Είναι εντυπωσιακό πόσο έχει περιπλέξει η επιδημία και τις πιο απλές, καθημερινές μας συνήθειες.
Για παράδειγμα, η αδυναμία των μικρών επιχειρήσεων της γειτονιάς να εφαρμόσουν τους κανόνες υγιεινής, μας αναγκάζουν να κάνουμε ακόμα και τις πιο μικρές μας προμήθειες από τις μεγάλες αλυσίδες τροφίμων που τηρούν ευλαβικά τα υγειονομικά πρωτόκολλα.
Και είναι κρίμα. Γιατί τώρα είναι που οι μικρές επιχειρήσεις μας χρειάζονται περισσότερο από ποτέ αλλά κι εμείς, οι καταναλωτές, έχουμε κουραστεί να καυγαδιζουμε καθημερινά με τον ιδιοκτήτη του παραδοσιακού αρτοποιείου γιατί οκτώ πανδημικούς μήνες τώρα, δεν λέει να μάθει να φοράει σωστά τη μάσκα.
Δηλαδή, για να συνεχίσουμε το συλλογισμό μας με το ίδιο παράδειγμα, τι πρέπει να συμβεί για να πειστεί ο φούρναρης της γειτονιάς να μην πιάνει το ψωμί με γυμνά χέρια αφού πρώτα έχει εισπράξει χρήματα; Πρέπει να κάνει αίτηση για... ΕΣΠΑ η οποίο για να εγκριθεί θα πρέπει ο επιχειρηματίας να προσκομίσει σωρεία πιστοποιητικών που να βεβαιώνουν μέσα σε όλα ότι έχει μάθει ότι για να πιάσει το ψωμί πρέπει να έχει πλύνει τα χέρια του;
Το επάγγελμα του αρτοποιού, του κρεοπώλη, του μανάβη και - ω ναι!-ακόμα και του δικηγόρου είναι παλιά επαγγέλματα. Δηλαδή, θα περίμενε κανείς ότι με τα χρόνια κατά την άσκηση των επαγγελμάτων αυτών, θα είχε δημιουργηθεί μια κουλτούρα η οποία θα είχε ενσωματώσει τους πάσης φύσεως κανόνες δεοντολογίας, είτε είναι υγειονομικοί είτε συμπεριφοράς, ως αυτονόητους.
Κι όμως όχι. Στην πανδημία καταλάβαμε ότι πρέπει να εξηγήσουμε στο φούρναρη ότι για να πιάνει το ψωμί πρέπει να έχει πλύνει τα χέρια του και στο δικηγόρο ότι τα περιοριστικά μέτρα, ισχύουν και για εκείνον και ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην άσκηση του επαγγέλματός του, ο φούρναρης που ξυπνάει αχάραγα και ο δικηγόρος που ξενυχτάει στο γραφείο του καθημερινά, ψάχνοντας στις αποφάσεις του Αρείου Πάγου, επιχειρήματα για την υπόθεση του πελάτη του, δεν μπορεί να προβάλλονται ως επιχειρήματα για να μην φέρονται με τον τρόπο που αναμένεται από αυτούς.
Πιο πολύ από το εξαιρετικά θλιβερό επεισόδιο στο γραφείο του προέδρου του ΔΣΑ είναι οι κάθε λογής δικαιολογίες που διαβάσαμε από συναδέλφους του που μας έβαλαν σε σκέψεις. Είμαστε βέβαιοι ότι κανείς από αυτούς που έσπευσαν να δικαιολογήσουν αυτή τη συμπεριφορά δεν την ενέκρινε. Το πρόβλημα όμως είναι ότι κάποιοι τη δικαιολόγησαν κι αυτό είναι πιο θλιβερό κι από το γεγονός του ίδιου του κορονο-πάρτυ.
Σ’αυτή τη χώρα κανείς μας δεν λέει ένα ξερό «συγγνώμη» και οι επαγγελματικοί κλάδοι και οι ενώσεις καταλήγουν να καταπίνουν την κάθε λογής παράβαση, μικρή ή μεγάλη εκλογικεύοντάς την αντί να ενσωματώνουν τη δεοντολογία ως κουλτούρα.
Είναι καλό παιδί ο φούρναρης της γειτονιάς μας. Ηθικό! Δεν κλέβει ποτέ στα ρέστα και μιλάει με την ίδια ευγένεια σε όλους. Τι να το κάνεις όμως εάν δεν λέει να καταλάβει ότι για να πιάνει το ψωμί πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να έχει πλύνει τα χέρια του;
