Του Δρ. Χάρη Βλάδου*
Όχι. Δεν μου δημιούργησε ουδεμία έκπληξη η ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Μαγνησίας, με την οποία αρνείται την δωρεά του Ιδρύματος Μποδοσάκη για την ενίσχυση του εξοπλισμού των σχολείων της περιοχής.
Όχι, την περίμενα.
Βεβαίως και περίμενα και τη διαστρέβλωση της έννοιας της «δωρεάς» σε αυτήν της «εμπορευματοποίησης». Καθώς βέβαια ενώ όλοι οι συνυπογράφοντες φυσικά και ξέρουν πως όλα τα «εμπορεύματα» που χρησιμοποιούν για να ζήσουν δεν τα αντλούν «δωρεάν» από την αγορά, όμως δεν έχουν κουράσει ποτέ το μυαλουδάκι τους για να καταλάβουν την διαφορά μεταξύ «εμπορεύματος» και «δωρεάς».
Επίσης, φυσικά και περίμενα και την μπουρδολογική αντιπαράθεση της χορηγίας με την δήθεν υποκατάσταση της «ευθυ?νης και της υποχρε?ωσης του Κρα?τους για τη λειτουργι?α των δημο?σιων σχολει?ων», λες και το ένα αποκλείει το άλλο. Λες και είναι, όμως, η πρώτη φορά που «υπεύθυνοι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι» βγάζουν τα μάτια της απλής λογικής;
Φυσικά και τα περίμενα…
Και πώς να μην τα περιμένω δηλαδή, μέσα σε μια κοινωνία που δείχνει να έχει ξεχάσει, βαθύτερα, την πραγματική έννοια της προσφοράς του υπεύθυνου και ευαίσθητου πολίτη;
Σε μια κοινωνία που σε τέτοιο απογοητευτικό βαθμό έχει μάθει όλα να τα ζητάει από το «κράτος- πατερούλη», μέσα στην δύσμοιρη τρέχουσα μιζέρια του, αλλά και την ίδια στιγμή δείχνει πως είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για να βρει την ευκαιρία να φοροδιαφύγει διότι, φυσικά, «όχι, δεν θα τα πληρώσουμε εμείς, να τα πληρώσουν οι άλλοι».
Σε μια κοινωνία που, βέβαια, προτιμά σχολεία χωρίς εργαστήρια και υπολογιστές αλλά «δεν σκύβει το κεφάλι» σε επιχειρήσεις που θέλουν να δωρίσουν, έστω και για τον απλό λόγο της βελτίωσης της δημόσιας εικόνας τους. Όχι κύριοι, άλλωστε δεν θέλει η κοινωνία μας επιχειρήσεις με θετική δημόσια εικόνα: Αυτό αντιβαίνει άλλωστε κάθετα με την υπόγεια κυρίαρχη «αλήθεια» της.
«Οι επιχειρήσεις είναι φτιαγμένες για να πίνουν το αίμα το εργαζομένων». Τελεία. Δεν θα μας χαλάσετε εσείς αυτά που μας έμαθαν οι ινστρούχτορες με τόσο κόπο, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Και ας διψάει η κοινωνία μας σήμερα για νέες επενδύσεις, για νέες δουλειές, για νέα εισοδήματα. ΟΧΙ…
Φυσικά και δεν παραξενεύτηκα, επίσης, που άνθρωποι που υποτίθεται πως είναι ταγμένοι στην βελτίωση της παιδείας των μαθητών τους προτιμούν την συνηθισμένη «επαναστατική γυμναστική» σε ένα ακόμα «ΟΧΙ»: Χωρίς όμως ποτέ να αντιπροτείνουν και ένα έμπρακτο, δημιουργικό και αποτελεσματικό «ΝΑΙ», έτσι έστω για να σπάσει η μονοτονία. Διότι αυτό θέλει η κοινωνία μας στο βάθος της, μην κρυβόμαστε: Ένα ψευτοηρωικό «ΟΧΙ» σε όλα θέλει, αρκεί ο λογαριασμός της αποτυχίας να πληρώνεται, πάντοτε, από κάποιον «άλλον»…
Όχι δεν παραξενεύτηκα, αγαπητοί μου, διότι γνωρίζω πως η έννοια της «κοινωνίας των πολιτών» στην Ελλάδα, ακόμα και σήμερα, παραμένει μια άγνωστη λέξη. Η κοινωνία των πολιτών –και μέσα σε αυτήν και η εταιρική κοινωνική ευθύνη- η οποία στις ανεπτυγμένες χώρες του πλανήτη μας, δυναμική και αναπτυγμένη, συμβάλλει αποφασιστικά στην βελτίωση της καθημερινής πραγματικότητας, μακριά από την μυωπία του κρατικού μονοπωλίου της «κοινωνικής ευαισθησίας» σε ένα όλο και μεγαλύτερο αριθμό κρίσιμων θεμάτων:
Από την συμβολή σε επιμέρους θετικές δράσης (προστασία περιβάλλοντος, πολιτισμού, υγείας, παιδείας...) στην άρθρωση συνολικών συλλογικών αιτημάτων (περισσότερη διαφάνεια στους θεσμούς, περισσότερος σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, περισσότερος έλεγχος των εξουσιών, περισσότερη και καλύτερη δημοκρατία…) κι από την θεραπεία επιμέρους κοινωνικών παθογενειών (χρήση ναρκωτικών, ανομία, κοινωνικός αποκλεισμός…) στην σταδιακή ανάδειξη μιας νέας ποιότητας Πολίτη, συμμετέχοντα, ενεργού και υπεύθυνου.
Όχι κύριοι, δεν παραξενεύτηκα. Απλώς, για μια ακόμα φορά γέμισα θλίψη.
* Ο κ. Χάρης Βλάδος διδάσκει στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και είναι Συντονιστής Βιομηχανικής Πολιτικής στην ΝΔ
