Του Θανάση Χειμωνά
Για την τρομοκρατική επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο την περασμένη Πέμπτη έχουν γραφτεί πολλά. Για μένα το θέμα της ηθικής αυτουργίας είναι ξεκάθαρο. Όλοι θυμόμαστε ποιο κόμμα είχε επανειλημμένα στοχοποιήσει όχι μόνο τον ίδιο τον Παπαδήμο αλλά ολόκληρο το πάλαι ποτέ (;) μνημονιακό στρατόπεδο. Μια ρητορική που απέδωσε καρπούς για τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος κάπως έτσι εκτόξευσε τα ποσοστά του, φτάνοντας στο να κυβερνά τη χώρα τα τελευταία δύο χρόνια.
Καλό όμως θα ήταν να εξετάσουμε ποιος επωφελείται από τη συγκεκριμένη επίθεση. Καταρχάς πρέπει να ομολογήσουμε πως δεν πρόκειται για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Η ποσότητα εκρηκτικών δύσκολα θα σκότωνε ή θα προκαλούσε πραγματικά σοβαρό τραυματισμό στον πρώην πρωθυπουργό. Δεν λέω πως θα τους χάλαγε τους τρομοκράτες το ενδεχόμενο να πάθει το θύμα τους μια ανακοπή από το σοκ και να μείνει στον τόπο αλλά δεν ήταν αυτός ο πρωταρχικός τους στόχος. Επρόκειτο κυρίως για μια επίδειξη δύναμης, μια βαθιά συμβολική κίνηση: Όποτε γουστάρουμε είμαστε σε θέση να σκάσουμε μια βόμβα στη μούρη ενός από τους καλύτερα φυλασσόμενους Έλληνες. Γιατί μπορούμε. Γιατί τώρα μπορούμε.
Υπάρχει φυσικά και ένα παράδοξο (;) σε όλη την ιστορία. Εν έτει 2017, τη στιγμή που μια κυβέρνηση δήθεν της Αριστεράς έχει πετάξει στα σκουπίδια όλες τις υποσχέσεις της και εφαρμόζει δύο μνημόνια back to back οι (αντι)εξουσιαστές επιλέγουν να χτυπήσουν τον –υπηρεσιακό ουσιαστικά- πρωθυπουργό του 2011. Μήπως απλώς θέλουν να ψιθυρίσουν στο αυτί του όχλου που ακόμα ψιλοσυγκινείται από «Προγράμματα Θεσσαλονίκης» κάτι του στυλ: «Σύντροφε, μην τα βάζεις με αυτούς που είναι σήμερα στα πράγματα. Αυτοί τουλάχιστον διαπραγματεύτηκαν. Δώσαν και 13η σύνταξη, πήγαν να κλείσουν τα τσοντοκάναλα. Δεν είναι αυτοί οι εχθροί μας. Εχθροί μας είναι οι “μνημονιακοί”. Οι νεοφιλελέδες. Οι “δοτοί” πρωθυπουργοί»;
Ακόμα και η επιλογή του στόχου έχει μια λογική. Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι υπερκομματικός. Δεν ανήκει σε κανένα κόμμα. Αν χτυπούσαν π.χ. κάποιο πρωτοκλασάτο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ θα συσπείρωναν τον κόσμο γύρω από τα κόμματά τους. Γύρω από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και κάτι τέτοιο δεν θα ήταν καλό να γίνει. Ειδικά με τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων της εποχής. Έτσι χτύπησαν το «μνημόνιο» και τους «μενουμευρώπηδες». Τους εχθρούς δηλαδή του λαού όπως τουλάχιστον τους αντιλαμβάνεται συγκεκριμένος κομματικός χώρος. Το λες και «προειδοποίηση» στους «αντιφρονούντες» γενικώς.
Ας προσθέσουμε σε όλα αυτά και το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός της χώρας απέφυγε ουσιαστικά να καταδικάσει την επίθεση. Ούτε διέκοψε την επίσκεψή του στις Βρυξέλλες ούτε έβγαλε κάποια επίσημη ανακοίνωση. Ένα τουίτ και πολύ του ήταν. Α! Και διαβάσαμε και τον, απαραίτητο, αστικό μύθο για δήθεν διακοπή της εφημερίας στον Ευαγγελισμό ώστε να νοσηλευτεί ο «γερμανοτοσολιάς» Παπαδήμος. Έτσι, για να εξοργιστούν λίγο παραπάνω εκείνοι που πρέπει.
Όλα αυτά φυσικά είναι αρλούμπες που κατέβασα από το κεφάλι μου. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιοι και γιατί πραγματοποίησαν την επίθεση. Κι εγώ ως συγγραφέας απλώς αφήνω την φαντασία μου να οργιάζει. Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι πως η βόμβα στον Λουκά Παπαδήμο φανάτισε, συσπείρωσε και μπετονάρισε το «αντιμνημονιακό» στρατόπεδο για πρώτη φορά από το δημοψήφισμα του 2015. Και όλοι θυμόμαστε ποιος και με τι τρόπο είχε αξιοποιήσει εκείνο το δημοψήφισμα.
