Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Η ημερήσια διάταξη μεγάλου μέρους των ενημερωτικών εκπομπών της τηλεόρασης και των πρωτοσέλιδων των εφημερίδων είναι δεδομένη. Αφορά στην αναγγελία της καταβολής των επιδομάτων, των ενισχύσεων και των πάσης φύσεως βοηθημάτων. Μιας πολιτικής που κρατάει μεγάλη μερίδα των πολιτών, σε ομηρεία από την κυβέρνηση.
Εκτός των αναφορών στα επιδόματα, γίνονται συχνά αναφορές σε δικαστικές αποφάσεις που οδηγούν σε καταβολές αναδρομικών, γίνονται αναφορές σε ημερομηνίες καταβολής συντάξεων, ενισχύσεων και λοιπών παροχών από το “κράτος πατερούλη» προς τον λαό.
Τα κοινωνικά μερίσματα που μοιράζονται, τα αναδρομικά που καταβάλλονται και οι επιβαρύνσεις που προκύπτουν από τους πάσης φύσεως διορισμούς και μονιμοποιήσεις αναμένεται πως θα επιβαρύνουν τις κρατικές δαπάνες σε σημαντικό βαθμό. Όμως πέραν του δημοσιονομικού αποτελέσματος και της περαιτέρω επιβάρυνσης των φορολογουμένων, πιο σημαντικό είναι το αποτέλεσμα που αφήνεται ως ίχνος στις συνειδήσεις και στον τρόπο σκέψης των πολιτών και δη των νέων.
Μια ολόκληρη κατηγορία, για να μην πούμε μια ολόκληρη γενιά νέων συμπολιτών μας, έχει εθιστεί στην παροχολογία, στην σύνταξη των παππούδων, στα χαρτζιλίκια των γονέων και στα επιδόματα της κυβέρνησης του σύριζα. Tα πρότυπα που αναδείχτηκαν στο προσκήνιο αυτά τα τελευταία χρόνια, άλλες εποχές θα δεχόντουσαν τη χλεύη όλης της κοινωνίας. Όμως τώρα έστρεψαν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας. Με βιογραφικά που δεν γεμίζουν ούτε την πίσω πλευρά ενός γραμματόσημου, με σχεδόν μηδενικές σπουδές, με ανύπαρκτη εργασιακή εμπειρία απολαμβάνουν αμοιβές που δεν τις αξίζουν, αμοιβές που δεν ανταποκρίνονται στα προσόντα τους. Θεωρείται αρκετή η συμμετοχή στην πορεία της Γένοβας, η συμμετοχή σε αγώνες της ντόπιας κοινωνίας, για να στελεχώσει ένας υποψήφιος,θέσεις διαχείρισης δημοσίου χρήματος, θέσεις ευθύνης και θέσεις συντονισμού.
Όμως η λογική των θαυμάτων και των δώρων, των διορισμών και των επιδομάτων δεν σταματά εδώ. Τα τελευταία χρόνια, κοιμάσαι σπουδαστής σε ΤΕΙ και ξυπνάς απόφοιτος Πολυτεχνείου. Οριακά ξεφεύγεις από το μηδενικό αποτέλεσμα σε διαγωνισμό και γίνεσαι μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας σε μια σχολή απίστευτης έμπνευσης. Ιδρύονται σχολές που προσφέρουν σπουδές και ειδικότητες που είναι είτε ξεπερασμένες, είτε παντελώς ανεπαρκείς, απλά και μόνο για να ανοιχθούν θέσεις απασχόλησης για το εκπαιδευτικό ακαδημαϊκό προσωπικό, για να εισαχθούν μέχρι και οι τελευταίοι υποψήφιοι και για να χαρούν οι κοινωνίες του Πύργου, του Αγρινίου, της Αμαλιάδας και του Μεσολογγίου. Αρκεί να είναι όλοι χαρούμενοι και να αμείβονται ή να επιβραβεύονται για την ελάχιστη προσπάθεια τους και την χαμηλή απόδοση τους.
