Στο θαυμαστό κόσμο της ελληνικής κεντροαριστεράς το όραμα για ένα Φαλανστήριο πήρε τη θέση της επιδίωξης για ένα Επινέ: Αντί για την ίδρυση ενός ενιαίου κόμματος σε ένα Ιδρυτικό Συνέδριο όπου παύουν πλέον να έχουν νόημα οι διαχωρισμοί στα επιμέρους συστατικά , οδηγούμαστε σε κάτι που μοιάζει με τη «σοσιαλιστική αποικία» του ουτοπιστή Σαρλ Φουριέ. Πολλά και διάφορα είδη οικογενειών καλούνται να ζήσουν μαζί ,αρμονικά «επειδή οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως καλοί» και, διατηρώντας η κάθε οικογένεια την αυτονομία της, να δημιουργήσουν μία κοινότητα σοσιαλισμού χωρίς πάθη, έριδες και ανταγωνισμούς. Και να φανταστεί κανείς πως όσοι υποστηρίξαμε τη λύση του «ελληνικού Επινέ» κατηγορηθήκαμε για ουτοπισμό…
Η συγκινητική κινητοποίηση της βάσης του ΠΑΣΟΚ (και αισθητά λιγότερο της βάσης του ευρύτερου προοδευτικού χώρου) στις εκλογές του Νοεμβρίου αξίζει μιας καθαρής απάντησης από όλους αυτούς που την έπεισαν πως θα γίνει κάτι νέο: Πόσο «νέο» είναι μια ομοσπονδία κομμάτων, κινήσεων, προσωπικοτήτων που παραπέμπει σε λειτουργία πολιτική φεουδαρχίας – ο καθένας δεσμεύεται όπου θέλει ,όσο θέλει για όσο θέλει; Πόσο αξιόπιστη αρχή είναι να κάνεις Συνέδριο με τους μισούς συνέδρους μη εκλεγμένους και τους άλλους μισούς εκλεγμένους αλλά από τα επιμέρους κόμματα; Πόσο δημοκρατικό είναι να υπάρχει «συντελεστής βαρύτητας» στις ψήφους αυτών που προετοιμάζουν το Συνέδριο; Πόσο αποτελεσματικός θα είναι ο λόγος αμφισβήτησης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ όταν ακόμα και για τις συμμαχίες , το κάθε ομοσπονδιακό μέρος μπορεί να έχει τη δική του άποψη;
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Metarithmisi.gr
