Η ιστορία που θα σας πω σήμερα λέει ότι ζούμε σε μία παράξενη χώρα, με ένα κράτος που μοιάζει με αγράμματο επαρχιώτη της δεκαετίας του 60 που αναλάμβανε τον ρόλο του επιλοχία σε τάγμα ανεπιθύμητων νεοσυλλέκτων. Κι από την άλλη πλευρά του λόφου βρίσκονται οι πολίτες, οι οποίοι εξαναγκάζονται για να επιβιώσουν να γίνουν ήρωες στο θέατρο του παραλόγου.
Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι ένας πολίτης που λόγω οικογενειακής παράδοσης έχει υπάρξει ιδιαίτερα εύπορος στο παρελθόν. Κι όπως όλοι οι εύποροι άνθρωποι σε αυτή την χώρα έβαζαν στο παρελθόν τα χρήματά τους σε ακίνητα για να γλιτώσουν από υποτιμήσεις και πληθωρισμό, φαινόμενα συνηθισμένα στις… «ευτυχισμένες μέρες της δραχμής». Που να φανταζότανε τώρα ότι η ασφάλεια του παρελθόντος του θα γινότανε ο σημερινός του εφιάλτης, ελέω του ΕΝΦΙΑ και της παράλληλης οικονομικής απραξίας. Εν πάση περιπτώσει, ένα από τα ακίνητά του είναι νοικιασμένα στο ΙΚΑ. Κι από εδώ και πέρα αρχίζει η ιστορία μας!
Ο άνθρωπος μας έχει ταυτόχρονα και μία μικρή επιχείρηση στην οποία και απασχολεί δεκαπέντε νοματαίους. Οι εργαζόμενοι αυτοί είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ. Φαντάζομαι καταλάβατε ποια είναι η συνέχεια!
Από τον Οκτώβριο του 2016 το ΙΚΑ σταμάτησε ξαφνικά να πληρώνει το ενοίκιο του! Αυτό προκάλεσε στο τέλος μία αναστάτωση στον επιχειρηματία, καθώς σε αυτή την περίοδο κάθε απώλεια εσόδου προκαλεί μεγάλες ανατροπές στα οικοσύστημα του καθενός μας.
Ο ίδιος θεώρησε αρχικά ότι δεν θα υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα κι αυτό διότι είχε εκχωρήσει το ενοίκιο στο ΙΚΑ για μία παλαιότερη ρύθμιση και μέσα από αυτή την εκχώρηση πληρωνόντουσαν και οι νέες του υποχρεώσεις. Πίστεψε λοιπόν την θεωρία ότι ένα μείον ένα ίσον μηδέν. Ότι επειδή είχε εκχωρήσει το ενοίκιο στο ΙΚΑ και το ΙΚΑ ήταν ο ενοικιαστής, δεν θα υπήρχε στο τέλος πρόβλημα. Η άλλη του επιλογή ήταν να «ρίξει» κάποιον τρίτον. Να μην πληρώσει τους εργαζόμενους ή κάποιον προμηθευτή του. Να ανατρέψει, δηλαδή, την ισορροπία κι άλλων οικοσυστημάτων.
Στο μυαλό του δεν υπήρχε πρόβλημα. Όπως πιστεύω ότι και στο μυαλό των περισσοτέρων από εσάς δεν φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα. Διότι οι περισσότεροι από εσάς είστε λογικοί άνθρωποι. Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίχτηκαν ομαλά. Ο Οργανισμός καθυστέρησε υπερβολικά (κι εδώ δημιουργείται ένα ερώτημα αν αυτή η στάση σχετίζεται με την «διαπραγμάτευση» κι αν επρόκειτο για ένα ευρύτερο σχέδιο με στόχο την εξοικονόμηση πόρων) κι έτσι ο άνθρωπός μας καθυστέρησε αντίστοιχα την καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών.
Κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το πανίσχυρο κράτος καταφτάνει κάποια στιγμή και ζητάει από όσους το «αμφισβήτησαν» να παραδοθεί άνευ όρων! «Να κάνουμε έναν συμψηφισμό»; Τόλμησε και το εκστόμισε! «Τι λέτε κύριε», ήταν η απάντηση, «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα»!
Ο πραγματικός «πανικός» όμως είναι ότι το ΙΚΑ έστειλε εντολή για να κατασχεθούν οι τραπεζικοί λογαριασμοί! Δηλαδή, από την μία δεν πλήρωναν τις δικές τους υποχρεώσεις και από την άλλη ζητούσαν να σταυρωθεί ο πολίτης που δεν μπορούσε να πληρώσει τις δικές του υποχρεώσεις προς αυτούς, επειδή αυτοί ήταν αντισυμβατικοί! Αν αυτό δεν είναι τρέλα, πώς αλλιώς μπορούμε να το πούμε; Μονά ζυγά, όλα υπέρ του δημοσίου.
Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του ΙΚΑ και του δύσμοιρου πολίτη είχαν οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Ευτυχώς, έληξαν οι άλλες «διαπραγματεύσεις», του υπουργού Τσακαλώτου με τους θεσμούς. Κι έτσι το ΙΚΑ πλήρωσε τα οφειλόμενα και ο άνθρωπός μας πλήρωσε με την σειρά του αυτόματα τις ασφαλιστικές εισφορές που όφειλε.
Η ιστορία θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχε αίσιο τέλος. Ότι έγινε, δηλαδή, μία παρανόηση σαν κι αυτές που ξέρουμε όλοι και τα πράγματα επέστρεψαν σε μία μορφή κανονικότητας. Με δύο, όμως, διαφορές: Η πρώτη είναι ότι ο δικός του λογαριασμός φούσκωσε κατά κάτι τις με τις προσαυξήσεις. Η δεύτερη ότι αρχίζει να σκέπτεται τρόπους να εγκαταλείψει πλήρως την επιχειρηματική δράση. Επειδή ζει σε μία χώρα που «δεν γίνονται αυτά», αλλά γίνονται μόνο τα άλλα. Όχι ότι δεν του έχουν συμβεί άλλα κι άλλα! Αλλά αυτό το «αυτό» ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι. Η σταγόνα που τον έκανε να πει «δεν είναι καλά οι άνθρωποι»!
Θανάσης Μαυρίδης
