Το δεύτερο κύμα της πανδημίας σαρώνει όλη την Ευρώπη. Πριν από δύο μήνες ουδείς περίμενε πως θα εκδηλωθεί με τέτοια σφοδρότητα. Κράτη με σοβαρές και αξιόπιστες δομές υγείας, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, προχώρησαν σε μορφές lockdown.
Βέβαια, να καταστεί σαφές, πως όσο αυξάνεται ο αριθμός των τεστ είναι λογικό να αυξάνεται και ο αριθμός αυτών που εντοπίζονται να είναι φορείς του covid 19. Την άνοιξη είχαμε πολύ λιγότερα τεστ και κατά συνέπεια πολύ λιγότερους φορείς.
Αυτό το αυτονόητο δεν εξηγεί -πολύ δε περισσότερο- δεν ακυρώνει την ένταση του φαινομένου ούτε βέβαια την κρισιμότητα του.
Οι κάθε μορφής συνωστισμοί ήταν η βασική αιτία του. Σημαντικές ομάδες πολιτών πίστεψαν και εξακολουθούν να πιστεύουν πως η ιδεολογία τους ή η θρησκευτική τους πίστη τούς καθιστούν άτρωτους στον covid 19.
Όμως αυτός ο ιός δεν κάνει διακρίσεις. Κτυπά όπου βρεί και το κυριότερο εξαπλώνεται με ρυθμούς ανεξέλεγκτους.
Είναι λογικό και η ελληνική κυβέρνηση να αρχίσει να λαμβάνει αυστηρά μέτρα που αφορούν συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές. Τοπικά lockdown.
Ένα είναι σίγουρο. Οι νέοι περιορισμοί θα είναι πιο επώδυνοι από τον ανοιξιάτικο καθολικό εγκλεισμό μας, καθώς έχουν συσσωρευθεί, στο μεταξύ, πολύ περισσότερα προβλήματα.
Εκτός από το φλέγον οικονομικό πρόβλημα που απασχολεί σύσσωμο τον ιδιωτικό τομέα, με τις ψυχικές παρενέργειες του, θα προκύψουν και άλλα ψυχολογικά προβλήματα που πηγάζουν από την ματαίωση της λύσης.
Όλοι περιμέναμε, με την έλευση του φθινοπώρου, οι φαρμακοβιομηχανίες να έθεταν σε κυκλοφορία, σε πρώτη φάση, το φάρμακο κατά του covid 19 και σε δεύτερη φάση, αρχές του 2021, να κυκλοφορούσε και το εμβόλιο.
Ματαιώθηκαν οι προσδοκίες μας και αυτή η ματαίωση επανέφερε την αβεβαιότητα στην κοινωνία.
Πότε θα λήξει αυτός ο συναγερμός; Τι επιπτώσεις θα αφήσει σε πολίτες και κράτη; Μήπως ο covid 19 ήρθε για να μείνει;
Ο καθένας από εμάς μαθαίνοντας πως ο ιός κτύπησε ένα πρόσωπο του στενού μας περιβάλλοντος, αισθανόμαστε ευάλωτοι, γιατί αντιλαμβανόμαστε πως είναι πολύ εύκολο να έρθει και η δική μας η σειρά.
Φοβούμαστε!
Το γεγονός πως η αναλογία του πληθυσμού προς τα καταγεγραμμένα κρούσματα είναι μικρή, αυτό δεν αναιρεί τον φόβο και την αβεβαιότητα. Η σκέψη μας μήπως κάποια στιγμή βρεθούμε εμείς μέσα σε αυτό το μικρό δείγμα, αναμφίβολα περιορίζει τις κινήσεις μας και, κυρίως, την διάθεση μας.
Υπάρχει αντίδοτο;
Πάντα σε δύσκολες καταστάσεις ο νους του ανθρώπου αναπτύσσει τις άμυνες του. Πλέκει τα σενάρια διαφυγής.
Σήμερα, ας αναλογιστούμε πως η επιστήμη σχεδόν πάντα έβγαινε νικήτρια απέναντι στις διάφορες ασθένειες. Τα παραδείγματα πάρα πολλά.
Και τώρα προσβλέπουμε στην στιγμή που αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει. Μπορεί αυτό να μην συμβεί τόσο σύντομα όσο πιστέψαμε, αλλά θα συμβεί. Δεν γνωρίζω αν θα βγούμε καλύτεροι και σοφότεροι από αυτήν την περιπέτεια, πάντως είμαι βέβαιος πως ήδη έχουμε εκτιμήσει την αξίας μιας ζεστής χειραψίας, ενός εγκάρδιου εναγκαλισμού, ενός σταυρωτού φιλιού.
Προσωπικά μου λείπουν.
Μέχρι να ξαναπολαύσουμε όλα αυτά τα ασήμαντα που η στέρηση τους ανέδειξε την σημασία τους, ας επιδείξουμε αυτοσυγκράτηση, αυτοπροστασία, αυτοπεριορισμό. Και αισιοδοξία, όσο γίνεται.