Και, ναι. Μπορεί κάποια από αυτά που προαναφέραμε, να γίνονταν και παλαιότερα. Όμως η κρίση, γέννησε την ευκαιρία να αναμετρηθούμε με τους εαυτούς μας, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αλλάξουμε. Να κινητοποιηθούμε, να ενεργήσουμε, να αναζητήσουμε και να προχωρήσουμε, με γνώμονα αυτά που μάθαμε από τους γονείς μας. Με τις αξίες που δυστυχώς υποχώρησαν από το 1981 και μετά.
Η πρόφαση πως τα επιδόματα, τα χαρτζιλίκια και οι διαδικασίες μαθητείας στους δήμους, αποτελούν μέτρα στήριξης για τους νέους, είναι ανεπαρκής. Ο νέος πρέπει να δουλεύει ή να εκπαιδεύεται η να κάνει και τα δύο. Παραμένοντας ανενεργός, μέσα σε ένα μη προνομιούχο οικονομικά περιβάλλον και επιδοτούμενος από το κράτος, δεν έχει προοπτική. Ή μάλλον η μόνη προοπτική που έχει, είναι η ένταξη του στο σύστημα ψηφοφόρων του σύριζα. Οι εργασιακές δομές αλλάζουν, οι δεξιότητες που απαιτούνται εξελίσσονται και το πολύ - πολύ, είναι ο νέος αυτός να στελεχώσει το γραφείο πρωτόκολλου σε ένα δήμο ή να σφραγίζει κάποιες ντάνες έγγραφα. Απομακρυνόμενος έτσι από τον πραγματικό κόσμο και τις ίδιες τις ευκαιρίες που του ανοίγονται.
Ας σκεφτούμε προς στιγμή πως θα ήταν τα πράγματα αν το σύνολο των επιδομάτων και των δαπανών της μαθητείας στους δημόσιους φορείς, γινόταν από κονδύλι ανεργίας και υποστήριξης, κονδύλι επιχορήγησης σε ανέργους που θα πήγαιναν να δουλέψουν και να συμμετάσχουν στις διαδικασίες μιας ιδιωτικής εταιρίας. Επιχορηγώντας μέρος της μισθολογικής δαπάνης και των εργοδοτικών εισφορών, το κράτος θα επιδοτούσε την εργασία και όχι την ανεργία, την δραστηριότητα και όχι την απραξία. Οι νέοι θα πλούτιζαν το βιογραφικό τους και οι εταιρίες θα διέκριναν κάποιους νέους που με χαρά θα ενέτασσαν στο δυναμικό τους.
Η αδράνεια σίγουρα είναι το βασικό χαρακτηριστικό που αποπνέει η κυβέρνηση. Αδράνεια που οφείλεται στην έλλειψη γνώσεων και στην έλλειψη αντίληψης για τη λειτουργία του κόσμου. Αυτό το πρότυπο επιχείρησε και σε μεγάλο βαθμό πέτυχε, να περάσει ως κυρίαρχο στη συνείδηση των νέων, με σκοπό την πλήρη εξάρτησης τους από το κράτος, το κόμμα και τη ηγεσία. Λέξεις που ηχούν υπέροχα στα αυτιά των νωχελικών παραγοντίσκων, που στελεχώνουν την κυβέρνηση.
Η οικονομία απαιτεί ειδικά σήμερα, κατά τη διάρκεια της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, νέους μορφωμένους, δουλευταράδες, φιλόδοξους, με απαιτήσεις από τη ζωή και τον εαυτό τους. Η θλιβερή τετραετία που ευτυχώς τελειώνει σύντομα, αφήνει πίσω της πολλά σημάδια παρακμής, ένα εκ των οποίων είναι η ανατροπή όλων όσων οδήγησαν για δεκαετίες τη ελληνική κοινωνία μπροστά. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να συμπεριφέρεται ως μια κοινωνία για νέους ανθρώπους, ως μια κοινωνία που προσφέρει ευκαιρίες και δυνατότητες και όχι ως μια φοβική κοινωνία που αδυνατεί να αντιμετωπίσει το αύριο, εστιάζοντας διαρκώς στο χθες.
*Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης : Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
