Σκόρπια δεξιά και αριστερά, έχουν αρχίσει να ακούγονται ξανά, αντιευρωπαϊκές και αντιμνημονιακές κορόνες και φωνές, που είχαν σχετικά κοπάσει μετά από την αναγκαστική στροφή προς τον ρεαλισμό της προηγούμενης κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου. Όσον αφορά βέβαια, στην επίσημη στάση της απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι ανεπίσημα, ο αντιευρωπαϊσμός είναι ακόμα διάχυτος στο DNA της.
Κάτι οι αναλύσεις για το ευρωομόλογο, κάτι οι συζητήσεις για τους Γερμανούς και τους Βορειοευρωπαίους που δεν δείχνουν αλληλεγγύη, κάτι οι εικασίες ότι οι Ιταλοί θα φύγουν από την Ε.Ε., ήρθε το γλυκό και έδεσε. Σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα άρχισαν οι αντιδράσεις απέναντι στους Γερμαναράδες, στο «νέο Μνημόνιο», στην «επιστροφή της Τρόϊκα», στην Ευρώπη που καταρρέει, στην Ευρώπη που διαλύεται και στην Ευρώπη που «δεν μας δίνει αυτά που χρειαζόμαστε».
Προωθείται έντεχνα και συγκαλυμμένα η αναβίωση του αντιμνημονιακού μετώπου και η νεκρανάσταση του αντιευρωπαϊκού κλίματος που ταλαιπώρησε την χώρα μας για πολλά χρόνια. Και όλα αυτά, σε μια χώρα που ακόμα και τα προβλήματα της στο ποδόσφαιρο, προσπαθεί να τα λύσει μέσω της εκ των έξω παρεμβάσεως. Σε μια χώρα που καλεί ευρωπαίους διαιτητές για να αποφασίζουν για τα οφσάιντ και τα πέναλτι.
Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν πάντα σε καθεστώς μάχης και αντιπαράθεσης. Οι κυβερνήσεις «έδιναν μάχες» για να αντλήσουν όλο και περισσότερους πόρους από τα πακέτα στήριξης. Έδιναν μάχες για τα εθνικά θέματα. Έδιναν μάχες για την φέτα. Και η κοινή γνώμη εκπαιδευμένη, με τον ίδιο τρόπο, αναζητούσε πάντα ανάμεσα στους Ευρωπαίους εταίρους μας, να βρει προαιώνιους εχθρούς, βελανιδοφάγους λαούς, σκληρούς αντιπάλους, νεοφιλελεύθερους, νομενκλατούρες, ιμπεριαλιστές και πάει λέγοντας.
Έτσι και σήμερα η απλοϊκή και εύκολη απάντηση που δίνει στο μυαλό του ο μέσος Έλληνας μπροστά στο άγνωστο, αφού αδυνατεί να αναλύσει τα γεγονότα και τις καταστάσεις, είναι να αναζητήσει εχθρό. Και ποιος είναι αυτός εχθρός, σήμερα; Είναι ο Ευρωπαίος που δεν στέκεται «αλληλέγγυος». Διότι δεν μας δίνει «όλα τα λεφτά, όλα τα κιλά», όπως έλεγε το κλασσικό αγροτικό σύνθημα των εθιμοτυπικών ετήσιων μπλόκων των εθνικών οδών.
Και ενώ θα ήταν λογικό, να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς και πιο θωρακισμένοι απέναντι στην υγειονομική και οικονομική κρίση, λόγω της συμμετοχής μας σε ένα σημαντικό και ισχυρό κλαμπ, αρχίζει να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δυσανασχετούμε με το επιχείρημα ότι η ΕΕ είναι χωρισμένη ανάμεσα στον Βορά και στο Νότο, στους πλούσιους και στους φτωχούς, στους σύμμαχους και στους εχθρούς. Και επιθυμούμε συγκρουστούμε με τους Γερμανούς που αρνούνται να μοιραστούν ή καλύτερα να επωμιστούν ένα νέο αμοιβαίο χρέος, με απροσδιόριστους όρους και συνθήκες.
