Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που παραμένει στη δεκάδα με τη μεγαλύτερη μείωση στον δείκτη ευτυχίας από το 2005 στο 2016. Υπάρχει μία λίστα (Sustainable Development Solutions Network)που την κατατάσσει στην τρίτη θέση των χωρών που έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη μείωση στην ευτυχία των πολιτών της από τη διετία 2005-2007 μέχρι τη διετία 2014-2016 με μόνο τη Βενεζουέλα και την Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία να την ξεπερνούν.
Θα μου πεις τώρα πόση σημασία έχουν αυτές οι λίστες, όταν στη χώρα συμβαίνουν πρωτόγνωρα πράγματα στην οικονομία, στην αναδιανομή πλούτου και στην υπερχρέωση των Ελλήνων απέναντι στο κράτος και στις τράπεζες. Μπορεί οι μετρήσεις να μην είναι και τόσο αξιόπιστες – για τον Έλληνα ευτυχία ίσως να είναι μια βραδιά στα μπουζούκια και για τον Νορβηγό μια εκδρομή στα φιορδ- αλλά σου δίνουν την ευκαιρία να σκεφτείς πολλά πράγματα για το μέλλον.
Βεβαίως, μολονότι θα στενοχωρήσω και πάλι, πολλούς «ποιητές» συντρόφους ο «ανθρωπισμός των αριθμών» είναι πάντα αυτός που αποτελεί τη βάση για τον ανθρωπισμό των συναισθημάτων. Δεδομένου πως ο άνθρωπος το μόνο εργαλείο που διαθέτει για να υπερβεί την ζωώδη φύση του είναι οι αριθμοί και η σωστή χρήση τους.
Όλα λοιπόν δείχνουν ότι βαδίζουμε ολοταχώς για επιστροφή στο 2015. Και όσοι νόμισαν ότι η αποπομπή Βαρουφάκη έλυσε το πρόβλημα, δεν έχουν παρά να μελετήσουν κάπως καλύτερα το φαινόμενο Τσακαλώτος.
Σε κάθε περίπτωση, τα καταχρεωμένα νοικοκυριά, οι υποθηκευμένες περιουσίες, το ασφαλιστικό- φούσκα, η υπερφορολόγηση και η αδυναμία παραγωγής πλούτου είναι σαφή χαρακτηριστικά μιας χώρας που παραπαίει.
Και όσο καθυστερεί η αξιολόγηση, τόσο πλησιάζουμε στη μεγάλη «έκρηξη».
Γιατί όμως δεν αντιδρούμε; Η όλη κατάσταση θυμίζει μια κοινωνία που απλά, περιμένει την νομοτελειακή κατάληξη της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας», υποβόσκουσας ήδη από την περίοδο της μεγάλης ευμάρειας. Τότε που μεθυσμένοι, όλοι αισθανόμαστε την υπέρβαση του «αρχαίου μέτρου» και απολαμβάναμε τον ίλιγγο της «ύβρεως» που κάποτε θα φέρει την τιμωρία.
Για αυτό και προτιμήσαμε να μπούμε σε ξένα μνημόνια από το να διορθώσουμε μόνοι μας το λάθος. Για αυτό και επιλέξαμε να αυξήσουμε και άλλο τα χρέη μας, να καταστρέψουμε τις περιουσίες μας, να διαλύσουμε τα νοσοκομεία μας, να καταδικάσουμε τα παιδιά μας σε μία φτωχοποιημένη χώρα, χωρίς δικλείδες ασφαλείας για την ζωή τους. Για αυτό και φέραμε στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ…
Δεν νομίζω ότι έχουμε πια κανέναν λόγο αντίδρασης από δω και πέρα. Απλά περιμένουμε το μοιραίο. Ζούμε σε μία κατακερματισμένη κοινωνία χωρίς ειρμό και διάθεση συλλογικής αφήγησης. Το ότι βγήκαμε στο Σύνταγμα υπέρ της Ευρώπης ήταν απλά μία ανάγκη να απαντήσουμε σε έναν παραλογισμό. Τώρα δεν έχουμε πια τι να πούμε, σε ποιόν να δώσουμε απόκριση, για ποιο πράγμα να διαμαρτυρηθούμε.
Είμαστε μια χώρα βυθισμένη στην κατάθλιψη και περιμένουμε το μεγάλο σοκ. Λίγο πολύ, όλοι καταλαβαίνουμε ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν, άσχετα αν κλείσει η αξιολόγηση ή αν μειωθεί το δημόσιο χρέος.
Αυτά τα νούμερα που δεν θέλαμε να είναι πάνω από τους ανθρώπους έπρεπε να λογαριάσουμε σωστά για να τους σώσουμε. Αυτά τα νούμερα τελικά, είμαστε εμείς οι ίδιοι που παραδοθήκαμε στο ψέμα και στην απάτη. Ας προσέχαμε. Τώρα είναι πλέον αργά…
