Αν θα έχει σε κάτι ενδιαφέρον ο απολογισμός της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από το ίδιο το κόμμα, θα είναι να δούμε ποιες από τις ιστορίες που ζήσαμε, αλλά και ακούσαμε ότι συνέβησαν πίσω από τις πόρτες, θα εντάξει στην «επίσημη» αφήγησή του.
Γιατί δεν θα είναι απολογισμός θητείας οι 80 και πλέον σελίδες που διαβάζουμε στα ρεπορτάζ ότι ετοίμασαν οι κ.κ. Δραγασάκης, Δρίτσας και Μπαλτάς αλλά η επίσημη αφήγηση των γεγονότων, με τον τρόπο που παραδοσιακά το κάνουν τα κομμουνιστικά κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια δεν είναι κομμουνιστικό κόμμα. Όπως έχουμε αναλύσει πολλάκις είναι ένα εθνολαϊκιστικό κόμμα με αναφορές στο μαρξισμό-λενινισμό. Και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας άλλωστε, στην ΚΝΕ δημιούργησε πολιτική συνείδηση.
Το κείμενο του απολογισμού λοιπόν γράφεται για να καταναλωθεί από τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος. Όμως είναι ο κόσμος εκτός των τειχών του, όλο το δημοκρατικό κέντρο που θα το εξετάσει εξονυχιστικά για να αναζητήσει σε αυτό κάτι που θα δίνει προοπτική, έστω και στο μακρινό μέλλον, στη σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πολλώ μάλλον δε όταν βλέπει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει δυσκολία να αξιοποιήσει την αυτοδυναμία που έλαβε ακριβώς χάρις στις ψήφους του Κέντρου για να επιβάλλει γρήγορα και αποφασιστικά τις μεταρρυθμίσεις. Το φιάσκο της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Για τα μέλη και τους φανατικούς οπαδούς γράφει ο κ. Δραγασάκης αλλά οι κεντρώοι θα διαβάσουν προσεκτικά όσα έχει να μας πει. Κι ενώ δεν μας ενδιαφέρει ιδιαιτέρως η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε άλλου εθνολαϊκιστικού κόμματος, μας ενδιαφέρει η προοπτική της αυτόνομης κομματικής πορείας του προοδευτικού κέντρου και η δυνατότητα ανασυγκρότησης της προοδευτικής παράταξης στο μέλλον.
Αν ο κ.Τσίπρας και οι περί αυτόν επιθυμούν να έχουν και την παραμικρή πιθανότητα στο μέλλον να απευθυνθούν στο Κέντρο και να έχουν την ελπίδα να τους ακούσουμε, θα πρέπει σε αυτό το «απολογιστικό κείμενο», να ζητήσει συγγνώμη για τον τρόπο που φέρθηκε τα πέντε χρόνια της διακυβέρνησής του αλλά και τα πέντε προηγούμενα που ήταν στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη για τους χαρακτηρισμούς «Πινοτσέτ» και «Γερμανοτσολιάδες» που είπε στη Βουλή απευθυνόμενος στους κ.κ.Παπανδρέου και Σαμαρά καθώς και για την προτροπή στους οπαδούς του να «μας τελειώσουν».
Ο κ.Τσίπρας θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη για το διχαστικό δημοψήφισμα. Για το ότι επέτρεψε στον Πάνο Καμμένο να δηλώνει ανενόχλητος ότι «την τάξη θα την επιβάλλει ο στρατός».
Ο κ.Τσίπρας θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη γιατί για χρόνια είχε την ψυχολογική ανάγκη να απειλεί και να τρομοκρατεί τους φιλελεύθερους με κάθε τρόπο.
Ο κ.Τσίπρας θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη που δύο μέρες μετά τη συμφορά στο Μάτι έστειλε τον Πάνο Καμμένο να τραμπουκίσει τους χαροκαμενους κατοίκους της περιοχής, να ζητήσει με έμφαση συγγνώμη που για να διαχειριστεί τον όλεθρο κατέφυγε, πάλι, στο διχασμό.
Σε μια εποχή που τα ελεγχόμενα αφηγήματα των πολίτμπιρο έχουν δυσκολία να επιβληθούν ακόμα και στην Κίνα, είναι αφελές να πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι με τις 80 σελίδες του κ.Δραγασάκη «κλείνουν βιβλία και καθαρίζουν». Στα μέλη, τα στελέχη και τους φανατικούς οπαδούς, αρκεί ένα μονοσέλιδο που να τους παρηγορεί γιατί έχασαν την καρέκλα της εξουσίας.
Οι απολογισμοί έχουν αξία όταν υπάρχει σχέδιο ή προοπτική για το μέλλον. Και μέλλον για τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά για τον κ.Τσίπρα χωρίς προηγουμένως να έχει ζητήσει συγγνώμη δεν υπάρχει.
