και αφελές παιχνίδι, προσπαθώντας να μοιράσουν τα βάρη και αποβλέποντας στην βραχυχρόνια επίλυση των προβλημάτων.
Εκείνο που δεν κατανοούν είναι ότι, ακόμα και να πάρουν νέες υπογραφές και ένα τέταρτο Μνημόνιο, δύο ακόμα χρόνια ύφεσης θα καταστρέψει οτιδήποτε απέμεινε όρθιο.
Επομένως, αντί να ζητούν εγγυήσεις από την αντιπολίτευση, θα ήταν καλύτερο να απαιτήσουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις εδώ και τώρα, από το υφιστάμενο κυβερνητικό σχήμα. Εκεί, θα βρουν στην αντιπολίτευση τον καλύτερο σύμμαχο και εγγυητή. Όσο το καθυστερούν, τόσο η κρίση θα μαίνεται ανεξέλεγκτη. Εις βάρος πρώτα, της χώρας αλλά και των συμφερόντων τους…
