Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Απορώ με την διάσταση που πήραν οι δηλώσεις Γιακουμάτου περί ομοφυλοφιλίας. Στην πραγματικότητα, αφορμή ψάχνουμε να μιλήσουμε μεταξύ μας! Τόσα χρόνια απολαμβάνουμε τον χειμαρρώδη «Τζέρυ» στα κανάλια και ξαφνικά μας πείραξε η επίδειξη ανδρισμού του, όταν άρπαξε την ευκαιρία να απελευθερώσει μεγάλες δόσεις τεστοστερόνης στο κοινό του…
Πριν τις γιορτές, ήπια έναν γρήγορο καφέ στο Da Capo και τον είδα από μακριά. Μια παρέα (κλασικό μοτίβο: πολιτικός, δημοσιογράφος, κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας…) τον είχε βάλει στη μέση κι αυτός έδινε ρέστα με τις ιστορίες του. Άνετος, ασυγκράτητος, με τα χέρια στις τσέπες, έτοιμος ήταν να κατακτήσει το Κολωνάκι!
Ο τύπος πολιτικού που αντιπροσωπεύει ο Γεράσιμος Γιακουμάτος είναι η τυπική περίπτωση «λατρεμένου» αντιπροσώπου των ψηφοφόρων του. Γι΄αυτό και τον εκλέγουν ανελλιπώς. Γι΄αυτό και τον καλούν σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ όσοι έχουν να σου αφηγηθούν μια ξεκαρδιστική ιστορία, που τους αποκάλυψε στο διάλειμμα («έχω αύριο Γιακουμάτο, θα γίνει χαμός..!»).
Ούτε το πολιτικό σύστημα ούτε η ΝΔ έχουν να φοβηθούν τίποτα από την υποτιθέμενη «ομοφοβία» του- στο νομοσχέδιο για το Σύμφωνο Συμβίωσης είχε ψηφίσει ναι επί της αρχής. Το πρόβλημα με τους απανταχού «Γιακουμάτους» βρίσκεται αλλού: Στην εμπέδωση του λαϊκισμού ως προνομίου πολιτικής επικοινωνίας στον δημόσιο λόγο. Γιατί κάθε κόμμα θεωρεί ότι μπορεί να συντηρεί στις τάξεις του ανθρώπους για τους οποίους η πολιτική είναι μία ατελείωτη ψυχαγωγία. Κι αυτό επειδή προτάσσεται ως θέσφατο μία κακώς νοούμενη αντιπροσωπευτικότητα, στο όνομα της «αμεσότητας» που υποτίθεται έχει ο πολιτικός με τον κόσμο…
Γενικότερα όμως, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έχουμε συνηθίσει σε φαινόμενα πολιτισμικής απαξίωσης της πολιτικής. Και κυρίως, θεώρησης της ευπρέπειας ως ελιτίστικης συμπεριφοράς, βλαπτικής και ζημιογόνου για την δημοκρατία. Ουσιαστικά, έχουμε πρόβλημα με αυτό που ο Κωνσταντίνος Τσάτσος ονόμαζε «αρχοντιά»! Είναι η αστική ευγένεια, η αβρότητα και η λεπτότητα ως προς την προσέγγιση κοινωνικών ζητημάτων που τίθενται στον δημόσιο διάλογο.
Φταίει η τηλεόραση; Η κυριαρχία του λαϊκισμού και της ευκολίας που αναπαράγει η πρόκληση; Ή μήπως η αντιμετώπιση των ψηφοφόρων ως συμπαγών ομάδων «πελατών», εξαιτίας της κυριαρχίας του καταναλωτισμού στην κουλτούρα και την συμπεριφορά τους;
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι ηγεσίες των κομμάτων θεωρούν ότι χρειάζονται στελέχη «λαϊκιστικού ακτιβισμού» (Πολάκης στον ΣΥΡΙΖΑ, Ζουράρις ΑΝΕΛ, Γιακουμάτος ΝΔ κτλ) για να μη χάσουν την επαφή με τα «λαϊκά» στρώματα. Πράγμα ανεύθυνο και ιδιαίτερα επικίνδυνο για την «παιδαγωγική» της κοινής γνώμης που εθίζεται ανεπανόρθωτα στην αερολογία και στην κακογουστιά.
Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι περισσότερο πολιτισμό στη δημόσια ζωή μας και ακόμα πιο πολύ, στον πολιτικό διάλογο. Ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, η ευγένεια και η προστασία της ιδιωτικότητας είναι πολύ σοβαρά ζητήματα για να αντιμετωπίζονται μέσα από «ανέκδοτα» και «γλαφυρές ιστορίες» πολιτικών.
Τουλάχιστον, στην χθεσινή αμετροέπεια του Γιακουμάτου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντέδρασε άμεσα, σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό που επενδύει απροκάλυπτα στην αισθητική του σοκ και στη βαρβαρότητα των στελεχών του.
Κάποτε θα πρέπει να διαχωρίσουμε την πολιτική από την πρόζα και την έντεχνη ίντριγκα της κλειδαρότρυπας. Υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι συμμετέχουν στον δημόσιο διάλογο και όχι μόνο οι «φαντεζί» πρωταγωνιστές της Βουλής. Ειδικά, όσοι τους δίνουν βήμα και σιγοντάρουν τον «οίστρο» τους.
Ως χώρα και ως κοινωνία έχουμε φτάσει στα όριά μας. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πια περιθώρια για περισσότερο γέλιο, όταν οι απειλές πολλαπλασιάζονται ανεπαίσθητα, πάνω από το κεφάλι μας…
