Η Τουρκία εξελίσσεται σε ένα μεγάλο πρόβλημα για τους Αμερικανούς που μπορεί να εξελιχτεί σε χειρότερο από εκείνο του Ιράν. Αν μάλιστα επιβεβαιωθεί ο άξονας Ρωσίας, Τουρκίας και Ιράν, τότε θα μιλάμε για μία ουσιαστική ανατροπή των ισορροπιών στην περιοχή. Κι εμείς στην άκρη του κόσμου να ονειρευόμαστε την Πόλη, ξεχνώντας, για άλλη μία φορά να μελετήσουμε Ιστορία.
Δεν ξέρω τι διδάσκουν σήμερα τα παιδιά στα σχολεία, αλλά οι δικοί μου δάσκαλοι μου έλεγαν ότι η πηγή πολλών κακών για την χώρα ήταν το γεγονός ότι ακόμη και τα κόμματα είχαν το όνομα ξένων χωρών: Το Αγγλικό, το γαλλικό και το ρώσικο. Κατάντια! Κι επειδή στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί, στο τέλος μας έμενε μια πικρή γεύση. Κάπως έτσι καλλιεργήθηκε ο μύθος της αδικίας από την Εσπερία. Μπορεί η χώρα να μεγάλωνε κάθε δεκαετία, αλλά πάντα μας έφταιγαν οι ξένοι. Έκαναν το αυτονόητο και άλλαζαν στάση κάθε φορά που άλλαζαν τα συμφέροντά τους, αλά αυτό δεν μπορούσαμε να το ανεχτούμε. Επειδή εμείς αναζητούσαμε έναν αφέντη για να τον υπηρετούμε, καθώς η υποτέλεια ήταν βαθιά ριζωμένη ως αντίληψη στο πετσί μας. Θέλαμε να αντικαταστήσουμε τον Σουλτάνο και την Πύλη με μία άλλη υπερδύναμη.
Το ίδιο μας συμβαίνει και σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά ψάχνουμε τον «σωτήρα». Μέχρι την χρεοκοπία ήταν η ΕΕ, έπειτα οι Ρώσοι και τώρα διαμορφώνεται ένα νέο σκηνικό που θα αγαπήσουμε στα ξαφνικά τους Αμερικάνους. Αλλάζουμε εύκολα αφεντάδες, ανάλογα με την φαντασίωση που έχουμε κάθε φορά στο κεφάλι μας. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη φαντασίωση απ' όλες, ότι αποκτούμε προστάτες. Περιστασιακές συμμαχίες είναι που διαλύονται με την ίδια ευκολία που φτιάχνονται.
Η σημερινή συγκυρία βοηθάει την ανάπτυξη των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Δεν είναι πλέον μόνο οι αγωγοί που ενδιαφέρουν τους Αμερικάνους. Ο φόβος μιας ισλαμικής Τουρκίας τους αναγκάζουν να επανέλθουν στην περιοχή. Αυτό μας δίνει πράγματι πόντους. Μπορεί να δούμε να μεταφέρονται στην Ελλάδα αμερικανικές βάσεις από την Τουρκία ή ακόμη και να δημιουργούνται νέες (Βόρεια Ελλάδα). Θα είναι μία καλή ευκαιρία για την χώρα μας να αναβαθμίσει τον ρόλο της και να πάρει βαθιές ανάσες από τα πολλά και απανωτά κτυπήματα της χρεοκοπίας. Και συν τοις άλλοις θα δοθεί μια δυνατότητα στο κοινό των Αθηνών να απαλλαγεί, επιτέλους, από τις ρετρό πορείες προς την αμερικανική πρεσβεία.
Ναι, άλλα όλα αυτά μπορεί τελικά να είναι βραχύβια. Να πέσει στην Τουρκία ο Ερντογάν, οι Αμερικανοί να αγαπήσουν και πάλι τους Τούρκους κι εμείς να μείνουμε για άλλη μία φορά με την αίσθηση της αδικίας!
Όπως ακριβώς μας συμβαίνει αυτή την στιγμή με τους Ρώσους. Μας φταίνε οι Ρώσοι που πήγαν να κάνουν δουλειές με τους Τούρκους. Πληροφορούμε, λοιπόν, τους τουρκοφάγους ότι αν είχαμε εμείς πυρηνική τεχνολογία και την δυνατότητα να κάνουμε δουλειές με τους Τούρκους, εμείς θα ήμασταν αυτοί που θα πουλάγαμε στους Τούρκους! Έτσι είναι οι διεθνείς σχέσεις. Εμπόριο και μόνο εμπόριο. Τα πρώτα 200 χρόνια της σύγχρονης ιστορίας μας δεν το έχουμε ακόμη εμπεδώσει. Ίσως στα επόμενα 200 κάνουμε μία πρόοδο. Ίσως απαλλαγούμε, δηλαδή, από το αμερικανικό, το γερμανικό ή το ρωσικό κόμμα. Και αρχίσουμε να λειτουργούμε σαν ένα σύγχρονο κράτος. Η Ιστορία μας διδάσκει και μας λέει τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Αρκεί κανείς να αφιερώνει και λίγο χρόνο στο διάβασμα.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
