Της Μαρίας Dawkinson
Στην καταληκτική πλέον οικονομία της χώρας, δύο διεθνείς κολοσσοί που μεταφέρουν τα εμπορεύματά τους μέσω Ελλάδας, δηλώνουν απόγνωση πλέον και αποφασίζουν να διαλέξουν το δρόμο της Βουλγαρίας. Μετά τις καταλήψεις των δρόμων από τους αγρότες επί διμήνου, ήρθαν τώρα οι πρόσφυγες να στήσουν τις σκηνές τους στη μέση κεντρικών αρτηριών, ως διαμαρτυρία για τα κλειστά σύνορα που δεν τα κλείσαμε εμείς. Όλα αυτά έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα των καταλήψεων κεντρικών πλατειών της Αθήνας, όπως η πλατεία Βικτωρίας και της Θεσσαλονίκης, όπου σήμερα πρόσφυγες των Διαβατών δήλωσαν ότι θα καταλάβουν την πλατεία Αριστοτέλους.
Πριν αναπαράγω εύκολα τα κλισέ των ημερών, τα “πού νομίζουν ότι βρίσκονται, έτσι λένε ευχαριστώ;” ως απαντήσεις στους αλληλέγγυους με τα “οι πρόσφυγες θα πάνε εκεί που θέλουν γιατί δεν είναι φυλακισμένοι” θα κάνω ένα rewind.
Οι μετανάστες/πρόσφυγες έρχονται κατά χιλιάδες σε μια χώρα που κάθε άλλο παρά οργανωμένη δείχνει. Παραλαμβάνονται από ιδιώτες και μκο, οι οποίοι τους προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες σε πρόχειρα παραπήγματα, και στη συνέχεια στοιβάζονται σε πλοία που τους αδειάζουν στον Πειραιά, με ουδέν νεώτερον. Παρουσία κράτους, πανταχού απούσα. Εκεί, στον Πειραιά, στις άθλιες συνθήκες όπου παιδιά εμφανίζουν ηπατίτιδα α', διαλέγουν: ή εκεί και ό,τι βγει, ή ακούν τους διακινητές και τους καλοθελητές και παίρνουν δρόμο για άθλιες συνθήκες Βικτωρίας, το σταυροδρόμι της διακίνησης. Στο δρόμο αναρωτιούνται πού έμπλεξαν και τι σόι χώρα ευρωπαϊκή είναι αυτή. Τη συνέχεια τη βλέπετε στην τηλεόραση, αν και τελευταία όχι τόσο, μετά την απαγόρευση του ΕΣΡ, για εικόνες που αποτυπώνουν εξαθλίωση.
Η εντύπωση που η ίδια χώρα δίνει με το καλημέρα σας στους νεόφερτους είναι 'εμπάτε κι αλέστε'. Επιβεβαιώνονται συνέχεια δε γι αυτό, σε κάθε βασανιστικό βήμα. Οι προβλέψεις για τη διαμονή τους εξ' αρχής ήταν μηδαμινές και όσες δημιουργούνται συνέχεια εκ του προχείρου δεν καλύπτουν ούτε κλάσμα του αριθμού τους. Μέσα σε αυτό το χάος η Ειδομένη έγινε ad hoc καταυλισμός και στη συνέχεια έκλεισαν τα σύνορα.
Ο κατατρεγμένος, κακοπληροφορημένος, πεινασμένος και απεγνωσμένος θα καταλάβει δρόμους, πλατείες, εθνικές οδούς και σπίτια, αν χρειαστεί. Δεδομένο. Η κρατική μέριμνα τι κάνει, για να εξασφαλίσει τη στοιχειώδη λειτουργία της χώρας; Δε θα έπρεπε το κράτος να κάνει κάτι με εισαγγελική παρέμβαση για την παρενόχληση της κίνησης και της διαβίωσης των κατοίκων της χώρας, ή τα δικαιώματά τους είναι ανθρωπιστικά κατώτερης αξίας;
Fast forward λοιπόν, από κατάληψη, σε κατάληψη, στο τέλος εγκατάλειψη, και χωρίς κρατικό παρεμβατισμό. Αυτό μαθαίνουμε εξάλλου από τα σχολεία ότι είναι η ελευθερία. Ακόμα κι αν παραβιάζει το σύνταγμα.
