Της Έφης Μπάσδρα
Με το δημοψήφισμα στα Σκόπια αποδείχτηκε περίτρανα πως τη συμφωνία των Πρεσπών τελικά δεν την θέλει κανείς. Ούτε οι Έλληνες ούτε οι Σκοπιανοί.
Εμείς, σε ποσοστό πέραν και του 70%, αυτό τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, είμαστε ακλώνητα αντίθετοι στην παραχώρηση της μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας.
Οι Σκοπιανοί, σε ποσοστό 64%, όπως απέδειξε και η χθεσινή αποχή, είναι αντίθετοι στο όνομα και διατρανώνουν απροκάλυπτα πλέον τον αλυτρωτισμό των σλαβομακεδόνων, -για τον οποίον παλεύουν συστηματικά εδώ και 75 χρόνια- που όμως τόσο περίτεχνα προσπάθησε να συγκαλύψει σε όλη την προεκλογική περίοδο και ο Ζόραν Ζάεφ αλλά και ο δικός μας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Για το σλαβόφωνο στοιχείο ακόμη και η προοπτική ένταξης σε ΝΑΤΟ και ΕΕ δεν φαίνεται να αποτελεί δέλεαρ από τη στιγμή που συνδέεται με την προσθήκη του προσδιορισμού Βόρεια στο όνομα του κράτους τους αποκαλύπτοντας έτσι τις μελλοντικές διαθέσεις τους. Το αλβανικό στοιχείο από την άλλη μεριά σχεδιάζει και συμπεριφέρεται με τελείως διαφορετική στόχευση.
Το αποτυχημένο δημοψήφισμα αποδεικνύει επίσης περίτρανα ότι τις συμφωνίες που αφορούν τους λαούς τις επικυρώνουν οι ίδιοι οι λαοί και όχι οι ευρωπαϊκές και παγκόσμιες ελίτ. Θυμόμαστε όλοι πολύ καλά το σχέδιο Ανάν, την απόρριψη του από τον κυπριακό λαό και την συνέχεια. Βέβαια ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να είχε κατά νου το δικό του δημοψήφισμα και τις πιρουέτες αναστροφής αλλά έλα που δεν είναι όλοι ίδιοι.
Αποδεικνύει επίσης ότι οι δύο ηγέτες, ο Ζόραν Ζάεφ και ο Αλέξης Τσίπρας, ξεκίνησαν κάτι που δεν είχε καν την ελάχιστη συναίνεση των λαών τους. Ο καθένας βέβαια για τους δικούς του λόγους.
Επειδή οι λόγοι των γειτόνων αφορούν πρωτίστως αυτούς, ας επικεντρωθούμε στους λόγους που οδήγησαν τον Αλέξη Τσίπρα στο πανηγύρι και όπως διαφαίνεται το φιάσκο των Πρεσπών.
Αρκετούς μήνες πριν το «πανηγυρικό» τέλος των μνημονίων, διεφάνη η αδυναμία της χώρας να βγει στις αγορές και η τακτοποίηση των οικονομικών της σύμφωνα με το δικό της δοκούν και όφελος. Γνώριζε καλά η κυβέρνηση, αφού η ίδια το είχε δεσμευτικά αποδεχθεί, ότι επόπτες των εταίρων δανειστών θα επισκέπτονταν σε τακτά διαστήματα τη χώρα ελέγχοντας την πορεία και υλοποίηση των δεσμεύσεων στην μεταμνημονιακή εποχή. Θα μου είπε υπάρχουν δεσμεύσεις μετά το μνημόνιο; Δεν έχουμε τελειώσει με αυτά; Είναι απαντήσεις που μόνο ο φαντασμιακός κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δώσει...
Σε κάθε περίπτωση η αδυναμία ελέγχου των οικονομικών της χώρας, και κυρίως αυτή του μοιράσματος του πολύτιμου «ματωμένου» πλεονάσματος κατά πως λογάριαζε η κυβέρνηση, ένα τύπου «Ευκλείδη δώστα όλα», καθώς και το άλυτο της περικοπής της προσωπικής διαφοράς και την μείωσης των συντάξεων ήταν απολύτως ικανά να οδηγήσουν τον Αλέξη Τσίπρα σε μία άλλου τύπου διαπραγμάτευση που έβαζε κάτω από το τραπέζι, -γιατί μόνο κάτω από το τραπέζι και κρυφά συμβαίνουν αυτού του είδους οι συμφωνίες- εθνικά θέματα με πρώτο το Σκοπιανό. Έχει υπονοηθεί πολλάκις στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων της συμφωνίας των Πρεσπών και σημειωνόταν πως μια ανάλογη ευνοϊκή συμφωνία αναμενόταν και για το χρέος.
Κατά πως φαίνεται η συμφωνία των Πρεσπών θα είναι και το παγόβουνο του Τιτανικού που θα προκαλέσει και τη βύθιση του κυβερνητικού σκάφους. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα οικονομικά θέματα φαινόταν να περνούν ακόμη και με αλχημείες κατάθεσης «διπλών» προϋπολογισμών με και χωρίς κομμένες συντάξεις.
Ο αλύτος γρίφος όμως της συμφωνίας, ειδικά τώρα που η θετική ψήφος στη Βουλή των Σκοπίων μοιάζει εξαιρετικά δύσκολη -λείπουν πάνω από οκτώ σύμφωνα με πληροφορίες από τη γείτονα- φαίνεται ότι αλλάζει όλα τα σενάρια και τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Η θέληση των εμπλεκόμενων λαών κατά πως φαίνεται δεν ελήφθη υπ' όψιν. Η νηνεμία του ειδυλλιακού τοπίου των Πρεσπών δεν υπάρχει πια.
Σε κάθε περίπτωση η αποτυχία του δημοψηφίσματος, λόγω του εθνοτικού πλουραλισμού με τις διαφορετικές προσεγγίσεις και στοχεύσεις στα γειτονικά Σκόπια και των μακροπρόθεσμων διαθέσεων του διεθνούς παράγοντα με αλλαγές συνόρων και παρελθόντα τραγικά λάθη, είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία η κυβέρνηση του Σύριζα να ταρακουνηθεί και να ξυπνήσει από την παραζάλη της εξουσίας και τα διεθνιστικά οράματα.
Και να καταλάβει επιτέλους ότι εδώ είναι Βαλκάνια, και ο καιρός αλλάζει αναπάντεχα!
