Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι μεγάλες αλήθειες είναι πάντα εδώ. Δεν χρειάζεται να στο πει κάποιος σοφός ότι δεν μπορείς να ξοδεύεις περισσότερα από όσα κερδίζεις στην εργασία σου. Μπορείς να το δεις στην καθημερινότητα της δικής σου οικογένειας, στη ζωή του γείτονα, του συγγενή ή του φίλου σου.
Το πρόβλημα είναι αν την αλήθεια που μόνος σου κατανοείς ως αξία, δεν θέλεις να την αναγνωρίσεις στη λειτουργία ενός κράτους. Αν δηλαδή, αγνοείς τη φύση των πραγμάτων, τις βασικές αρχές της οικονομίας ή την μικρή διάρκεια ζωής του τυχοδιωκτισμού στη δημόσια σφαίρα.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο πολιτικός που προσπάθησε να εξηγήσει την αναγκαιότητα προσαρμογής της βιωματικής αλήθειας στην ηθική της εξουσίας. Η απλή και κοινότυπη φράση «δεν μπορούμε να ξοδεύουμε, δανειζόμενοι, υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μας», ήταν η αξιακή διατύπωση της κοινής λογικής.
Το ερώτημα είναι αν η κοινή λογική την οποία πρέσβευε η κυβέρνηση της οριακής πλειοψηφίας του 1990, απευθυνόταν στο λαό ή στο πολιτικό σύστημα. Γιατί μας αρέσει να λέμε ότι οι Έλληνες τότε δεν ήταν ώριμοι να δεχτούν την αλήθεια αλλά δεν υπολογίζουμε ότι το πολιτικό σύστημα δεν ήθελε να την επιβάλλει.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν είχε καμία ψευδαίσθηση ότι ο μεθυσμένος λαός από την πασοκική «οινοποσία» μιας ξέφρενης δεκαετίας, θα πίστευε την αλήθεια του. Ό τι έλεγε και έκανε ήλπιζε ότι θα βρει ανταπόκριση στο ίδιο του το κόμμα και στους συνεργάτες του. Με 151 βουλευτές δεν υπήρχε περίπτωση να σπάσει τον διαχρονικό κρατισμό και να δημιουργήσει μία σύγχρονη φιλελεύθερη οικονομία. Ανταγωνιστική, εξωστρεφής και βασισμένη στις δεξιότητες των ικανών Ελλήνων.
Εκ του αποτελέσματος, όλοι ξέρουμε ότι το ίδιο του το κόμμα δεν πείστηκε για το αυτονόητο. Για να αποδειχθεί ότι ο παραλογισμός και η καταστρατήγηση των αξιών σ΄αυτή την χώρα δεν ξεκινάει από την Αριστερά- που τόσο πολύ μας εξοργίζει σήμερα- αλλά από την καλομαθημένη κρατικοδίαιτη Δεξιά! Αυτή που συνεχώς παίζει το παιχνίδι ανταλλαγής του τυχοδιωκτισμού με τους «κατσαπλιάδες» της Αριστεράς. Άλλοτε για να κερδίσει το ρόλο του «προστάτη» και άλλοτε για να εξυπηρετηθεί στους βρώμικου ρόλους που δεν μπορεί η ίδια να αναλάβει…
Η πολιτική αλήθεια διδάσκεται στους λαούς από πάνω προς τα κάτω. Απλά, ένας κούκος δεν φέρνει ποτέ την Άνοιξη. Όπως και ένας δάσκαλος δεν μορφώνει μόνος του τον μαθητή. Χρειάζεται πάντα, μία ηγετική ομάδα που θα εμπεδώσει στο πολιτικό σύστημα τον χαρακτήρα μιας αθόρυβης επανάστασης.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Άλλο η αλήθεια μέσα στο σπίτι σου και άλλο στο κράτος που διδάσκει τυχοδιωκτισμό και απάτη. Τι περιμένεις να κάνει ο μέσος Έλληνας όταν το πολιτικό σύστημα συνεχώς προσπαθεί να τον πείσει ότι «πετάει οι γάιδαρος»; Τη μία στη δεκαετία του ΄80 με τους διορισμούς και τις συντάξεις. Την άλλη με το χρηματιστήριο. Ύστερα με τα στεγαστικά χωρίς εγγυήσεις και τον ανεξέλεγκτο δανεισμό…
Δυστυχώς, οι φωνές κάποιων γενναίων ανθρώπων που η αυτοπεποίθηση τους σπρώχνει να πουν την αλήθεια δεν είναι αρκετές. Ούτε του Μητσοτάκη ούτε του Μάνου ούτε του Ανδριανόπουλου, του Γιαννίτση ούτε του Αλέκου Παπαδόπουλου.
Όπως και να ΄χει, ο θάνατος ενός γενναίου πολιτικού μπορεί να μας θυμίσει ότι η άτεγκτη ειμαρμένη του χρόνου μπορεί να φέρει τον «Διαφωτισμό». Όταν συναντηθούν στην ίδια ευθεία, η ωριμότητα της κοινωνίας, η γενναιότητα του πολιτικού συστήματος και οι συνθήκες του παγκόσμιου περιβάλλοντος.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης απλά, βρέθηκε στην εξουσία, σε λάθος χρόνο, με λάθος συνεργάτες και μιλώντας σε λάθος λαό. Στην Ιστορία όμως, τίποτα δεν πάει χαμένο. Ιδίως, όταν πρόκειται για τα ίχνη γενναίων ανδρών…
