Ακούω κάτι φοβερούς και τρομερούς συναδέλφους μου στις τηλεοράσεις, που όταν ακούνε ότι στην Δαδιά είχε συγκεντρωθεί μεγάλη ποσότητα καύσιμης ύλης, υψώνουν το δάκτυλο σε υπουργούς, δημάρχους και πυροσβέστες. «Γιατί δεν είχε καθαριστεί το δάσος; Ποιος είχε την ευθύνη; Κάθε χρόνο τα ίδια λέμε, αλλά τίποτα δεν γίνεται.» Εισαγγελείς. Που αν τους πεις, «βγες στην βεράντα σου να καθαρίσεις τις πέντε γλάστρες σου από τα ξερά φύλλα και κλαδάκια τους», θα απαντήσουν «άσε με καημένε, εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά.»
Δεν ξέρουν πώς να περιποιηθούν και να κρατήσουν ζωντανά πέντε ψευτοφυτά στο μπαλκονάκι τους (και γι αυτό πληρώνουν κηπουρό μια φορά στις δεκαπέντε), ξέρουν όμως με βεβαιότητα πόσο απλό και εύκολο είναι να αποψιλωθεί το έδαφος του δάσους της Δαδιάς, ώστε να μην υπάρχει καύσιμη ύλη με πευκοβελόνες και ξερόκλαδα στο έδαφος. Η οποία Δαδιά είναι 428 τετραγωνικά χιλιόμετρα πευκοδάσους. Σαν να λέμε, όπως βλέπετε τον χάρτη της Ελλάδας, πάρτε μια ευθεία από την Αθήνα ως την Κατερίνη, απλωθείτε ένα χιλιόμετρο κατά μήκος της γραμμής και μετά αποπειραθείτε να αποψιλώστε όλη αυτή την λωρίδα γης.
Ούτε 50.000 εργάτες δεν θα αρκούσαν για να κάνουν αυτή την δουλειά. Ειδικά όταν αυτά τα 428 τετραγωνικά χιλιόμετρα δεν είναι κάμπος, αλλά βουνά, χαράδρες και φαράγγια, όλα τους κατάφυτα, δυσπρόσιτα, απροσπέλαστα. Πλην οι σχολιαστές με το σκαρπίνι και οι σχολιάστριες με το δωδεκάποντο (που μόνο τα γκαζόν γύρω απ’ τις πισίνες έχουν πατήσει) υψώνουν το δάκτυλο και ρωτάνε με ύφος χιλίων καρδιναλίων. «Γιατί δεν τα καθαρίσατε;»
Να το πούμε καθαρά και ξάστερα. Στις πυρκαγιές αστικών ή περιαστικών περιοχών, οι κυβερνήσεις, οι αυτοδιοικητικοί και οι πυροσβεστικές δυνάμεις έχουν (μεγάλη ή μικρή) ευθύνη. Εκεί επιβάλλεται ο έλεγχος των πεπραγμένων και η κριτική για την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα κατάσβεσης. Αλλά στα βουνά και στα ρουμάνια, στις χαράδρες και σε αιωνόβια δάση που ποτέ δεν έχει πατήσει άνθρωπος στα βάθη τους, δεν υπάρχει τρόπος πρόληψης. Μόνο εκ του μακρόθεν παρακολούθηση, μπας και προλάβει κανένα αεροπλάνο να ρίξει νερό πριν φουντώσει το πράγμα.
Οπότε, πείτε ό,τι θέλετε για την Λέσβο ή για την Πεντέλη, όλα είναι συζητήσιμα, αλλά για την Δαδιά και τους άλλους δρυμούς καλό θα είναι να αποφεύγονται οι ανοησίες. Πρώτα κάντε έναν κόπο να πεταχτείτε ως εκεί, να προσπαθήσετε να χωθείτε μέσα στο δάσος κανένα τρίωρο, να δείτε αν είναι εφικτή οποιαδήποτε ανθρώπινη παρέμβαση για καθαρισμούς και μετά να μιλάτε όταν πιάσει φωτιά. Όχι τίποτα άλλο, μας ακούνε και οι ντόπιοι και χαμογελάνε πικρά. Δεν τους φτάνει ο καημός τους για τις καταστροφές, ακούνε και ανοησίες…