Διαβάζουμε ακόμα άρθρα για τις «εφιαλτικές μνήμες» της Τρόικα που ξυπνούν, από ανθρώπους που είχαν πρωτοστατήσει πολιτικά στις εξελίξεις μετά το 2009. Αυτοί οι ίδιοι που υπέγραψαν όλα τα μνημόνια, ξιφουλκούν τώρα υπέρ μιας αόριστης ενοποίησης της Ευρώπης, όταν όλοι γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μόνο κάτω από συνθήκες πραγματικής οικονομικής, δημοσιονομικής και τραπεζικής ενοποίησης.
Αποτελεί κοινό τόπο το γεγονός, ότι το αρχικό πακέτο στήριξης κατά της πανδημίας που αποφασίστηκε από το Eurogroup, δεν ήταν επαρκές. Όλοι γνωρίζουμε ότι αργά η γρήγορα η χώρα μας θα προσφύγει πιθανότητα στην πιστωτική γραμμή ή στον ESM ή στις αγορές, μέχρι η ΕΕ να περάσει στο επόμενο βήμα όχι μόνο της στήριξης, αλλά και της ανάκαμψης της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Έτσι τα επόμενα βήματα στο επικείμενο Συμβούλιο Κορυφής της 23ης Απριλίου, θα φωτίσουν καλύτερα την κατεύθυνση των πραγμάτων. Και ευτυχώς που όλες αυτές οι διαπραγματεύσεις, οι συμφωνίες, οι αντιθέσεις και οι συμβιβασμοί γίνονται μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ίσως είναι μια τελευταία ευκαιρία, η Ελλάδα και οι Έλληνες να νοιώσουν ότι βρίσκονται την Ευρώπη. Όχι στην Ε.Ε, που προσφέρει τζάμπα χρήμα. Αλλά στην ΕΕ της μετριοπάθειας, της αποδοχής της αντίθετης άποψης, της ορθολογικής εξέτασης των επιλογών, των συμβιβασμών, της ελεύθερης σκέψης και του κοινού μέλλοντος. Στην Ευρώπη στην οποία δεν μπορούν να προβληθούν τα εγκληματικά εθνικά λαϊκίστικα συνθήματα : «ο λαός είναι πάνω από τους θεσμούς» και «οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς».
Σήμερα ο ρόλος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αναβαθμιστεί. Τόσο από τους κυβερνητικούς εσωτερικούς χειρισμούς στον Έβρο και στην πανδημία του covid-19, όσο και από τις ευρωπαϊκές πολιτικές πρωτοβουλίες του Κυριάκου Μητσοτάκη. Θα είναι λάθος, να δοθεί ευκαιρία ανάφλεξης του υπολανθάνοντος αντιμνημονιακού και αντιευρωπαϊκού κλίματος, προς χάριν της ηρωοποίησης της «μάχης» της διεκδίκησης περισσότερων πόρων για την στήριξη της εγχώριας πραγματικής οικονομίας. Και η καμπάνα δεν ηχεί μόνο για τους εκτός της κυβερνήσεως, πολιτικούς.
Την στιγμή που το άρθρο αυτό αποστέλλεται προς δημοσίευση στο site, μαθαίνουμε ότι σύμφωνα με το πρακτορείο Bloomberg, το Ελληνικό Δημόσιο έχει δώσει εντολή στις Citi, Commerzbank, Credit Suisse, Morgan Stanley, Nomura και Societe Generale να κινήσουν τις διαδικασίες για την έκδοση επταετούς ομολόγου, στοχεύοντας να αντλήσει γύρω στα 2,5 δισ. ευρώ. Η αποτίμηση της έκδοσης του ομολόγου, με όρους ρίσκου και απόδοσης, θα φανεί το επόμενο χρονικό διάστημα. Όμως η πρωτοβουλία αυτή, δείχνει την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να κινείται με ισορροπία ανάμεσα σε όλες διαθέσιμες επιλογές που έχει στην φαρέτρα των όπλων της.
*Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης : Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
