Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Συχνά εξηγώ σε φίλους ότι η κριτική που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να κάνει με κόμματα και ιδεολογίες. Δεν αφορά επίσης τα συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία δεν βρίσκονται στο κοντινό σου περιβάλλον για να γνωρίζεις την «ιστορία» τους.
Η σκληρή αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Πάνο Καμμένο γίνεται επειδή επέλεξαν να ακολουθήσουν την στρατηγική της εξαπάτησης για να πάρουν την εξουσία. Όπως και γιατί συνεχίζουν ως σήμερα, να επιβραδύνουν την οικονομία, να φτωχοποιούν τον λαό, να ενισχύουν το πελατειακό κράτος και να υπόσχονται «Παραδείσους» σε αφελείς και ανήμπορους.
Οποιοσδήποτε κι αν ήταν στη θέση τους την ίδια οργή θα προκαλούσε σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Δεν έχει σημασία να είναι Δεξιοί ή Αριστεροί- αν ο Καμμένος ήταν πιο ικανός θα μπορούσε να είναι αυτός στη θέση του Τσίπρα- αλλά το πόσο αδίστακτοι είναι. Το πόσο στρατευμένοι είναι στην πορεία του τυχοδιωκτισμού και του πολιτικού αμοραλισμού.
Η καταστροφή στη Μάνδρα δείχνει ξεκάθαρα πόσο μακρινή είναι η σχέση τους με την πραγματικότητα. Δεν διοικούν, απλά διαχειρίζονται στα εύκολα, μια εξουσία που τους δόθηκε σαν τρόπαιο εκδίκησης από τον λαό για το Μνημόνιο. Εκλέχτηκαν από το 1/5 τω εγγεγραμμένων ψηφοφόρων στους καταλόγους και συνεργάστηκαν με έναν από τους πιο περιθωριακούς πολιτικούς διέθετε η Δεξιά στην Ελλάδα.
Κάθε κοινωνικό, πολιτικό ή οικονομικό ζήτημα που προκύπτει τους βρίσκει απροετοίμαστους και χωρίς καμία πειστική δεξιότητα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Αντίθετα, επιδεικνύουν έναν θρασύτατο «πατριωτισμό» της ιδεοληψίας τους και μία εμμονική μισαλλοδοξία με στόχο τους πολιτικούς αντιπάλους τους.
Έχω την αίσθηση πως θα καταρρεύσουν και πολιτικά. Αν τους συμβούν άλλες δύο τρεις περιπτώσεις σαν την Μάνδρα και τον Σαρωνικό, είναι βέβαιο ότι ο κόσμος θα πάψει να τους πιστεύει. Θα πάψει να θεωρεί σοβαρές τις «αποκαλύψεις» τους για τον Μητσοτάκη και θα αναλογιστεί μόνο τα αποτελέσματα των πολιτικών τους πράξεων.
Από εκεί και πέρα, είναι θέμα σωστής διαχείρισης του πολιτικού κενού που θα προκύψει όταν σκάσει δια παντός η φούσκα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι θέμα του νέο φορέα – κι ας λέγεται «Κίνημα Αλλαγής- να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να απορροφήσει ιδεολογικά τους εξαπατημένους Έλληνες που νόμισα ότι τα συνθήματα και οι φαντασιώσεις υπερβαίνουν την δυσκολία της ίδιας της πραγματικότητας.
Αυτή η χώρα έχει μπροστά της ένα μεγάλο στοίχημα: Να ασχοληθεί με το μέλλον της και να προλάβει όσα άφησε πίσω της για δεκαετίες. Είναι ώρα να δώσει ένα μάθημα στον λαϊκισμό και να δώσει το μήνυμα στους επόμενους ότι θα έχουν την ίδια τύχη, αν επιλέξουν ποτέ να τον εξαπατήσουν.
Δεν αρκεί που σώζονται από τους δανειστές στα οικονομικά και δεν καταρρέουν. Το κράτος δεν είναι πλέον δικό τους για τα δημοσιονομικά. Αλλιώς και εκεί θα είχαν χρεοκοπήσει. Στα άλλα δείχνουν ποιοι είναι. Στην Υγεία, στην Παιδεία, στην εξωτερική πολιτική, στην πρόνοια και στην ασφάλεια.
Απέτυχαν παταγωδώς σε όλα. Και δεν πιστεύω ότι έχουν πολλά περιθώρια να παραμείνουν – έστω και ως αντιπολίτευση- στο πολιτικό σύστημα και μετά τις εκλογές. Αυτή τη φορά κανείς δεν θα τους συγχωρήσει το θράσος και την αλαζονεία.
