Έβλεπα σε βίντεο την παρουσίαση μοτοσυκλέτας, τα περισσότερα μέρη της οποίας «κατασκευάστηκαν» από έναν 3D εκτυπωτή. Δίπλα είχα μια εφημερίδα, στο ρεπορτάζ που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε «πνεύμα» στον Κυριάκο για το μάθημα επιχειρηματικότητας στα σχολεία. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό με το 3D δεν το κατάλαβα. Πολλά δεν καταλαβαίνω. Ο κόσμος αλλάζει και εμείς μένουμε παγιδευμένοι, φυλακισμένοι «κάπου».
Πώς είναι δυνατόν να βγάζεις εξαρτήματα μιας μηχανής ή ενός αυτοκινήτου σε ένα εκτυπωτικό μηχάνημα και αυτά να δουλεύουν; Θυμάμαι την συγχωρεμένη την γιαγιά μου που έψαχνε να βρει τους ηθοποιούς μέσα στο κουτί της τηλεόρασης. Τότε γελούσα με την αφέλειά της, σήμερα νιώθω ότι είμαι περισσότερο αφελής από εκείνη. Περισσότερο απληροφόρητος για έναν κόσμο που εξελίσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα κι εμείς δεν τον αντιλαμβανόμαστε στο ελάχιστο.
Οι μαθητές μας θα κάνουν τώρα καταλήψεις για το «Μακεδονικό». Χτες έκαναν για τη θέρμανση και λίγο παλιότερα για την παγκόσμια ειρήνη. Υπάρχουν καθηγητές που προτιμούν να δουλεύουν στα σχολεία χωρίς εργαστήρια από το να δεχτούν χορηγίες από ιδιωτικές εταιρείες. Υπάρχει μία πραγματικότητα που όμοιά της δεν συναντά κανείς εύκολα σε μία κανονική δυτική χώρα. Εκεί οι άνθρωποι έχουν παιδευτεί για να μάθουν τους μαθητές τους να εργάζονται, να σέβονται την εργασία των άλλων και να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον για την ανθρωπότητα. Εκεί οι άνθρωποι ασχολούνται με την επιχειρηματικότητα, με την ρομποτική, με την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση.
Τα παιδιά μας πάνε πολλές ώρες σε σχολείο και σε φροντιστήρια, έχουν λίγο πραγματικό ελεύθερο χρόνο, δεν διαβάζουν βιβλία, δεν έχουν πραγματική σχέση με τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου μας. Είναι μαζί με μας παγιδευμένα σε ένα κουτάκι, κάτω δεξιά στην μεγάλη οθόνη του κόσμου μας. Μακριά από εκεί που γίνονται τα πραγματικά θαύματα, εκεί που εξελίσσεται η πραγματική ζωή. Κάτι κάνουμε λάθος και το χειρότερο όλων είναι ότι αυτό το λάθος το ξέρουμε και δεν κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε. Δεν θέλουμε, δεν μπορούμε. «Όχι στην εντατικοποίηση» λένε στα συνθήματα στις διαδηλώσεις τους οι κομματικές νεολαίες, ενδεδυμένες με τον μανδύα του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος. Προφανώς εννοούν «ναι στην αγραμματοσύνη». Βλέπετε, για να διοριστεί κανείς στο δημόσιο δεν χρειάζεται να ασχολείται με την ρομποτική και άλλα τέτοια κοπιαστικά θέματα. Είναι αρκετό να ψηφίζει ένα κόμμα και να δηλώνει αιώνια πίστη στους ηγέτες του. Τι να τα κάνει τα άλλα; Είναι περιττά…
Θανάσης Μαυρίδης
