Η δύναμη της βαρβαρότητας
Ο πολιτισμός παράγει αμφιβολία. Άρα και αδυναμία. Η δύναμη του Τραμπ συνίσταται στο ότι παράγει βεβαιότητα: η συντριπτική πλειονότης των οπαδών του είναι πεπεισμένοι πως εκλάπη η εκλογή. Και στοιχεία; Αποδείξεις; Γιατί ξέρετε τα περισσότερα αταλάντευτα «πιστεύω» πάνω στα οποία βασίζονται οι αξιακοί κώδικες αλλά και οι πράξεις των ανθρώπων –πλην των ελαχίστων σκεπτικιστών και σχετικιστών- να βασίζονται σε στοιχεία και αποδείξεις;
Ποσόστωση
Ευτυχώς που, δεδομένης της συγκρότησης της κυβέρνησης Μπάιντεν, δεν υπάρχουν υπερατλαντικές γυναικείες οργανώσεις –όπως φαίνεται να μη υπάρχουν ούτε στην Ισπανία- οι οποίες να αξιώνουν την ισαντιπροσώπευση των φύλων στις θέσεις εξουσίας…
Είναι πολύ άντρας ο Ερντογάν;
Στα χρόνια της διακυβέρνησής του έχει αλλάξει τόσες φορές «πουκάμισο» -και τώρα, με την ανακοίνωση της ήττας του υπερατλαντικού (συν)εταίρου του φαίνεται να το ξανακάνει- που εύλογα φέρνει στο νου τη σκέψη: Μα δεν είναι οι του ωραίου φύλου που φροντίζουν να έχουν πλούσια γκαρνταρόμπα;
Φοβούνται ορέ τα παλικάρια (η αντίφαση)
Όλες οι θρησκείες ιδρύθηκαν προκειμένου να διώξουν από τους ανθρώπους τον φόβο του θανάτου. Όταν θρησκευτικοί προκαθήμενοι ομολογούν τον φόβο που ένιωσαν κατά την ασθένειά τους αποδεικνύεται πως οι (υπερβατικές) θρησκείες εξακολουθούν –πολύ περισσότερο από τις εγκόσμιες- να κυριαρχούν στις καρδιές των ανθρώπων, μολονότι έχουν καταρρεύσει και ο λόγος ύπαρξής τους και οι στοχεύσεις τους…
Βλαπτικός ο εγκλεισμός
Για τα κράτη, τις οικονομίες τους και τα δημόσια οικονομικά…
Μας πληροφορούν διάφοροι «έγκριτοι» καθώς και τα μεγάφωνα –είτε υπερφιλελεύθερα είτε προσηλωμένα στην ιδέα και την προτεραιότητα της ανάπτυξης- που αναπαράγουν τη σκέψη τους…
Πράγματι, ω σοφοί…
Η επιβολή τόσων περιορισμών βλάπτει -εκτός από την ψυχική υγεία των πολιτών, και- τη δυναμική καθώς τη λειτουργία των υπαρχόντων κρατών…
Χωρίς περιορισμούς όμως θα έπαυαν να υπάρχουν λαοί άρα και κράτη: θυμίζω πως η ύπαρξη λαού είναι κατά την πολιτειολογία το πρώτο συστατικό της έννοιας του κράτους (τα άλλα είναι το έδαφος, η μόνιμη εγκατάσταση σε αυτό του λαού και η άσκηση –κατά τεκμήριο υπέρ του και υπέρ των μακροπρόθεσμων γενικών συμφερόντων του- πρωτογενούς δημόσιας εξουσίας…)
Πολιτικός φεουδαλισμός
Πολλοί θεώρησαν την ύπαρξη αυτόνομων πολιτικών φεουδαρχικών δομών ως το πρώτο στοιχείο της πολιτικής στο νεότερο ελληνικό κράτος. Και τα ελληνικά κόμματα -όπως νομίζω επαρκώς ανέδειξα στα ογκώδη συγγράμματά μου «Το Κομματικό Φαινόμενο», «Ο Βενιζελισμός της Ανόρθωσης» και «Η Ελληνική πολιτική ζωή»- αρχικά συγκροτήθηκαν ως συμμαχίες/συνομοσπονδίες πολιτικών μικροφεουδαχών. Από του σημείου αυτού όμως μέχρι του να έχει μεταφερθεί η φεουδαλική λογική και εντός του υπουργικού συμβουλίου ίσως υπάρχει απόσταση… Πολλώ μάλλον όταν ως φορέας της λογικής αυτής εμφανίζεται ο πολιτικός υπεύθυνος της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Ο οποίος τη μία υπερκεράζει τον πρωθυπουργό στο ζήτημα της επέκτασης των εθνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια (προσθέτοντας και την Κρήτη στις περιοχές όπου πρέπει αυτό να συμβεί) την άλλη δε, μάλλον χωρίς συνεννόηση μαζί του, επιτίθεται «παγκαλικώς» κατά της Γερμανίας. Μόνο που ο Πάγκαλος ήταν άλλων κυβικών (ενώ τελικώς υποχρεώθηκε και αυτός να επαναλάβει το ανέκδοτο με τον λαγό που κάθε τόσο έλεγε «ξεσκίζω τη τίγρη»…).
Τραμπ όπως Κλήβελαντ;
Ο Γκρόβερ Κλήβελαντ υπήρξε ο μόνος έως σήμερα πρόεδρος των ΗΠΑ που επανήλθε, μετά από μια τετραετία, στον προεδρικό θώκο… Αν κάποιες εκδηλώσεις του «δικαιωματισμού» του Δημοκρατικού Κόμματος υπερβούν ορισμένα όρια – πρωτίστως τα σχετιζόμενα αφενός μεν με την ελεύθερη είσοδο και διακίνηση εντός της χώρας υπηκόων μουσουλμανικών χωρών αφετέρου δε την παραχώρηση της ιθαγένειάς σε χιλιάδες «παράτυπους μετανάστες» (και η επιλογή του Μαγιόρκας για το αρμόδιο υπουργείο μάλλον προετοιμάζει για κάτι τέτοιο)- τότε δεν αποκλείεται το πορτοκαλί ον να είναι ο δεύτερος πρόεδρος με δεύτερη μη συνεχή θητεία…
