Tου Ανδρέα Ζαμπούκα
Η συζήτηση για την διαμάχη μεταξύ και ιδιωτικού και δημόσιου δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Όσο οι άνθρωποι θα αισθάνονται την «φυσική» ανάγκη της συλλογικότητας, θα αναζητούν την προστασία των συμφερόντων τους στην κοινότητα.
Μιλώντας όμως για την δημόσια σφαίρα, δεν μπορούμε να αναλύουμε τη λειτουργία των κρατικών μηχανισμών, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη την ποιότητα της κάθε κοινωνίας που εφαρμόζονται. Ούτε και να μην υπολογίζουμε τις οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες που επικρατούν. Για παράδειγμα, ο «κρατισμός» της Γερμανίας είναι πολύ πιο ισχυρός από τον κρατισμό της Ελλάδας. Δεν λειτουργεί όμως, με τον ίδιο τρόπο.
Επομένως, είναι άλλο να μιλάμε για την εξυπηρέτηση του πολίτη από το ελληνικό κράτος και άλλο από το γερμανικό. Είναι εντελώς διαφορετικό να συζητάμε για τις φοιτητικές κομματικές παρατάξεις στα γερμανικά πανεπιστήμια και άλλο στα ελληνικά. Είναι άλλη η σχέση του Έλληνα με την τοπική αυτοδιοίκηση και άλλη του Γερμανού.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι το εξής: πόσο μπορούμε να ανεχθούμε ένα ελληνικό Δημόσιο το οποίο επιμένει να παρασιτεί εις βάρος μας και ταυτόχρονα να μας βασανίζει σαδιστικά; Και ακόμα ένα: για ποιο λόγο μας αρέσει να βρίζουμε τόσο εύκολα τις κυβερνήσεις για τόσα άλλα πράγματα αλλά για την παράνομη διόγκωση του Δημοσίου δεν λέμε τίποτα;
Αυτό που γίνεται με την απεργία της ΠΟΕ ΟΤΑ και τον στυγνό εκβιασμό των συμβασιούχων είναι άλλη μια ευκαιρία να σκεφτούμε αλλιώς τα πράγματα. Να θυμηθούμε ας πούμε, την πλήρη αδυναμία του δημάρχου Καμίνη να ελέγξει την «μαφία» του Δήμου του, που επιμένει να κρατάει το κέντρο βρώμικο όλο το χρόνο. Να εξοργιστούμε ταυτόχρονα, με την σήψη που επικρατεί στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο όπου η κατάσταση βαίνει ανεξέλεγκτη με το εμπόριο ναρκωτικών. Και να απελπιστούμε με την άθλια γραφειοκρατία η οποία παρεμποδίζει την οικονομική ανάπτυξη της χώρας για δεκαετίες.
Είναι τέλος μοναδική ευκαιρία να εξοργιστούμε με την αθλιότητα της κυβέρνησης που υποσχέθηκε την μονιμοποίηση των συβασιούχων, επιλέγοντας την δική μας φορολογική αφαίμαξη.
Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί κανείς μας δεν κατανοεί πόσο εξευτελιστικό είναι να εκβιάζεται ολόκληρη η κοινωνία από τα στενά συμφέροντα των μειοψηφιών. Γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν γίνεται έτσι στον πολιτισμένο κόσμο και ότι μπορεί να υπάρξει ζωή και μετά τον κατσαπλιάδικο ελληνικό κρατισμό.
Και για να επιστρέψω στην «φυσική» ανάγκη της συλλογικότητας, κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στους Έλληνες – γιατί άραγε η αντιπολίτευση δεν το έχει σκεφτεί;- ότι ολόκληρη η χώρα μπορεί να "ιδιωτικοποιηθεί", για να απολαύσουν οι πάντες την κοινωνική δικαιοσύνη που τόσο επιθυμούν. Καθαρούς δρόμους από ιδιωτικές εταιρείες, πληρωμένες από τα δημοτικά τέλη, ιδιωτικά σχολεία πληρωμένα από το δικό του δικαίωμα και για τον τελευταίο φτωχό πολίτη, ιδιωτικές υπηρεσίες πληρωμένες από τα ταμεία της εφορίας, ιδιωτικά πανεπιστήμια πληρωμένα από τα κονδύλια που το ασύδοτο κράτος ξοδεύει κάθε χρόνο για κάθε φοιτητή.
Δεν είναι τόσο απλό; Είναι απλό και απλούστατο. Αλλά στις δικτατορίες όλα είναι σύνθετα αν δεν εξυπηρετούν τον ολοκληρωτισμό της εξουσίας.
Και επειδή τόση ώρα που γράφω, συγκρατούμαι να μην ξεσπάσω, αφελέστατε – για να μην πως τίποτα χειρότερο- συμπολίτη μου, στη ζωή, δεν υπάρχει τίποτα τζάμπα. Όλα όσα λένε ότι σου δίνουν δωρεάν, τα πληρώνεις διπλά για τον κάθε ανίκανο αλήτη που ζει εις βάρος σου. Δεν είναι θέμα φιλελευθερισμού ή σοσιαλισμού. Είναι ζήτημα εκβιασμού και απάτης.
Είπαμε όμως. Κάποιος από το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να στα εξηγήσει κάποτε. Με χαρτί και μολύβι. Και μέχρι τώρα, δεν το κάνει κανείς…
