Η διογκούμενη εκδικητική βία των «μπάχαλων» προφανώς και υποδηλώνει «εκτσογλανισμό», πρωτογονισμό και βαρβαρότητα της κοινωνίας. Αλλά επίσης και του ίδιου του πολιτικού συστήματος της χώρας, εφόσον θεωρηθεί πως το φαινόμενο αυτό έχει άμεση ή έμμεση υποκίνηση από πολιτικά υποκείμενα… (Ας μην αυταπατώμεθα άλλωστε: η διαδήλωση στη Ν. Σμύρνη οργανώθηκε με την ελπίδα ή έστω την αποδοχή -«αποδέχομαι το ρίσκο»- των προεξοφλούμενων έκτροπων…).
Από την άλλη η διογκούμενη εκδικητική βία εκ μέρους αστυνομικών υποδηλώνει, στο καλύτερο σενάριο, αποτυχία του κράτους…
Συνδυαζόμενες οι δύο –πολλώ μάλλον αν η πρώτη τροφοδοτηθεί περαιτέρω από ενδεχόμενο θάνατο του Κουφοντίνα- ίσως οδηγήσουν σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες. Ή ακόμη, ως απάντηση σε αυτές, σε πρόωρες εκλογές. Σε ένα κλίμα μεταΜαΐου 68…
Και εκεί θα υπάρξει ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα. Η δημοκρατία θέλει, όπως και το τάνγκο, τουλάχιστον δύο. Εν προκειμένω, αντίθετα, η μια επιλογή της κοινωνίας θα είναι ένας ταλαντούχος μεν tribunus plebis, του οποίου όμως το έλλειμμα υπευθυνότητας και επάρκειας κυριολεκτικά και μεταφορικά «σκοτώνει»: Δεν είναι μόνο ο άνθρωπος/πολιτικός ηγέτης που νομίζει πως η θάλασσα δεν έχει εθνικά σύνορα… Που πιστεύει πως το Στρασβούργο δεν βρίσκεται στη Γαλλία… Που θεωρεί πως επί του εδάφους (της Πάρου συγκεκριμένα) υπάρχουν αεροδιάδρομοι… Που αγνοεί ότι η μεταβολή γίνεται με στροφή 180 και όχι 360 μοιρών… Που είναι πεισμένος πως η «τυμβοθηρία» και η τυμβωρυχία ταυτίζονται… Δεν είναι μόνο ο (αυτ)απατεώνας που θεωρούσε πως θα υπαγόρευε στις παγκόσμιες αγορές και τις παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις τον ρυθμό που θα χόρευαν… Είναι ακόμη ο επικίνδυνος δημεγέρτης που υποδαυλίζει την ανεξέλεγκτη και αντικοινωνική πεζοδρομιακή βία. (Αν μια φορά αυτό το φύσει διαιρετικό στοιχείο ένωσε κάτι, είναι τους ανά την επικράτεια θυροφίλαθλους οπαδοτραμπούκους εναντίον της κοινωνικής γαλήνης…) Είναι αυτός που υπονομεύει συνειδητά την πολιτική για τη δημόσια υγεία και προσπαθεί να δημιουργήσει υγειονομικό ολοκαύτωμα, προκειμένου να επωφεληθεί πολιτικά από την επίτευξη των στοχεύσεών του… Είναι αυτός που μετέτρεψε τη δημόσια τηλεόραση (με το μνημείο πεσόντων) σε κομματικό παραμάγαζο εφάμιλλο των ανάλογων που είχαν δημιουργήσει αλήστου μνήμης ολοκληρωτικά καθεστώτα… Είναι αυτός που προσπάθησε να ποδηγετήσει καθολικά το τηλεπικοινωνιακό και γνωμοδιαμορφωτικό τοπίο… Αυτός που… Δέκα άρθρα δεν θα αρκούσαν για την καταγραφή των πεπραγμένων του…
Βέβαια από την άλλη πλευρά η κυβερνητική παράταξη –μολονότι κάθε άλλο παρά άσφαλτη ασφαλώς - συνιστά έναν πολιτικό πόλο αρκετά σοβαρό, με αδιαφιλονίκητα και σημαντικά πεπραγμένα τόσο στον εκσυγχρονισμό του κράτους και στην αντιμετώπιση της πανδημίας όσο και στη διασφάλιση πόρων για αντιμετώπιση των οικονομικών συνεπειών της, αλλά και στην οργάνωση του εμβολιαστικού εγχειρήματος καθώς και της εξ αποστάσεως διδασκαλίας…
Ακόμη όμως και αν είχαμε την τελειότερη των κυβερνήσεων της υφηλίου, που μάλλον δεν συμβαίνει (και μόνο η αποτυχία της να ελέγξει τον εκδικητικό «αυθορμητισμό» των οργάνων της τάξης είναι εύγλωττη…). Δημοκρατικό πολίτευμα χωρίς ένα ευρύτερο φάσμα υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων και ύπαρξη φερέγγυων εναλλακτικών πολιτικών λύσεων δεν μπορεί μεσομακροπρόθεσμα να λειτουργήσει με υγιή τρόπο…
Και γι’ αυτό τον λόγο τη στιγμή αυτή -και πριν ενδεχομένως η κοινωνικοπολιτική όξυνση φτάσει στο απροχώρητο- είναι ίσως η ώρα να ενεργοποιηθούν τόσο οι πολιτικές εθνικές εφεδρείες του τόπου όσο και οι διεργασίες που θα επέτρεπαν σε υφιστάμενα και με κοινωνικές ρίζες πολιτικά υποκείμενα να αναδείξουν ηγεσίες ικανές να καλύψουν το κενό που αφήνει η εκ νέου μετακίνηση προς τον αντισυστημισμό του Σύριζα και του ηγέτη του…
