Του Δημήτρη Καμπουράκη
Επειδή είμαι κάθε βδομάδα στα Χανιά και μιλώ με ανθρώπους που εργάζονται στην αμερικάνικη βάση της Σούδας, μαθαίνω πως αυτό συμβαίνει τα τελευταία τρία χρόνια είναι πρωτοφανές. Η βάση έχει τριπλασιαστεί, οι δραστηριότητες της έχουν προ πολλού φθάσει σε σημείο κορεσμού, τα αμερικάνικα καράβια συνωστίζονται στην είσοδο του κόλπου για ανεφοδιασμό ή επισκευές και όλα τα οικήματα της περιοχής είναι νοικιασμένα για Αμερικανούς αξιωματικούς.
Τριπλάσια η Σούδα λοιπόν. Η Λάρισα επίσης έχει γίνει μια μικρή Σούδα. Η δε Αλεξανδρούπολη στα βόρεια, εντελώς στα μουλωχτά έχει μετατραπεί σε δεύτερη Λάρισα. Γενικώς, Αμερικάνοι πάνε κι έρχονται κατά χιλιάδες στην επικράτεια, αεροπλάνα κάθε είδους και drones προσγειώνονται κι απογειώνονται, καράβια πηγαινοέρχονται, παροπλισμένα τεθωρακισμένα από την Μέση Ανατολή καταφθάνουν για να τεμαχιστούν και να ξαναφύγουν για τα αμερικάνικα εργοστάσια, στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες εξετάζουν και ξαναεξετάζουν τον Άραξο -άγνωστο γιατί- και γενικώς υπάρχει μια φρενήρης «συμμαχική» δραστηριότητα στα εδάφη, τις θάλασσες και τον αέρα μας.
Αυτή είναι η φωτογραφία της στιγμής αναφορικά με την παρουσία των Αμερικανών στην Ελλάδα, καμία σύγκριση με την κατάσταση προ δεκαετίας. Αφήνω στην άκρη την ιστορική ειρωνεία που περικλείει αυτός ο πολλαπλασιασμός της αμερικάνικης παρουσίας στην Ελλάδα σε καιρό αριστερής ελληνικής κυβέρνησης και πάω παρακάτω: Φαίνεται ότι δώσαμε στους πανίσχυρους συμμάχους μας όλα όσα ζήτησαν. Προσφέραμε και παραπάνω από μόνοι μας στο περίφημο ταξίδι του Καμμένου στην Ουάσιγκτον, αλλά αυτό καταγράφηκε πια ως διπλωματκο-στρατιωτική κωμωδία, οπότε το ξεχνάμε. Δώσαμε το λοιπόν…
Σε ανταπόδοση, πήραμε τίποτα κουμπάροι; Διότι στο χωριό μου κι ένα αβγό που λέει ο λόγος να κάνεις δώρο, η γειτόνισσα την άλλη μέρα σου φέρνει ως αντίδωρο ένα σκόρδο κι ας είναι πάμφτωχη. Εδώ εμείς δώσαμε ως και τα κεραμίδια του σπιτιού στον πάμπλουτο και πανίσχυρο υπερατλαντικό «φίλο», αυτός όμως βλέπω να φιλεύει άλλους κι όχι εμάς που τον βάλαμε κορώνα στο κεφάλι μας. Θα μου πείτε πως πήραμε τα καλά λόγια του Πάιατ, την συμμετοχή των Αμερικανών στα σχήματα Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ, μια καλή δήλωση του State Department ότι όλες οι χώρες δικαιούνται να εκμεταλλευτούν την ΑΟΖ τους, αλλά και τον «στρατηγικό διάλογο» των δυο χωρών στην Ουάσιγκτον όπου διέπρεψε ο Κατρούγκαλος.
Πάει καλά, χρήσιμα είναι αυτά. Κανένα ντουφέκι όμως πήραμε; Κανένα πλοίο, καμιά συστοιχία πυραύλων, κανένα αεροπλανάκι; Διότι ο τρελάρας απέναντι όλο τους βρίζει, όλο τους διώχνει απ' το Ιντσιρλίκ, όλο απομακρύνεται από την Δύση και κολλάει στον Πούτιν, αλλά εγώ στα όπα-όπα βλέπω να τον έχουν οι Αμερικάνοι. Όχι με δηλώσεις, συνεντεύξεις και λεκτικές γαλαντομίες, αλλά πρακτικά. Τους Patriot του δίνουν του Ερντογάν και τα F-35. Κι άπαξ κι έχεις δέσει τον γάιδαρο σου με πυραύλους και αεροπλάνα, να κι αν σε βρίζουν στα περιοδικά, να κι αν σε δοξάζουν στις δεξιώσεις.
Κι επειδή, αν χρειαστεί να πολεμήσουμε θα το κάνουμε μόνοι μας όπως είπε κι ο Αποστολάκης, κανένα όπλο παίρνουμε απ' τους Αμερικανούς να το χρησιμοποιήσουμε ή τσάμπα τους έχουμε παραχωρήσει το σαλόνι και την τραπεζαρία του σπιτιού μας; Θα μου πείτε ότι τα όπλα κοστίζουν κι εμείς δεν διαθέτουμε ρευστό, ενώ οι Τούρκοι διαθέτουν. Σωστά, ενώ η Σούδα, η Λάρισα, η Αλεξανδρούπολη, ο Άραξος, η Κάρπαθος (μελλοντικά) δεν αξίζουν φράγκο, λες κι είναι χερσοχώραφα που δίνοντας τα πιάνουμε κορόιδο αυτόν που τα παίρνει. Απ' ότι μου έλεγε ένας αξιωματικός, δυο παλιά αντιτορπιλικά που έχουν οι Αμερικανοί για απόσυρση ζητάμε εδώ και μια πενταετία και οι «σύμμαχοι» δεν μας δίνουν ούτε την αλυσίδα από την άγκυρα τους, μπας και χολωθούν οι Τούρκοι.
Τι διάολο, κάναμε μήπως συμφωνία να παίρνουμε εμείς καλές κουβέντες από την Αμερική και οι Τούρκοι εξοπλισμούς; Ρε ''σεις εκεί στην κυβέρνηση, είστε σίγουροι πως ξέρετε τι κάνετε; Δώσατε, δώσατε, δώσατε, εκτός της πολιτικής στήριξης του Τσίπρα απ' την Ουάσιγκτον, για την χώρα πήρατε τίποτα;
