Του Δημήτρη Λιγνάδη
Το επεισόδιο, με τις αλλεπάλληλες εκατέρωθεν διαψεύσεις περί ανταλλαγής αγαλμάτων-συμβόλων Δρομέα και Μεγάλου Αλεξάνδρου, θα ήταν για μένα άλλο ένα έργο στο θέατρο ρεπερτορίου στο οποίο έχει μετατραπεί η πολιτική ζωή της χώρας. Θα το προσπερνούσα και τούτο... αφασιακά, όπως γίνεται τον τελευταίο καιρό με πάντα τα... σχετικά.
Όπως κάνουμε πια και οι περισσότεροι. Έρχονται όμως στιγμές αδυσώπητες. Που αναρωτιέται κανείς, «πώς φτάσαμε ως εδώ; Μέχρι πού θα φτάσει αυτό; Γιατί σιωπούμε; Έχει κάποια αξία να μιλήσουμε;». Ναι, απαντώ στον εαυτό μου. Έχει, αν κανείς είναι γενναίος να δει σε βάθος χρόνου και να ομολογήσει τα λάθη του. Στον εαυτό του και τους νεότερους. Επειδή:
Όταν δικαίως καταδικάζουμε αυτά τα συμπτώματα, διαπράττουμε ταυτόχρονα ένα αδίκημα κατά της αλήθειας. Γιατί περιγράφουμε ένα γεγονός, εξαιρώντας από αυτό, εκείνο που ΔΕΝ πρέπει να εξαιρούμε: Την ηθική αυτουργία. Εξαιρούμε, με άλλα λόγια, τους πραγματικούς ενόχους. Και πραγματικοί ένοχοι είμαστε ΕΜΕΙΣ. Οι -πάνω κάτω- πενηντάρηδες. Που φάγαμε ένα μεζέ από δικτατορία, αλλά μαγειρέψαμε οι ίδιοι ολόκληρο το πιάτο της μεταπολίτευσης.
Αυτό που ζούμε τώρα, μα και αυτή η ανοχή στην πραγματικότητα, η αφασιακή σιωπή, είναι δική μας δημιουργία, δική μας ευθύνη και -κυρίως- αποτέλεσμα δικής μας «παιδείας». Ο κάθε ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ είναι το αναπόφευκτο πεπρωμένο μιας συγκεκριμένης ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Δεν μένει λοιπόν παρά να αναρωτηθούμε ποια είναι αυτή η παιδεία (και δεν μιλώ μόνο για τη στοχευμένη παιδεία που παρέχει η εκπαίδευση στα σχολεία και τις σχολές, με τις γνωστές και πανθομολογούμενες παθογένειές της). Μα για την παιδεία που προσφέραμε, είτε επιτρέψαμε να προσφερθεί σε όλες τις εκφάνσεις του ατομικού και ομαδικού βίου. Σε μας και τα παιδιά μας - εντός ή εκτός εισαγωγικών. Αυτά θερίζουμε σήμερα. Και ας μη σπεύσει να δαιμονοποιήσει κανείς την παγκοσμιοποίηση, την τεχνολογία, το διαδίκτυο, κ.λπ κ.λπ. Αυτά είναι τα εργαλεία - εγώ μιλώ για τον τεχνίτη.
Ας δούμε λοιπόν κατά πρόσωπο την αλήθεια και ας αφήσουμε τους αφορισμούς και τα αναθέματα:
-Ποιος προετοίμασε και ποιος τροφοδότησε και φυσικά ποιος ψήφισε, κοντά 40 χρόνια τώρα, αυτά τα συμπτώματα;
-Ποιος έχει αχρηστεύσει τον άξονα της εκπαίδευσης, μετατρέποντάς την σε μια χρησιμοθηρική, άγονη και αποκρουστική διεκπεραίωση σπουδών;
-Ποιος έδιωξε τον Άνθρωπο από τα σχολεία και έβαλε στη θέση του μια αλειτούργητη μηχανή, αφήνοντας την εκπαίδευση κενή από τα δύο υποκείμενά της: Τον Δάσκαλο και τον Μαθητή και τον διάλογό τους. Χωρίς τον οποίο δεν υπάρχει δοσοληψία Παιδείας.
-Ποιος εκμηδένισε την αξία της Ιστορίας, της Γλώσσας και της διδασκαλίας τους; Ποιος επέτρεψε να συρρικνωθούν οι ανθρωπιστικές σπουδές στο όνομα της... μη χρηστικότητας;
-Ποιος καπηλεύτηκε την -φυσική- ορμή της ήβης, αφήνοντάς την να γίνει είτε τυφλή βία, είτε ενεργούμενο σε κάθε λογής «κομματάρχες»; Και, κατά συνέπεια, να απαξιώσει κάθε υγιή έννοια πολιτικής.
-Ποιος αναμάσησε (και συνεχίζει), τα ίδια ψευδή δίπολα «αριστερός/δεξιός», «προοδευτικός/συντηρητικός», «οπισθοδρόμηση/ρήξη», «εθνικός/ευρωπαϊκός» κ.α.π.
-Ποιος γαλούχησε -λόγω και έργω- τα παιδιά του με το ότι μπορείς να κάνεις επανάσταση και από το σαλόνι σου, χωρίς να ξεβολευτείς και να διακινδυνεύσεις τίποτε...
-Ποιος μετέτρεψε τα σύμβολα σε συνθήματα και τα συνθήματα σε σύμβολα;
Αυτά και άλλα πολλά...
YΓ: Ας με συγχωρήσει ο αναγνώστης για την... έκρηξη του θυμικού μου και την τυχαιότητα των ενδεικτικών ερωτημάτων.
Όμως, το να αναζητούμε τους ηθικούς αυτουργούς έξω από τη δική μας εξουσία, σημαίνει ότι δεν θα λύσουμε ποτέ το πρόβλημα. Και δεν θα έχουμε καμιά απάντηση στα αμείλικτα ερωτήματα της επόμενης γενιάς. Και αυτό δεν θα μας το συγχωρήσει ποτέ.
