Προ ημερών, σχολιάζοντας θετικά την έναρξη καταγραφής των δημόσιων κτηρίων ώστε να γίνουν προσβάσιμα στα ΑμεΑ, μια δράση που γίνεται στο πλαίσιο της υλοποίησης του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για τα δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, αναγνώστρια μας έστειλε μήνυμα με το οποίο μας επεσήμανε ότι ήταν οπωσδήποτε μια πολύ θετική πρωτοβουλία αλλά για να φτάσει ένα ΑμεΑ, όπως εκείνη, στο δημόσιο κτίριο πρέπει να έχει καταφέρει να υπερβεί πλήθος εμποδίων που στοιβάζονται στα πεζοδρόμια: από μηχανάκια και αυτοκίνητα μέχρι σκουπίδια.
Δύο μέρες μετά που λάβαμε το μήνυμα, είδαμε στον ΣΚΑΪ οπτικοποιημένη την εμπειρία που μας περιέγραψε η αναγνώστρια. Ρεπόρτερ του σταθμού, συνοδεία κάμερας, είχε ακολουθήσει άντρα σε καροτσάκι ενώ εκείνος προσπαθούσε, απεγνωσμένα, να κατέβει από το πεζοδρόμιο γιατί η ράμπα είχε κλείσει από παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Μόλις ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου επέστρεψε και είδε την κάμερα και τον συμπολίτη μας πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι, αφού τους είπε ότι «πάρκαρε για πέντε λεπτάκια», έβρισε άσχημα τη δημοσιογράφο κατηγορώντας την ότι κάνει κίτρινη δημοσιογραφία.
Όλα τα παραπάνω είναι ένα καθημερινό βίωμα τόσο συχνό ώστε έχει γίνει η κανονικότητα για όλους μας, ιδιαίτερα οδυνηρή για όσους ζουν με μια μόνιμη ή προσωρινή αναπηρία.
Η ζωή μας δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι. Δεν γίνεται να έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η αντικοινωνική συμπεριφορά είναι η κανονικότητα ότι «αυτοί είμαστε» ότι οι σωματικά αδύναμοι είναι καταδικασμένοι να ζουν στο περιθώριο.
Προ ημερών στη Βουλή, ο πρωθυπουργός βρήκε την ευκαιρία να θυμίσει την ευαισθησία του για την παιδική παχυσαρκία και δήλωσε ότι σχεδιάζει πρωτοβουλίες για το θέμα. Καλή ιδέα, στο πλαίσιο βέβαια της αντίληψης ενός nanny state, ενός «κράτους νταντά» που δεν αποδέχεται το εύρος της ατομικής βούλησης και άρα και της ευθύνης που αυτή συνεπάγεται αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα, εδώ είμαστε Βαλκάνια, δεν είμαστε Δύση για να έχουμε κι εμείς τέτοιες φιλελεύθερες ευαισθησίες.
Αναρωτιόμαστε όμως αν είναι καλύτερη ιδέα το Κράτος πριν ξεκινήσει άλλη καμπάνια κοινωνικού χαρακτήρα, να αναλάβει να συντονίσει όλες τις οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών, κάθε είδους, ώστε να ξεκινήσουν, η κάθε μία για το δικό της κοινό, μια καμπάνια για τους όρους της κοινωνικής συμβίωσης με αιχμή την κίνηση των πεζών στην πόλη και τα προάστια.
Δεν θα είχαμε πρόβλημα να χαρακτηρίσουμε την κατάσταση που βιώνουμε οι πεζοί κάθε είδους ως «ζωώδη» αλλά επειδή έχουμε συμβιώσει με ζώα ξέρουμε ότι αυτά σέβονται απολύτως τους όρους της συνύπαρξης.
Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Κάτι πρέπει να γίνει συντονισμένα και οργανωμένα.
