Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την συζήτηση που άνοιξε ο Νίκος Μαρατζίδης(Ν.Μ.) για τις προοπτικές του Σύριζα. Διάβασα εξαιρετικά ενδιαφέρουσες απόψεις υποστηρικτικές και κυρίως απορριπτικές της προβληματικής Μαρατζίδη.
Εκ προοιμίου να προσθέσω την εκτίμησή μου προς τον Ν.Μ. ο οποίος έχει συμβάλλει καθοριστικά στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας ως προς την σκληρή δεκαετία του 40 και τον κλονισμό της λεγόμενης ηγεμονίας της Αριστεράς η οποία ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί την χώρα για περίπου μια εβδομηκονταετία.
Το όλο θέμα ήταν φυσικό να ανοίξει με την, για πολλούς από μας, απροσδόκητη αντοχή του Σύριζα ώστε η διακυβέρνησή του να φαντάζει ως κανονικότητα. Και κατά την γνώμη μου αυτή η «μίζερη κανονικότητα» που θυμίζει ένα λάϊτ υπαρκτό σοσιαλισμό είναι το πιο επικίνδυνο γεγονός που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία.
Βέβαια, ως προς την στάση της κοινωνίας, πρέπει να παραδεχθούμε εδώ ότι η ίδια η άνοδος στην εξουσία του Σύριζα(και των ΑΝΕΛ) «ολοκλήρωσε» το κινηματικό σκέλος της Αριστερής ηγεμονίας στη χώρα μας. Οι πολιτικές εξελίξεις έκτοτε δεν θα κρίνονται κυρίως στους δρόμους αλλά κυρίως στους θεσμούς, παρά τις πρακτικές του ίδιου του Σύριζα. Οι πολίτες στην εκλογική πράξη θα απαντήσουν κι όχι στις μειοψηφικές παρελάσεις των διάφορων σεχτών των άκρων της αριστεράς και της δεξιάς.
Όμως το άλλο σκέλος της ηγεμονίας της Αριστεράς που συνδέεται με το κράτος δικαίου την εν γένει νομιμότητα, τον παρωχημένο αντιαναπτυξιακό κρατισμό, τον εθνικολαϊκισμό και τον αντιευρωπαϊσμό είναι παρόν και επικίνδυνο για την χώρα. Αυτό δεν άλλαξε σε τίποτα πλην της, χωρίς προηγούμενο και κανένα ηθικό ενδοιασμό, διπλής γλώσσας που είναι ίδιον αυτού του τύπου Αριστεράς (κομμουνιστογενούς)
Κι ερχόμαστε στην πολιτική πλευρά του όλου θέματος.
Ο Ν.Μ. άνοιξε μια συζήτηση σε μια οιονεί προεκλογική περίοδο, σε μια πολιτική συγκυρία στην οποία τα στρατόπεδα οριοθετούνται. Σε μια πολιτική φάση που την αντιπολίτευση, και μάλιστα του Κυρ. Μητσοτάκη, θα μπορούσε κανείς να την κατηγορήσει για ηπιότητα (επιδίωξη κανονικότητας θα λέγαμε) και μάλιστα σε συνθήκες με τις πιο χυδαίες, Αυριανικού τύπου, πρακτικές της κυβέρνησης . Όσο για το ΚΙΝΑΛ ασάφεια περισσότερο παρά αντισύριζα πολιτική το χαρακτηρίζει. (Βέβαια από μερικά στελέχη στο ΚΙΝΑΛ γίνεται προσπάθεια, με μια πρακτική ίσων αποστάσεων, «νομιμοποίησης» του Σύριζα. Αλλά αυτή η πρακτική είναι εξηγήσιμη...).
Σε αυτές τις συνθήκες η προσπάθεια Μαρατζίδη εκ των πραγμάτων συμβάλλει στην νομιμοποίηση αυτής της άθλιας πολιτικής συμπεριφοράς. Και μάλιστα όταν ο ίδιος σπεύδει να συμμετάσχει σε συνάξεις τύπου Ραγκούση που ανοικτά επιδιώκουν αυτή την νομιμοποίηση. Αυτό είναι το πολιτικό αποτέλεσμα της αρθρογραφίας Μαρατζίδη.
Στη σημερινή συγκυρία, αν η προσπάθεια αυτή είχε επιτυχία, θα ήταν καταστροφικό για την χώρα και για την προοπτική επιστροφής σε ένα έστω περιορισμένο τύπο φιλελεύθερης δημοκρατίας. Για να το πάμε στα άκρα. Ας σκεφτεί κανείς τι θα σήμαινε μια επανεκλογή του Σύριζα σήμερα. Η κρίση του 1989 του ΠΑΣΟΚ (με το οποίο κάνει την σύγκριση ο Ν.Μ.) θα ήταν απλώς μια παιδική χαρά.
Το μέλλον
Και ας έρθουμε στο θεωρητικό πρόβλημα της προοπτικής του Σύριζα.. Το οποίο είναι κατ εξοχήν της «ειδικότητας» Μαρατζίδη. Αρκεί να μην το συγχέει με τα πολιτικά δεδομένα. Το ιδεολογικό στίγμα, η μήτρα Σύριζα είναι κομμουνιστογενής. Αν εξαιρέσουμε την Ιταλία, και εκεί με πολλά ερωτηματικά, οι ομάδες αυτές πουθενά δεν προσαρμόστηκαν. Οδηγήθηκαν στην βαθμιαία παρακμή. Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα είδος συνέχειας των εξελίξεων του Κέντρου της δεκαετίας του 60 κι ήταν αυτός ένας λόγος που το οδήγησε σε μια ορισμένη προσαρμογή στα Ευρωπαϊκά στάνταρ. Ιδιαίτερα στη περίοδο Σημίτη, ο οποίος από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ εργαζόταν για το ευρωπαϊκό σχέδιο της χώρας. Πρέπει να τονίσω εξ ιδίας πείρας ότι την ημέρα παραίτησης Σημίτη το ΠΑΣΟΚ και παρά την θέληση του Γ. Παπανδρέου ανακατελήφθη από τους τότε λαϊκιστές. Και βέβαια ήρθε η κρίση για να διαμορφώσει (αν τον διαμόρφωσε) ένα χαρακτήρα. Τα περί σοσιαλδημοκρατίας ας τα αφήσουμε για την χώρα μας και μάλιστα σε μια περίοδο παρακμής της. Άλλωστε το ΠΑΣΟΚ ακολούθησε , έστω καθυστερημένα τις εξελίξεις που ήδη είχαν επισυμβεί στα συγγενικά του ευρωπαϊκά κόμματα. Ο Σύριζα ποια κόμματα έχει συγγενικά;
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
