Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει σε μία ανεξέλεγκτη πορεία κατάρρευσης. Ακόμα κι αν οι εκλογές γίνουν πριν από τον Μάιο. Όχι μόνο γιατί οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η διαφορά μεγαλώνει αλλά κυρίως, επειδή, για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία, μία κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία του 36%, διαθέτει έναν κόμμα του 3%...
Δεν αρκεί όμως αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να χάσει τις εκλογές αλλά και να διαλυθεί την επόμενη μέρα! Η συγκεκριμένη δημοσιογραφική κρίση αλλά και κάθε παρόμοια πολιτική θέση δεν εμπεριέχει καμία απολύτως νύξη αγανάκτησης ούτε και φωνή αντεκδίκησης. Ακόμα, ούτε και προσωπική επίθεση σε πολιτικούς ή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν συνιστά "εκτέλεση του ηττημένου" αλλά ρεαλιστική εκτίμηση για το μέλλον του πολιτικού συστήματος.
Αν είχα την δυνατότητα να πω δυο κουβέντες στον Αλέξη Τσίπρα, θα του έλεγα με απλά λόγια, ότι "έπαιξε κι έχασε". Θα του θύμιζα τα δικά του λόγια "δεν είπαμε ψέματα, είχαμε αυταπάτες". Και θα του απεδείκνυα ότι δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίζει μια παρωδία πολιτικής κωμωδίας που τον εξέθεσε σε μία κοινωνία. Σε έναν λαό που προδομένος από τους μύθους των προηγούμενων, αντί να συνέλθει, ξανακύλησε στο παραμύθι της κυβέρνησής του. Όχι επειδή το ζήτησε αλλά γιατί ο ίδιος ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ του το προσέφεραν χωρίς δίκη και αιδώ.
Αυτό σημαίνει ότι είμαι πρόθυμος να δεχτώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ - λόγω καταβολών των στελεχών του- σχηματίστηκε από αφέλεια και όχι από δόλο. Από ρομαντισμό και όχι από υστεροβουλία. Από ιδεολογία και όχι από διάθεση πλιάτσικου στο κράτος. Η πολιτική ευθύνη όμως, δεν οδηγεί σε ορατές πολιτικές συνέπειες, δημιουργεί την αίσθηση ότι η ανάληψή της μπορεί να έχει απλώς και μόνο ρητορικό και ηθικό χαρακτήρα. Αυτό όμως σε τελική ανάλυση δεν αληθεύει, γιατί η πολιτική ευθύνη, έστω σωρευτικά και συμψηφιστικά, οδηγεί πάντα σε εκλογικού χαρακτήρα επιπτώσεις. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα τις υποστεί μέχρι τέλους.
Το αποτέλεσμα όμως είναι ακριβώς το ίδιο, ανεξαρτήτων των προθέσεων: καθυστέρηση της πραγματικής ανάπτυξης της χώρας και κανένα όφελος για τους αδυνάτους!
Επίσης, ακόμα κι αν αφήσουμε όλες τις αμαρτίες του κρατισμού και της αδυναμίας να πραγματοποιήσουν τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ανέλαβαν κυβερνητικές θέσεις δεν κατάφεραν τα αυτονόητα για μία σοσιαλιστική και μάλιστα αριστερή κυβέρνηση: να στηρίξουν τα κατώτερα λαϊκά στρώματα και να ενισχύσουν το κράτος πρόνοιας.
Τι δεν έκαναν, ενώ ίσως μπορούσαν; Δεν βελτίωσαν την δημόσια παιδεία, δεν οργάνωσαν καλύτερα την δημόσια υγεία, δεν εξυγίαναν τα ασφαλιστικά ταμεία, τις ΔΕΚΟ, την δημόσια ασφάλεια. Και το χειρότερο; Μία αριστερή κυβέρνηση που κραύγαζε παντού ότι το κράτος μπορεί να κάνει τα πάντα, δεν εκμεταλλεύτηκε το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Οι δαπάνες του 2018 διαμορφώθηκαν στα 6,2 δισ. ευρώ και ήταν αρκετά χαμηλότερες από το 2014, εικόνα που συνεχίζεται και το 2019, με αποτέλεσμα η σωρευτική υστέρηση να αγγίζει πλέον τα 2 δισ. ευρώ, υπονομεύοντας την αναπτυξιακή πορεία της χώρας. Αντίθετα, με την ανοχή των θεσμών, προτίμησαν να θυσιάσουν ένα ουσιαστικό επενδυτικό εργαλείο, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, προκειμένου να ασκήσουν πελατειακή επιδοματική πολιτική.
Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί τους.Το λέω με αγάπη και κατανόηση στην αυταπάτη: σύντροφοι, ό τι έγινε έγινε. Διαλύστε το και γυρίστε στις δουλειές σας. Δεν είχατε δουλειά; Τι να πω; Βρείτε δουλειά. Γιατί ούτε προσοδοφορός συνδικαλισμός δεν υπάρχει πια να σας στεγάσει. Αλλά μην το συνεχίζετε άλλο. Δεν έχει νόημα πια να παλεύετε με ανεμόμυλους, την ώρα που ο κόσμος αλλάζει...
