Η Δικαιοσύνη είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στα χέρια μιας κυβέρνησης. Της οποιασδήποτε κυβέρνησης. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι οι πρώτοι που θέλουν να ξέρουν ποια υπόθεση δικάζεται στο Ειρηνοδικείο της Κάτω Παναγιάς. Το πολιτικό σύστημα έχει γενικώς μία απέχθεια στην διάκριση των εξουσιών. Ήταν όμως πάντα καλό στην μπακαλική. Και έτσι επένδυε πάντοτε πολλά στις προαγωγές των δικαστών.
Ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης έδειξε από την πρώτη στιγμή ότι δεν θα πλήξουμε. Οι προειδοποιήσεις του για όσους τολμήσουν να αναπαράγουν το άρθρο των FT που αφορά τον ίδιο θα αποτελέσει στο μέλλον σημείο αναφοράς για τις σχολές της δημοσιογραφίας. Αλλά και οι απόψεις του για την Δικαιοσύνη, όπως αυτές εκφράστηκαν από την πρώτη κιόλας ημέρα του στο υπουργείο. Δεν είναι κακό να έρχεται ένα πρόσωπο του παρασκηνίου στο προσκήνιο. Μαθαίνει κανείς με αυτό τον τρόπο τι γινότανε στο παρασκήνιο τόσο καιρό. Μπορεί να του το είχαν πει, να το είχε κιόλας υποψιαστεί. Αλλά είναι άλλο πράγμα αυτό κι άλλο να το βλέπεις μπροστά σου ολοζώντανο.
Το ενδιαφέρον από εδώ και πέρα είναι σε πιθανές αλλαγές που θα γίνουν στις λεγόμενες υψηλές θέσεις της Δικαιοσύνης. Αν φύγει κάποιος πρόωρα από την θέση του, έτσι ώστε να πάει κάποιος άλλος στην θέση του. Διότι η θητεία αυτού του άλλου θα ξεκινήσει τώρα. Η κλεψύδρα θα αρχίσει να μετράει σήμερα. Τι σημασία θα έχει αυτό; Έξυπνοι άνθρωποι είστε, κάντε τους υπολογισμούς σας. Και σκεφτείτε απλά ότι ο καλύτερος τρόπος για να φυλάει κανείς την πλάτη του στην ώρα της υποχώρησης είναι να έχει φροντίσει να αφήσει πίσω του δυνάμεις που θα δεχτούν να «θυσιαστούν».
Θα πει κάποιος ότι εφόσον ο Κυριάκος πρεσβεύει πράγματι το νέο, θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να σταματήσουν όλα αυτά. Να σταματήσει να ενδιαφέρεται η κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση για το ποιος θα διοριστεί στην θέση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, για παράδειγμα. Η αλήθεια είναι ότι στο παρελθόν οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να υπάρχει μία ευρύτερη συναίνεση γι αυτές τις θέσεις, αλλά και πάλι δεν λύνεται έτσι το «πρόβλημα».
Η Ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης δεν είναι θέμα προς διαπραγμάτευση. Μία Δημοκρατία κρίνεται από την δυνατότητα ενός Δικαστηρίου να κρίνει με βάση τους Νόμους και όχι την βούληση της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει την παραμικρή σχέση με την εξέλιξη των δικαστικών. Θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος. Ποιος θα είναι αυτός; Δεν το ξέρω, δεν είμαι νομομαθής ούτε και φύλακας των θεσμών. Ο ρόλος του θεματοφύλακα ανήκει στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος, σημειωτέον, είναι και από τους πιο έγκριτους νομικούς μας. Ο κ. Παυλόπουλος είναι εκείνος που μπορεί να βάλλει ένα φρένο σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εισάγει την μπακαλική των πολιτικάντηδων στον κόσμο της Δικαιοσύνης. Σε μία χώρα που έχει σχεδόν διαλυθεί από την παρατεταμένη κρίση, η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης είναι μία απαραίτητη συνθήκη για την περίοδο της ανασυγκρότησης.
Θέλει ένας Υπουργός Δικαιοσύνης να παρέμβει και να διορίσει τους εκλεκτούς του; Μπορεί να θέλει οτιδήποτε, αλλά φανταζόμαστε ότι θα βρει μπροστά του τον κ. Παυλόπουλο. Θέλει η κυβέρνηση να δημιουργήσει τις συνθήκες της… Δεξιάς παρένθεσης και να χρησιμοποιήσει γι αυτό την Δικαιοσύνη; Πιστεύουμε ότι και πάλι ο κ. Παυλόπουλος μπορεί να επέμβει. Θέλει ο κ. Μητσοτάκης να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι τον ενδιαφέρει η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης; Μπορεί να βρει τρόπους για να την εξασφαλίσει. Κι επιβάλλεται στο τέλος να βρει!
Είναι γνωστό ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν ψήφισε τον κ. Παυλόπουλο για την θέση του προέδρου. Είναι πολύ πιθανό να μην συμπαθεί ο ένα τον άλλον. Ο ένας όμως είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο άλλος είναι ο ισχυρότερος πολιτικός αρχηγός, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Επιβάλλεται να συμπορευτούν σε θέματα όπως αυτά της προάσπισης της Δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Αυτή είναι η τελευταία γραμμή άμυνας. Και δεν υπάρχει δικαιολογία για όποιον δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
ΥΓ: Η τοποθέτηση σε ραδιοφωνική εκπομπή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου για την Κοινωνιολογία προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων. Ψυχραιμία! Έτσι και συνεχίσουμε, σύντροφοι του φιλελεύθερου χώρου, να πυροβολούμε μία τον έναν και μία τον άλλον, επειδή συνηθίζουμε να αναζητούμε εκείνα αυτά που μας χωρίζουν και όχι εκείνα που μας ενώνουν, τότε θα έχουμε καταφέρει να επαναλάβουμε για μία ακόμη φορά τα λάθη του παρελθόντος. Ο Κωνσταντίνος δεν αξίζει αυτής της στάσης. Ακόμα κι όταν είναι υπερβολικός. Ακόμη κι αν έχει άδικο! Αν συνεχίσουμε έτσι, στο τέλος θα γράφουμε και πάλι διατριβές για την μοναξιά…
