Του Δημήτρη Καλουδιώτη
Υπάρχει στη χώρα ένα διαρκές μέτωπο απέναντι στον Κώστα Σημίτη. Με ελάχιστες εξαιρέσεις από το 2004 και μετά. Με μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση. Αφορμές πάντα δίνονται για την μακροβιότερη συνεχή πρωθυπουργική θητεία της μεταπολίτευσης. Το πρόσχημα συνήθως είναι η διαφθορά κυβερνητικών αξιωματούχων στην εποχή της μεγαλύτερης ροής χρήματος στην ελληνική κοινωνία. Ήταν τα παχυλά Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης τα οποία άλλωστε ήταν αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής πολιτικής Σημίτη και με τα οποία έγιναν οι μεγάλες υποδομές της χώρας. Πολλοί διαισθανόμαστε τότε ότι η κοινωνία μας, και ιδιαίτερα οι ελίτ, δεν είχε την "ηθική" ωριμότητα να διαχειριστεί τόσους πόρους. Αλλά έπρεπε να κολυμπήσουμε. Αυτή είναι η μοίρα της ανάπτυξης στη χώρα μας…
Πρέπει να τονίσουμε, επειδή τα παρακολουθούσαμε τότε, πως οι δείκτες διαφθοράς έπεφταν τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης Σημίτη για να πάρουν και πάλι την ανιούσα, στη δεύτερη κυρίως τετραετία. Πλήρωνε η χώρα αναβαθμισμένα την κουλτούρα εργαλειακής διαχείρισης που είχε επιβληθεί από την πρώτη περίοδο εισόδου της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κυριάρχησε η λογική για "τα ξένα λεφτά" την οποία άλλοι διαμόρφωσαν στη χώρα.
Αλλά η διαφθορά είναι η αφορμή. Και την επικαλούνται εκείνοι που στα χέρια τους καίγεται "το ηθικό πλεονέκτημα". Άλλη είναι η αιτία των επιθέσεων στο Σημίτη.
Η «δίδυμη ηγεμονία».
Ο Κώστας Σημίτης είναι ο πρώτος έλληνας πολιτικός που διατύπωσε ολοκληρωμένη στρατηγική, και υλοποίησε πολιτικές εκσυγχρονισμού και ένταξης της χώρας στην "Ευρωπαϊκή κανονικότητα". Κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, κράτος δικαίου, διάκριση εξουσιών, σύγκλιση με τις καλές ευρωπαϊκές πρακτικές, ανοικτή κοινωνία. Ισότιμη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Δυτικό σύστημα. Πρέπει να προσθέσουμε και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αλλά εκείνος δεν πρόφτασε να λειτουργήσει μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς στους οποίους ο ίδιος μας ενέταξε, για να μάθουμε να κολυμπούμε...
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
