Photo by Reinhold Thiele/Getty Images/ Stringer
Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον κ. Ντράγκι στην διάρκεια της θητείας του στην ΕΚΤ να γίνεται αποδέκτης αιτημάτων να αναλάβει την ηγεσία ενός πολιτικού χώρου, όπως συνέβη με τον κ. Στουρνάρα. Η κεντροαριστερά στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι τελείως απελπισμένη για να φτάνει σε αυτό το σημείο…
Ο κ. Στουρνάρας είναι αυτή την στιγμή ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Η θητεία του λήγει το 2019. Τι νόημα, λοιπόν, έχει μία συζήτηση που γίνεται το 2016 για το ποιος θα αναλάβει στο μακρινό 2019 να βγάλει την κεντροαριστερά από το τέλμα; Είναι σαν να συζητά η επιτροπή σωτηρίας ενός ποδοσφαιρικού σωματείου που ήδη βρίσκεται με το ένα πόδι στην Β'' Εθνική για το ποιος θα αναλάβει προπονητής έπειτα από τρία χρόνια. Μέχρι τότε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.
Αυτά τα τρία χρόνια που μεσολαβούν μοιάζουν με αιώνες. Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο ενός νέου και πιο επώδυνου κύκλου ύφεσης και το γεγονός αυτό από μόνο του διατηρεί ανοικτό το ενδεχόμενο του Grexit. Ποιος μπορεί λοιπόν να κάνει έναν σοβαρό σχεδιασμό σε αυτή την βάση;
Μία τέτοια συζήτηση θα είχε νόημα εφόσον ο κ. Στουρνάρας αποφάσιζε να αφήσει την Τράπεζα της Ελλάδος και να επιστρέψει στην πολιτική. Το επόμενο ερώτημα είναι αν ο κ. Στουρνάρας θα μπορούσε να γίνει το αντίπαλο δέος στον κ. Τσίπρα και να πείσει γι αυτό το εκλογικό σώμα. Ειλικρινά δεν μπορούμε να φανταστούμε τον Γιάννη Στουρνάρα κόντρα στον Αλέξη Τσίπρα να μιλάνε για την Αριστερά. Θα είναι σαν να στέλνει κανείς κολεγιόπαιδα σε συνάξεις φανατικών μουσουλμάνων στην Συρία να τους πείσουν για την ανάγκη συνθηκολόγησης με τις ΗΠΑ. Δεν υπάρχει πιθανότητα να βγουν ζωντανοί από την αίθουσα…
Είναι κατανοητή η αγωνία των κκ Σημίτη, Πάγκαλου και λοιπών συνδαιτυμόνων για το μέλλον της δικής τους πολιτικής παράδοσης. Το ερώτημα είναι αν η δική τους αγωνία συμβαδίζει με εκείνη των εν δυνάμει ψηφοφόρων τους.
Το μεταρρυθμιστικό ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη εξέφρασε σε μία συγκεκριμένη εποχή την ανάγκη της χώρας για εκσυγχρονισμό. Την ανάγκη αυτή την εκφράζει σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης και με δεδομένο ότι η κεντροαριστερά έχει περάσει στην πράξη στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα. Το παλιό δίπολο Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ έχει γίνει Ν.Δ –ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που η κεντροαριστερά έχει εγκαταλείψει στην πράξη το όνειρο της μεταρρύθμισης, το έχει παραδώσει στην κεντροδεξιά και η ίδια έχει επιστρέψει σε πιο ριζοσπαστικές αριστερές αντιλήψεις. Εγκατέλειψε δηλαδή την εποχή Σημίτη και προσπάθησε να επιστρέψει στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου. Γιατί; Ας αναζητήσουν οι συμμετέχοντες στο δείπνο τις αιτίες στα όσα συνέβησαν στην διάρκεια της διακυβέρνησης του Κ. Σημίτη.
Η πρόταση στον Γιάννη Στουρνάρα θα είχε νόημα μόνο αν κάποιος έβλεπε πλήρη αποτυχία μιας διακυβέρνησης Μητσοτάκη και πόνταρε πολιτικά στην επόμενη ημέρα. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί μία συζήτηση που λαμβάνει χώρα το 2016 και αφορά το 2019.
Στα πολιτικά γραφεία και στα δείπνα των πολιτικών είναι σύνηθες φαινόμενο να εξυφαίνονται σενάρια για το μέλλον. Είναι κι αυτό μέρος της δουλειάς των πολιτικών. Το θέμα είναι ότι το συγκεκριμένο δείπνο είχε ορισμένα σοβαρά δομικά προβλήματα. Το ένα είναι ότι οι συμμετέχοντες δεν έχουν αντιληφθεί ότι η ανταπόκρισή τους στην κοινωνία είναι πλέον μικρή. Το δεύτερο ότι οι ίδιοι άνθρωποι κάνουν συζήτηση για το μέλλον της κεντροαριστεράς κι έχουν κάθε δικαίωμα γι αυτό, αλλά αγνοούν το γεγονός ότι η κεντροαριστερά έχει αποφασίσει να πορευτεί με τον Αλέξη Τσίπρα.
Εκτός κι αν θέμα συζήτησης ήταν η δημιουργία ενός κεντρώου κόμματος, μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Στον χώρο, δηλαδή, που επιχείρησε το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Αυτό είναι ένα άλλο σενάριο! Αλλά και σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για ένα ακόμη μεταρρυθμιστικό κόμμα που θα παλέψει για να μπει στην Βουλή με ψήφους που θα κόψει από την Νέα Δημοκρατία και το Ποτάμι.
Ο κ. Στουρνάρας είναι ένας έξυπνος άνθρωπος. Δεν θα ήθελε σίγουρα για τον εαυτό του τον ρόλο ενός αρχηγού κόμματος του 2% - 3%. Κι εφόσον δεν μπορεί να γίνει ο νέος αρχηγός μιας κεντροαριστεράς που έχει αποφασίσει μία διαφορετική πορεία, το λογικό είναι να επιδιώξει μία διεθνή καριέρα ή έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μία ισχυρή μελλοντική μεταρρυθμιστική κυβέρνηση. Μέχρι τότε, πάντως, εξακολουθεί και είναι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και μάλιστα σε μία περίοδο εξαιρετικά δύσκολη και για την χώρα και για το τραπεζικό της σύστημα.
Θανάσης Μαυρίδης
